BİR EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİNDE ÇOCUK GELİŞİMİ BİRİMİNE YÖNLENDİRİLEN KONSÜLTASYONLARIN DEĞERLENDİRİLMESİ

Year 2018, Volume: 7 Issue: 3, 69 - 73, 26.12.2018

Oğuz Emre , Ayşe Gül Uyar Zekeriya Çalışkan , Ayşegül Ulutaş

Abstract

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu
çalışmada, Diyarbakır Gazi Yaşargil Eğitim ve Araştırma Hastanesinde 6 aylık
süreçte 0-18 yaş grubu Çocuk Gelişimi Biriminekonsültasyonlarının geriye dönük
değerlendirilmesi hedeflenmektedir.

YÖNTEM ve GEREÇLER: 01.06.2017
ile 31.12.2017 tarihleri arasında Diyarbakır Gazi Yaşargil Eğitim ve Araştırma
Hastanesinde Çocuk Gelişimi Birimine sevk edilen 0-18 yaş grubu çocuklar için
istenen konsültasyonlar geriye dönük incelenmiştir. Konsültasyon isteyen
klinikler, konsültasyon istenen çocuklardaki gelişimsel ve psikiyatrik
tanıları, uygulanan testleri ve verilen profesyonel desteklerin türüne ilişkin
veriler SPSS 22.0 programı kullanılarak analiz edilmiştir.

BULGULAR: 6
aylık kesitte toplam 490 çocuğun Çocuk Gelişimi Birimine konsültasyonu
istenmiştir. Konsültasyon isteyen poliklinikler; Çocuk Sağlığı Polikliniğine
(%24,5; n=120) ile Çocuk Psikiyatri Polikliniğidir (%75,5; n=370). Gelişimsel
tanılar; en sık %16,9 oranla ekspressif dil bozukluğu, ikinci sıklıkta %3,7
oranla özel konuşma artikülasyon bozukluğu tanılarıdır. Psikiyatrik tanılar; en
sık %73,1 oranla uyum bozukluğu, ikinci sıklıkta %16,7 oranla davranış
bozukluğu tanılarıdır.  Çocuk Gelişimi Biriminde
en sık %60,4 oranla AGTE testi, ikinci sıklıkla %13,3 oranla Denver testi
uygulanmış ve olguların %26,3’üne herhangi bir test uygulanmamıştır.  Konsültasyonu istenen olguların %74,9’una
gelişim destek önerileri, %21,2’sine konuşma destekleyici öneriler, %3,3’üne
tuvalet eğitimi ve %0,6’sına sağlıklı ve dengeli beslenme önerileri
sunulmuştur.

TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmada
konsültasyon istenen olgularda gelişimsel tanılardan en çok konuşma ve dil
bozukluklarına, psikiyatrik tanılardan ise en sık uyum bozukluğu tanısı konduğu
görülmektedir. Burada çocuk gelişimcisinin daha çok konsültasyon sürecinde AGTE
ve Denver testlerini uygulaması dikkat çekicidir. Her iki teste 0-6 yaş arası
çocuklara uygulanan testlerdir. Bu çalışma, çocuk gelişimi biriminekonsültasyonu
istenen hastaların tamamının 0-6 yaş aralığında olduğunu ortaya koymaktadır.0-6
yaş arasındaki çocuklara uygulanan AGTE ve Denver testi ile çocukların
gelişimsel taraması yapılmış ve gelişimsel anlamda kritik dönemde bulunan
çocuklar akranlarına göre karşılaştırılıp değerlendirilmiştir. Bu değerlendirme sonrasında kritik
dönemde bulunan çocukların var olan problemleri erken müdahale kapsamında,
aileye gereken danışmanlık hizmeti ve gerekli yönlendirmeler yapılarak çocuğun
gelişimsel olarak ya akranlarını yakalaması ya da aradaki gelişimsel farkın en
aza indirgenmesi amaçlanmıştır. Çalışmanın sonuçları, çocuk psikiyatri ve çocuk
sağlığı poliklinikleri ile çocuk gelişimi birimi arasında sıkı bir iş
birliğinin önemini vurgulamaktadır.   

Keywords

Çocuk gelişimi, çocuk, konsültasyon

References

• ‘’1.Taştepe T, Akyol, AK. Hastanelerde görev yapan çocuk gelişimcilerinin çalışma ortamları ile mesleklerine ilişkin görüşlerinin incelenmesi. Ankara Sağlık Bilimleri Dergisi 2014; 3 (1-2-3), 29-54.’’
• ‘’2. Doğan, A., Baykoç, N. Hastanede çocuk gelişimi birimine yönlendirilen çocukların değerlendirilmesi. Hacettepe University Faculty of Health Sciences Journal 2015, Vol 1, No Supply2.’’
• ‘’3. Savaşır I, Sezgin N, Erol N: Ankara Gelişim Tarama Envanteri El Kitabı, Düzeltilmiş dördüncü baskı, Ankara (2006).’’
• ‘’4. Yalaz K, Anlar B, Bayoğlu BU: Denver II Gelişim Tarama Testi. Gelişimsel Çocuk Nörolojisi Derneği, Ankara (2009).’’
• ‘’5. Karacan, E. Çocuklarda Dil Gelişimini Etkileyen Faktörler. Sürekli Tıp Eğitimi Dergisi 2000, 9 (7). http://www. httb. org.tr/STED/sted0700/6.html adresinden elde edildi.’’
• ‘’6. Boyle J. Speech and Language Delays in Preschool Children. BMJ 2011;343:d5181 doi: 10.1136/bmj.d5181.’’
• ‘’7. Burden V, Stott CM, Forge J, & Goodyer I. The Cambridge Language and Speech Project (CLASP). I. Detection of Language Difficulties at 36 to 39 Months. Developmental Medicine & Child Neurology 1996;. 38 (7), 613-31.’’
• ‘’8. Arıcı, A. Altun, H Sevgen, F.H. Çocuk Psikiyatri Polikliniğine Başvuran Zihinsel Engelli Hastaların Başvuru Şikâyetleri ve Komorbid Tanıları. Journal of Mood Disorders (JMOOD) 2017,7(4),199-204.’’
• ‘’9. Altıparmak, F. Hesapçıoğlu, S.T. Muş Devlet Hastanesi Çocuk Gelişimi Polikliniğine Çocuk Ergen Ruh Sağlığı Ve Hastalıkları Polikliniğinden Yönlendirilen Çocuk ve Ailelerinin Hizmet Alma Nedenleri Ve Sağlanan Hizmetlerin İncelenmesi. Balıkesir Sağlık Bilimleri Dergisi 2014, 3 (1).’’
• ‘’10. Öztürk Ertem, İ. İlk üç yaşta gelişimsel sorunları olan çocuklar: Üç sorun ve üç çözüm. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi 2005, 6 (2), 13-25.’’
• ‘’11. Bekman, S, Koçak, AA: Beş ülkeden anneler anlatıyor: Anne-çocuk eğitim programı. İstanbul 2009, AÇEV.’’
• ‘’12. Diken, İH: Erken Çocukluk Döneminde Dil Becerilerini Geliştirme. Ankara 2012: Maya Akademi.’’
• 13. Guralnick, MJ: An overview of the developmental systems model for early intervention, ‘‘Guralnick MJ (eds): The developmental systems approach to early intervention,’’ kitabında s.3-28, Baltimore: Brookes (2005).
• ‘’14. MEB: Çocuk Gelişimi ve Eğitimi: Dil ve Konuşma Bozuklukları, Ankara, 2016.’’
• 15. Şenol Durak E: Çocuk Ruh Sağlığı, ‘’Aydoğan Y, Gültekin Akduman G (eds): Çocuk Ruh Sağlığı,’’ Ankara: Eğiten Kitap (2017).
• ‘’16. Atay, G, Eras Z, Ertem, İ. Çocuk Hastaların Hastane Yatışları Sırasında Gelişimlerinin Desteklenmesi, Çocuk Dergisi 2011, 11 (1), 1-4.’’
• ‘’17. Güven, E: Çocuğun Davranış Sorunları İle Algıladığı Anne Baba Çatışması Arasındaki İlişkiler: Duygu Sosyalleştirmenin Aracı Rolü. Yayınlanmış Yüksek Lisans Tezi, Sosyal Bilimler Enstitüsü. Ankara (2013).’’
• ‘’18. Oflaz, F (2008). Hasta Çocuk ve Ebeveynlerinin Pediatrik Yoğun Bakım Deneyimi ve Travmatik Stres. C.Ü. Hemşirelik Yüksekokulu Dergisi 2008, 12 (1), 53-9.’’
• ‘’19. Çavuşoğlu, H: Çocuk Sağlığı Hemşireliği, Sistem Ofset Yayıncılık, Ankara (2002).’’