Öz
Siyasi aktörlerden biri olan siyasi partiler, Facebook, Twitter, Instagram, Blog, Web sitelerinin yanı sıra YouTube üzerinden de hedef kitlelerine ulaşmaktadır. Genç nesillere ulaşmak ve hedef kitleyi genişletmek için avantajlar sağlayan YouTube platformu, propaganda amacı ile siyasi partiler tarafından son dönemlerde aktif olarak kullanılmaktadır. Bu bağlamda çalışma siyasi partilerin YouTube kanallarını incelemeyi hedeflemektedir. Çalışmanın evrenini Türkiye’deki siyasi partilerin YouTube kanalları oluşturmaktadır. Çalışmanın örneklemi ise; Adalet ve Kalkınma Partisi, Cumhuriyet Halk Partisi, Milliyetçi Hareket Partisi ve İYİ Parti’nin YouTube kanallarını içermektedir. Partilerin YouTube kanalına katılım tarihi, abone sayısı, kanaldaki video sayısı, kanalın görüntüleme sayısı, toplam video görüntüleme sayısı, sosyal ağlar ile bağlantıları ve video kategorileri gibi genel özellikleri betimsel analiz yöntemi kullanılarak değerlendirilmiştir.
Anahtar Kelimeler
İletişim teknolojileri siyasal iletişim siyasi partiler propaganda YouTube
Kaynakça
- ALPER, A. (2012). Sosyal Ağlar. Ankara: Pelikan Yayıncılık.
- AKYOL, M. (2015). “Seçim Kampanyalarında Sosyal Medya Kullanımı: Facebook ve 2014 Cumhurbaşkanlığı Seçimleri”. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 14 (55), 98-114.
- ALTUNIŞIK, R., ÇOŞKUN, R., YILDIRIM, E. ve BAYRAKTAROĞLU, S. (2010). Sosyal Bilimlerde Araştırma Yöntemleri. 6.Baskı, Sakarya: Sakarya Kitabevi
- AZİZ, A. (2014). Sosyal Bilimlerde Araştırma Yöntemleri ve Teknikleri. Ankara: Nobel Yayıncılık.
- BOWYER, B. T., KAHNE, J. E., & MİDDAUGH, E. (2017). Youth comprehension of political messages in YouTube videos. new media & society, 19(4), 522-541.
- BROWN, J. (1992). Siyasal Propaganda. (Y. Yazar, Çev.) İstanbul: Ağaç Yayınları.
- EMRULİ, S., ZEJNELİ, T., & AGAİ, F. (2011). YouTube and political communication--Macedonian case. arXiv preprint arXiv:1109.2684.
- GÜRGEN, H. (1990). Propaganda. Kurgu dergisi. (8), 135-157.
- KÖSEOĞLU, Y., & AL, H. (2013). Bir Siyasal Propaganda Aracı Olarak Sosyal Medya. Akademik İncelemeler Dergisi (Journal of Academic Inquiries), 8(3), 103-125.
- Lılleker, G. D. (2013). Siyasal İletişim Temel Kavramlar. Kaknüs Yayınları.
- Mc NAİR B. (2003). An Introduction to Political Communication. London: Routledge.
- MİLLER, J. L., McKERROW, R. E. (2010). History of Political Communication. Review of Communication, 10(1), 61-74.
- QUALTER, T. (1980). Propaganda Teorisi ve Propagandanın Gelişimi. Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, 35(1), 255-307.
- SAYRE, B., BODE, L., SHAH, D., WİLCOX, D., ve SHAH, C. (2010). Agenda Setting in A Digital Age: Tracking Attention To California Proposition 8 in Social Media, Online News And Conventional News. Policy & Internet, 2(2), içinde (s.s.7-32).
- SEVİNÇ, S. S. (2012). Pazarlama İletişiminde Sosyal Medya. İstanbul: Optimist Yayın ve Dağıtım.
- TRENT, J. S., FRİEDENBERG, R. V. (2008). Political Campaign Communication: Principles and Practices. America: Rowman & Littlefield.
- YAVAŞGEL, E. (2004). Siyasal İletişim. (1. Baskı). Ankara: Babil Yayıncılık.
- Yaylagül, L. (2016). Kitle İletişim Kuramları. (7. Baskı). Dipnot Yayınları
- https://www.youtube.com/c/akparti adresinden 23 Ekim 2021 tarihinde erişim sağlandı.
- https://www.youtube.com/c/chpgenelmerkezi adresinden 23 Ekim 2021 tarihinde erişim sağlandı.
- https://www.youtube.com/mhp adresinden 23 Ekim 2021 tarihinde erişim sağlandı.
- https://www.youtube.com/c/iyiparti adresinden 23 Ekim 2021 tarihinde erişim sağlandı.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 31 Mart 2022 |
| Gönderilme Tarihi | 9 Aralık 2021 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2022 Sayı: 23 |
- Makale Dosyaları