Rancière’s basic pedagogical idea

Year 2021, Volume: 35 Issue: 3, 1153 - 1166, 30.09.2021

Musa Duman

https://doi.org/10.48070/erciyesakademi.975174

Abstract

French philosopher Jacques Rancière, in The Ignorant Schoolmaster, objects to the model of “explaining teacher”. Rancière expresses the aim of this pegagogical programme, in which teacher is decentred, as “intellectual emancipation”. This objective of emancipation mandates that the student, still in the educational process, be transformed into an independent subject of knowledge and research and that education be designed in accordance with this. Intellectual emancipation here includes not just the emancipation of the student but also of the teacher. The practical postulate (or the practical axiom) that is to govern this emancipation, according to Rancière, must be the principle of the equality of intelligences. A social reality in which all hierarchies are vanished proceeds from the establishment of an egaliterian epistemological space. The function of the ignorant schoolmaster (teacher) is twofold here; setting the stage for a learning process (i.e. learning process as a research process) which is completely based on student’s independent and active use of his/her own intelligence and at the same time thereby minimizing the inegaliterian ideological ingredients of education. Yet decisive role attached, in Rancière’s approach, to the ideal of intellectual emancipation has one negative consequence; the idea of individual study, the idea that individual can discover and activate his/her powers only by his/her own independent study is one-sidedly emphasized. Accordingly, the educative role of dialogue and cooperation (both between student and student and between student and teacher) does not receive the attention it deserves.

Keywords

intellectual emancipation, equality, egaliterianism, hierarchy, explaining teacher, education, social reality

Rancière’nin temel pedagojik düşüncesi

Abstract

Fransız filozof Jacques Rancière Cahil Hoca’da “açıklayıcı öğretmen” modeline karşı çıkar. Öğretmenin merkez-dışı edildiği bu pedagojik programın amacını Rancière “zihinsel özgürleşme” olarak ifade etmektedir. Bu özgürleşme gayesi öğrencinin henüz eğitim sürecinde iken bağımsız bir bilgi ve araştırma öznesine dönüşmesini ve eğitimin de buna göre tasarlanmasını şart koşmaktadır. Zihinsel özgürleşme burada yalnızca öğrencinin değil aynı zamanda öğretmenin de özgürleşmesini içerir. Bu özgürleşmeyi yöneten pratik postülat (ya da pratik aksiyom), Rancière’e göre, “zekâların eşitliği” ilkesi olmalıdır. Hiyerarşilerin ortadan kalktığı eşitlikçi bir toplumsal realite önce eşitlikçi bir epistemolojik sahanın tesisinden geçmektedir. Cahil hocanın (öğretmen) işlevi bu noktada iki-boyutludur; tamamen öğrencinin zekâsını bağımsız ve aktif kullanabilmesine dayanan bir öğrenme sürecinin (yani, araştırma süreci olarak öğrenme sürecinin) önünü açmak ve aynı zamanda bu yolla eğitimin eşitsizlikçi ideolojik girdilerini minimize etmektir. Yine de Rancière’nin yaklaşımında zihinsel özgürleşme idealinin belirleyici bir rol oynamasının bir negatif sonucu vardır; bireysel çalışma düşüncesi, bireyin güçlerini yalnızca kendi bağımsız çalışması ile keşfedebileceği ve aktive edebileceği düşüncesi, tek-yanlı olarak vurgulanmaktadır. Buna paralel olarak diyalog ve birlikte çalışmanın (hem öğrenci ile öğrenci hem de öğrenci ile öğretmen arasında) eğitsel rolü hakettiği ilgiyi görmemektedir.

Keywords

zihinsel özgürleşme, eşitlik, eşitlikçilik, hiyerarşi, açıklayıcı öğretmen, eğitim, toplumsal realite

References

• Descartes, R. (2013). Yöntem Üzerine Konuşma. (Çev. Ç. Dürüşken). Kabalcı Yayınları.
• Dinçer, E. H. (2018). Rancière, Düşünme, Eğitim ve Demokrasi Nefreti. Eğitim Bilim Toplum Dergisi, 16(61), 152-168.
• Duman, M. (2021). Özgürlüğün anlamı: felsefi bir soruşturma. Küre Yayınları.
• Ekinci, Ö. (2020). Jacques Rancière’de Entellketüelin İşlevinin Sorgulanması: “Cahil Hoca” Okulda. Asia Minor Studies: International Journal of Social Sciences, 8(2), 543-554.
• Encylopedia Britannica. (1911). Jean-Joseph Jacotot. (Ed. Hugh Chisholm). https://en.wikisource.org/wiki/1911_Encyclop%C3%A6dia_Britannica/Jacotot,_Joseph
• Esgün, T. G. (2012). Jacques Rancière’de Siyasetin Olanağı ve Demokrasi. Felsefe Arkivi, 36(1), 17-28.
• Freire, P. (1970). Pedagogy of the Oppressed. (Çev. R. Bergman and M. Bergman). Herder and Herder.
• Hegel, G. W. F. (1977). Phenomenology of Spirit. (Çev. A. V. Miller). Oxford University Press.
• Hollingshead-Strick, C. (2017). The Emancipated Spectator and Modernism. (Ed. Patrick M. Bray). Bloomsbury.
• Jaspers, K. (1932). Philosophie, Cilt 2, Berlin: Springer (3 cilt).
• Cusa, N. (1985). On Learned Ignorance. (Çev. Jasper Hopkins). Banning Press.
• Platon. (2004). Republic. (Çev. C. D. C. Reeve). Hackett Publishing.
• Platon. (1981). Five Dialogues. (Çev. G. M. A. Grube). Hackett Publishing.
• Rancière, J. (1973). On the Theory of Ideology: The Politics of Althusser. Radical Philosophy. Spring 1974. Erişim: https://www.radicalphilosophy.com/article/on-the-theory-of-ideology
• Rancière, J. (2014). Cahil Hoca: Zihinsel Özgürleşme Üstüne Beş Ders. (Çev. Savaş Kılıç). Metis Yayınları.
• Rancière, J. (1991). Ignorant Schoolmaster: Five Lessons in İntellectual Emancipation. (Çev. Kristin Ross). Stanford University Press.
• Rancière, J. (2009). Özgürleşen Seyirci. (Çev. E. Burak Şaman). Metis Yayınları.
• Türk, D. (2016). Eşitlik, Özgürlük, Otorite: Arendt ve Rancière’i Karşılıklı Düşünmek. Mülkiye Dergisi, 40(3), 87-114.