Öz Teolojik anlamda güçlü gelenekler, farklı alanlara belirgin tonlarını taşıyabilmektedir. Bu noktada Sünnîlik ve Şi‘îlik, İslâm Mezhepler tarihinin en güçlü geleneklerinin başında gelmektedir. Bu geleneklerin ayırt edici vasıfları, geleneği takip eden âlimlerin eserlerine ve edebî metinlerine sirayet etmiştir. Günümüz ilahiyat araştırmacıları, ihtisaslaşma gereği kelâm, tefsir, hadis, fıkıh ve mezhepler tarihi kaynakları üzerinden zihniyet ve gelenek analizine yoğunlaşmıştır. Buna karşın özellikle edebî kaynaklar ise böyle bir zihniyet analizi üzerinden tam olarak incelenmemiştir. Bu makale güçlü geleneklerin edebî anlamda da varlığını sürdürdüğü bir literatür olan maktel literatürünü konu edinmektedir. Makale Anadolu’daki maktellerin Sünnî kültürün bir literatürü olduğu varsayımından hareket etmektedir. Maktellerde Sünnî ve Hâricî kavramlarının kullanımları, klasik kelâm ve mezhepler tarihi tasnifinin taşındığı özgün bir literatürü temsil etmektedir. Bununla birlikte ilgili literatürün ve kullanımın doğrudan incelenmediği görünmektedir. Bu telif geleneği uzun bir dönemi kapsamaktadır. Bu sebeple 14-16. yüzyıllar arasında telif edilen makteller ile makale sınırlandırılmıştır. Makalede, Anadolu’da Türkçe telif edilen Maktel-i Hüseynler’deki Sünnî ve Hâricî kavramlarının içeriği incelenmektedir. Bu kullanımların muhataplarının hangi niteliklerle işlendiği araştırılmıştır. Tespit edilen nitelikler klasik kaynaklar ile karşılaştırılmıştır. Bu surette kavramsal, karşılaştırmalı ve tarihsel analizlerle maktellerdeki kullanımların geleneksel ve teolojik kökeni soruşturulmuştur. Böylece Sünnî kültürün, Anadolu’da telif edilen maktellerde özgün bir literatür olarak varlığını sürdürdüğü iddiası temellendirilmeye çalışılmıştır.
Abstract Theologically strong traditions may carry their distinct tones to different areas. Regard to this Sunnism and Shi‘ism are among the most powerful traditions in the history of Islamic sects. The distinctive qualities of these traditions have been attributed to the works and literary texts of scholars who follow the tradition. Contemporary theological researchers have focused on mentality and tradition analysis based on the historical sources of theology, tafsir, hadith, fiqh and sects due to their specialization. On the other hand, especially literary sources have not been fully examined through such a mentality analysis. This article focuses on maqtal literature, the literature in which strong traditions also exist in a literary sense. The article is based on the assumption that the maqātil in Anatolia is literature of Sunni culture. The use of the terms Sunni and Khariji in the texts represents unique literature in which the classical classification of theology and sects is carried. However, it seems that the relevant literature and usage have not been directly examined. This tradition covers a long period. For this reason, the article is limited to the maqātil written between the XIV-XVI centuries. The article examines the content of the concepts of Sunni and Khāriji/Hâricî in Maqātil al-Husayn, which were written in Turkish in Anatolia. It has been investigated by which qualities the interlocutors of these uses are referred to. The identified attributes are compared with classical sources. In this way, the traditional and theological origin of the uses in the maqātil has been investigated by conceptual, comparative and historical analyses. Thus, it has been tried to establish that Sunni culture continues to exist as an original literature in the maqātil written in Anatolia.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Journal Section | Makaleler |
Authors | |
Publication Date | June 15, 2021 |
Submission Date | March 22, 2021 |
Published in Issue | Year 2021 Volume: 8 Issue: 1 |