Herkes İçin Eğitim 2015 Hedefleri ve Türkiye

Year 2016, Volume: 5 Issue: 2, 223 - 246, 16.06.2016

Şefika Şule Erçetin , Ahmet Arifoğlu

https://doi.org/10.14686/buefad.v5i2.5000186142

Cited By: 7

Abstract

 

Eğitimin ekonomik büyüme ve toplumsal kalkınmaya olan başat etkisi artık bilinmektedir.  Bu nedenle eğitim girişimi, 21.yüzyılın bilgi toplumu ve ekonomisinde vazgeçilmez bir politika alanı haline gelmiştir. Bunun için hem ülkeler hem de uluslar üstü çeşitli kuruluşlar sürdürülebilir ekonomik büyüme, insani gelişim ve kalıcı bir barışın sağlanması için eğitim alanında kapsamlı reform hareketleri gerçekleştirmektedirler. Günümüzde en önemli küresel eğitim girişimi, 1990 yılında UNESCO tarafından başlatılan Herkes için Eğitim hareketidir. Çocukların, gençlerin ve yetişkinlerin eğitimden yararlanmasını hedefleyen bu hareketin kapsamı, 2000 yılında gözden geçirilmiş ve 2015 yılına kadar başarılması gereken 6 hedef belirlenmiştir. Bu çalışmanın amacı, Herkes İçin Eğitim hedefleri kapsamında Türkiye’nin 2000-2015 döneminde uygulanan eğitim politikalarını geniş bir perspektiften incelemek ve değerlendirmektir. Avrupa Birliğine katılım sürecinde olan Türkiye, birçok alanda olduğu gibi eğitim sisteminde de önemli reformlar yapan bir ülkedir. Bu amaca yönelik olarak çalışmada Türkiye’nin bu dönem süresince eğitime yönelik politikaları Herkes İçin Eğitim hareketinin altı hedefine göre değerlendirilmiş ve geleceğe yönelik önerilerde bulunulmuştur.  

 

Keywords

Herkes için Eğitim, Türkiye, eğitimde kalite, evrensel ilköğretim

References

• AÇEV-ERG (2013). Erken çocukluk eğitimi ve “4+4+4” düzenlemesi. Politika Raporu. İstanbul.
• Aksit, N. (2007). Educational reform in Turkey. International Journal of Educational Development. 27, 129-137.
• Bekman, S. ve Gürlesel, C. F. (2005). Doğru başlangıç: Türkiye’de okul öncesi eğitim. (TÜSİAD Raporu). İstanbul: TÜSİAD T/2005-05/396.
• Başbakanlık (2008). Toplumsal cinsiyet eşitliği ulusal eylem planı 2008–2013, Ankara.
• Bilasa, P. (2012). Türkiye’de ilköğretimin tarihsel gelişimi (1970–2010). (Yayınlanmamış Doktora Tezi). Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Çengel, Y. A. (2005). AB sürecinde rasyonel eğitime geçiş: vizyon ve misyon. Milli Eğitim Dergisi, 167.
• Dünya Bankası (2011). Türkiye’de temel eğitimde kalite ve eşitliğin geliştirilmesi: zorluklar ve seçenekler. Rapor No: 54131-TR.
• Dünya Bankası (2013). Türkiye’de erken çocukluk eğitiminin yaygınlaştırılması ve geliştirilmesi. Rapor No: 77723-TR.
• DPT (2010).Binyıl kalkınma hedefleri raporu Türkiye 2010. Ankara: Devlet Planlama Teşkilatı.
• European Commission (2015). Assuring quality in education: policies and approaches to school Evaluation in Europe. Eurydice Report. Luxemboury: Publications Office of the European Union.
• ERG (2012). Meslek eğitiminde kalite için işbirliği mesleki ve teknik eğitimde güncellenmiş durum analizi. İstanbul: Eğitim Reformu Girişimi.
• ERG (2013). Eğitim izleme raporu 2013. İstanbul: Eğitim Reformu Girişimi.
• Gündüz, M. (2011). Zorunlu ve Kesintisiz Eğitimin Kısa Tarihi. Eğitime Bakış. 7(21), 3-10.
• Hanushek, E. A. and Wossmann, L. ( 2007). The role of education quality in economic growth. Policy Research Working Paper 4122, World Bank, Washington, D.C.
• Heckman, J. ve Cunha, F. (2007). The technology of skill formation. American Economic Review 97(2), 31–47.
• McMahon, W. (2006). Education finance policy: Financing the nonmarket and social benefits. Journal of Education Finance, 32(2), 264-284.
• MEB (2005). 2006 Yılı Mali Bütçesine İlişkin Rapor. Ankara: Araştırma ve Koordinasyon Kurulu Başkanlığı.
• MEB (2006a). 2007 Bütçesine İlişkin Rapor. Ankara: Strateji Geliştirme Başkanlığı.
• MEB (2006b). Türkiye’nin başarısı için itici güç. Hayat boyu öğrenme politika belgesi. Ankara:
• Projeler Koordinasyon Merkezi Başkanlığı.
• MEB (2006c). Eğitimde değişim yılları 2003-2006. Ankara: Millî Eğitim Basımevi. MEB (2007a). Temel eğitime destek programı (TEDP). (1.Baskı). Ankara: Projeler Koordinasyon Merkezi Başkanlığı.
• MEB (2007b). Yetişkinler okuma yazma öğretimi ve temel eğitim programı (I. ve II. Kademe).
• Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı.
• MEB (2009). Milli Eğitim Bakanlığı 2010-2014 Stratejik Planı. Ankara: Strateji Geliştirme Başkanlığı.
• MEB (2014a). Millî Eğitim Bakanlığı Okul Öncesi Eğitim Ve İlköğretim Kurumları Yönetmeliği. http://mevzuat.meb.gov.tr/html/ilkveokuloncyon_0/ilkveokuloncyon_0.html, Tarihi: 2016, 5 Mayıs). (Erişim
• MEB (2014b). Hayat boyu öğrenme strateji belgesi 2014-2018. Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı.
• MEB (2014c). 2001-2014 yılları arası yetişkin okuma yazma çalışmaları. http://okuma- yazma.meb.gov.tr/sites/default/files/sites/default/files/dosyalar/2001-2014.pdf, (Erişim Tarihi: 2015, 21 Kasım).
• MEB (2015). Millî eğitim istatistikleri, örgün eğitim 2014/'15. Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı.
• Sammons, P. (2006). School effectiveness and equity: making connections. Keynote speech made at the International Congress for School Effectiveness and Improvement, Florida.
• Schultz, T. W. (1961). Investment in human capital. American Economic Review. 51, 1-17.
• OECD (2013). Education at a Glance 2013. Paris: OECD.
• OECD (2015). Education at a Glance 2015: OECD Indicators. Paris: OECD.
• UN (2000). United Nations Millennium Declaration. Resolution adopted by the General Assembly. New York, USA: United Nations.
• UNESCO (2000). The Dakar Framework for Action, Education for All: Meeting our Collective Commitments, adopted by the World Education Forum (Dakar, Senegal, 26–28 April 2000). Paris: UNESCO.
• UNESCO (2002). Education for All: Is the world on track? UNESCO, Paris.
• UNESCO (2004). EFA Global Monitoring Report 2005:The Quality Imperative. Paris: UNESCO.
• UNESCO (2010). EFA Global Monitoring Report 2010: Reaching the marginalized. Paris: UNESCO.
• UNESCO (2014). EFA Global Monitoring Report 2013-2014:Teaching and Learning: Achieving Quality for All. Paris: UNESCO.
• UNESCO (2015). EFA Global Monitoring Report 2000-2015: Achievements and Chalenges. Paris: UNESCO.
• UNESCO (2015a). EFA Global Monitoring Report GENDER AND EFA 2000_2015: Achievements and Challenges. Paris: UNESCO.
• TEDMEM (2015). 2015 Eğitim Değerlendirme Raporu. Ankara: Türk Eğitim Derneği.
• TÜİK (2012). İSTATİSTİK GÖSTERGELER 1923-2011. Ankara.
• TÜSİAD (2008). Türkiye’de Toplumsal Cinsiyet Eşitsizliği: Sorunlar, Öncelikler Ve Çözüm Önerileri, Ankara.
• Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2011). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
• Yıldız, A. (2010). Birinci Kademe Okuma-Yazma Kurslarına Katılan Yetişkinlerin Matematik Becerileri Üzerine bir Araştırma. Eğitim ve Bilim. 35(158), 28-43.
• Yücel, C., Karadağ, E., ve Turan, S. (2013). TIMSS 2011 Ulusal Ön Değerlendirme Raporu. Eskişehir Osmangazi Üniversitesi, Eğitim Fakültesi, Eğitimde Politika Analizi Raporlar Serisi I. Eskişehir.
• Woessmann, L. (2003) Educational Production in East Asia: The Impact of Family Background and Schooling Policies on Student Performance. SSRN eLibrary.
• http://okuma-yazma.meb.gov.tr/tarihce, (Erişim Tarihi: 2015, 15 Kasım).