AVRUPA BİRLİĞİ’NE UYUM SÜRECİNDE TÜRKİYE’NİN SİBER GÜVENLİK POLİTİKALARININ ANALİZİ

Yıl 2019, ASSAM ULUSLARARASI HAKEMLİ DERGİ 13. ULUSLARARASI KAMU YÖNETİMİ SEMPOZYUMU BİLDİRİLERİ ÖZEL SAYISI, 1 - 14, 23.09.2019

Selçuk Kahraman , Önder Kutlu , Selçuk Dinçer

Öz

Siber
güvenlik nispeten yeni bir alan olarak sadece ulusal hükümetlerin değil,
uluslararası kuruluşların da gündemine yoğun biçimde girdi. Bilgi iletişim
teknolojilerindeki baş döndürücü gelişmeler bireylerin ve devletlerin
hayatlarını kolaylaştırdıkları kadar, ciddi tehditler içerdiği de artık
görülmeye başlandı. Avrupa düzeyinde siber güvenlik alanının tesisi Avrupa
Konseyi aracılığıyla olmuş, genel manada Avrupa bu alana müdahalede geç
kalmıştır. Ancak Avrupa Konseyi ve Avrupa Birliği eliyle uygulamaya konulan bir
takım politikalar, Türkiye’nin AB sürecinde oldukça belirleyici olmuş, Türkiye
Avrupa Konseyi tecrübesinden belli bir düzeyde yararlanmıştır. Ancak
gelişmelerin birbirine yakın dönemlerde olması, Türkiye’nin güvenlik alanında
diğer ilişkilerini daha fazla gündeme getirmiş, ABD mahreçli girişimlere karşı
bir duyarlık oluşmuştur. Avrupa Birliği’nin Türkiye’nin siber güvenlik
politikalarına etkisi başlangıç düzeyinden daha ziyade ilerleyen dönemlerde
olmuş, özellikle bu amaçla kurulmuş olan AB kurumlarının izleme ve
değerlendirme faaliyetlerine konu olmak durumunda kalmıştır. Avrupa ülkelerinde
ortaya çıkan siber saldırılar Türkiye için uyarıcı olmuştur. Öte yandan, Gezi
olayları ve 15 Temmuz darbe girişimi ile başlayan süreçte Türkiye siber alana
farklı bir bakış açısıyla ilgilenmeye başlamıştır. Nitekim Cumhurbaşkanlığı
Hükümet Sistemine geçiş sürecinde siber güvenlik alanına yönelik bütüncül bir
bakış açısı içinde politika üretecek ve bu politikaların izlenmesini takip
edecek bir birimin Cumhurbaşkanlığı bünyesinde tesis edilmekte olması Türkiye
için bir şanstır. İyi bir şekilde planlanır, AB örneği yanı sıra ABD, Rusya ve
Çin gibi ülkeler iyi bir şekilde analiz edilip, gerekli mekanizma kurulabilirse
siber güvenlik alanı bir sorunlu alan olmaktan çıkar, düzenlenen ve kontrol
edilen bir boyuta taşınabilir. Türkiye bu anlamda önemli bir yol ayrımındadır.

Anahtar Kelimeler

siber güvenlik, Avrupa Birliği, uyum süreci, ulusal güvenlik, AB-Türkiye ilişkileri

Kaynakça

• Akyeşilmen, N. (2018). Cyber Good Governance: A New Challenge in International Power Politics. Siber Politikalar Dergisi, 3 (6), 187-206. Aslay, F. (2017). Siber Saldırı Yöntemleri ve Türkiye’nin Siber Güvenlik Mevcut Durum Analizi. International Journal of Multidisciplinary Studies and Innovative Technologies, 1 (1), 24-28. Barrineau, J. E. (2005). Securing American Cyberspace: A Strategy Necessity. USAWC Strategy Research Project. Pennsylvania: U.S. Army War College. https://apps.dtic.mil/dtic/tr/fulltext/u2/a424249.pdf, (Erişim Tarihi: 12.05.2019). Bıçakcı, S., Ergun, F. D. ve Çelikpala, M. (2016). Türkiye’de Siber Güvenlik. Ed. S. Ülgen, Türkiye’de Siber Güvenlik ve Nükleer Enerji, 1. Baskı, İstanbul: İmak Ofset Basım Yayın, 28-73. Buono, L. (2010). Investigating and Prosecuting Crimes in Cyberspace: European Training Schemes for Judges and Prosecutors. ERA Forum, 11 (2), 207-218. Chamon, M. (2016). EU Agencies: Legal and Political Limits to the Transformation of the EU Administration. Oxford: Oxford University Press. Conner, F. W. and Coviello, A. W. (2004). Information Security Governance: A Call to Action. Corporate Governance Task Force Report. Dijital Türkiye Platformu (DTP) (2017). Türkiye’nin Siber Güvenlik Stratejisine Yönelik Değerlendirmeler. İstanbul. Egeberg, M., Trondal, J. and Vestlund, N. M. (2014). Situating EU Agencies in the Political-Administrative Space. ARENA Working Paper 6, Oslo. Erdem, M. ve Özocak, G. (2017). Sınıraşan Bir Suç Olarak Siber Suçlarla Mücadelede Uluslararası İşbirliği. 1-7, https://ab.org.tr/ab17/bildiri/110.pdf, (Erişim Tarihi: 12.05.2019). Eren, M. (2017). Avrupa Birliği’nin Siber Güvenlik Politikası.1. Baskı, İstanbul: Beta Basım Yayım. Erendor, M. E. (2016). Risk Toplumu ve Refleksif Modernleşme Çerçevesinde Siber Terörizm: Tanımlama ve Tipoloji Sorunu. Siber Politikalar Dergisi, 1 (1), 120-139. European Commission (EC) (2013). https://ec.europa.eu/info/law_en, (Erişim Tarihi: 05.05.2019). European Union Agency for Network and Information Security (ENISA) (2015). European Cyber Security Month: during October, find out how to be safe online. https://www.enisa.europa.eu/news/enisa-news/european-cyber-security-month-during-october-find-out-how-to-be-safe-online, (Erişim Tarihi: 21.05.2019). European Union Agency for Network and Information Security (ENISA) (2016). CIIP Governance in the European Union Member States. https://www.enisa.europa.eu/topics/critical-information-infrastructures-and-services/ciip-governance-in-the-eu-annex, (Erişim Tarihi:20.05.2019). Güntay, V. (2016). Ulusal Güvenlik Çerçevesinde Siber Güvenlik Yaklaşımı Oluşturma Sorunu. Siber Politikalar Dergisi, 1 (1), 101-119. İçel, K. (2001). Avrupa Konseyi Siber Suç Sözleşmesi Bağlamında Avrupa Siber Suç Politikasının Ana İlkeleri. İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Mecmuası, 59 (1-2), 3-10. Karaarslan, E. (2013). Siber Güvenlik Deneyleri için Ağ Benzetici ve Ağ Sınama Ortamlarının Kullanımına Dair Ön İnceleme. Türkiye Bilişim Vakfı Bilgisayar Bilimleri ve Mühendisleri Dergisi, 6 (1), 1-9. Kutlu, Ö., Kahraman, S. ve Dinçer, S. (2019). Teknoloji Güvenliği ve Dijital Dönüşüm Kapsamında ABD, Rusya ve Türkiye’de Siber Güvenlik Politikaları. Ed. H. Acar, Kamu Güvenliği Politikaları: Yerelden Küresele. 1. Basım, Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık, 169-200. Kutlu, Ö., Sevinç, İ. ve Kahraman, S. (2018). Türkiye’de E-Devlet Uygulamalarında Güvenlik Risklerinin Analizi. Turkish Studies, 13 (21), 129-156. Marion, N. (2010). The Council of Europe’s Cyber Crime Treaty: An Exercise in Symbolic Legislation. International Journal of Cyber Criminology, 4 (1-2), 699-712. Önok, M. (2013). Avrupa Konseyi Siber Suç Sözleşmesi Işığında Siber Suçlarla Mücadelede Uluslararası İşbirliği. Marmara Üniversitesi Hukuk Araştırmaları Dergisi, 1229-1270. Özbek, M. (2015). The Impacts of European Cybercrime Conventionon Turkish Criminal Law. Articletter, (Summer), 73-88. Schell, B. H. and Martin, C. (2004). Cyber Crime: A Reference Handbook. California: ABC-CLIO. Sevinç, İ. (2006). Türk Kamu Yönetiminde Bilgi Teknolojileri Kullanımı. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Meslek Yüksek Okulu Dergisi, 9 (1-2), 355-372. Ulaştırma, Denizcilik ve Haberleşme Bakanlığı (UDHB) (2016). 2016-2019 Ulusal Siber Güvenlik Stratejisi. Ankara. Wales, E. (2000). Draft Council of Europe Cyber Crime Convention Upsets Civil Rights Bodies. Computer Fraud and Security Issue, (12), 7-7. Weber, A. M. (2003). The Council of Europe’s Convention on Cybercrime. Berkeley Technology Law Journal, 18 (1), 425-446. Yayla, M. (2013). Hukuki Bir Terim Olarak Siber Savaş, Türkiye Barolar Birliği Dergisi, (104), 177-202. Yılmaz, S. ve Sağıroğlu, Ş. (2013). Siber Güvenlik Risk Analizi, Tehdit ve Hazırlık Seviyeleri. 6. Uluslararası Bilgi Güvenliği ve Kriptoloji Konferansı, Bildiriler Kitabı, 20-21 Eylül 2013, Ankara, 158-166. Yılmaz, E. N., Ulus, H. İ. ve Gönen, S. (2015). Bilgi Toplumuna Geçiş ve Siber Güvenlik. Bilişim Teknolojileri Dergisi, 8 (3), 133-146. https://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/PDF/?uri=CELEX:32018R1726&from=EN, (Erişim Tarihi: 21.05.2019).