Çalışma, kuzeybatı Asia
Minor'daki (ve merkez/orta bölümlerindeki) Roma'dan Bizans Dönemi'ne kadar olan
yolların gelişimini inceleyerek, Türk döneminde 17. yüzyıla kadar bazı
değişikliklere işaret eder. Uzun mesafeli trafiğin ana güzergâhlarına ilişkin
dikkate değer bir süreklilik vardı, ancak bu güzergahlar, farklı askeri ve
ekonomik odaklara ve ihtiyaçlara karşılık gelecek şekilde ayrıntılı olarak
değişebilir. Yolların tasarım ve yapım teknikleri değişti, ekonomik kaynaklara
bağlı olarak devlet, vagonlar ve at arabalarından yük hayvanlarına kadar olan
değişime harcama yapabiliyordu. Antikçağ’ın sonunda Roma İmparatorluk
Dönemi’nin geniş, taş döşemeli uzun-mesafe yollarının ihmal edilmesi Asia
Minor'daki taşıt trafiğinin kademeli olarak azalmasıyla bağlantılıdır. İ.S. 6.
yüzyıla kadar seyahat ve taşıma, basit kağnı arabaları üzerindeki kısa mesafe
taşımacılığı hariç, binek ve yük hayvanlarına dayanmaktadır. Yollar bu ulaşım
araçlarına uyarlandı, daha dar bir hale geldi ve sarp geçitlerde
basamaklandırıldı.
7. yüzyıldan itibaren
doğu eyaletlerinin kaybedilmesinin ardından ve Anadolu'nun neredeyse yıllık
gerçekleşen Arap istilaları sırasında, Bizanslılar Roma Dönemi'nin ve Geç Antik
Çağ'ın ana yollarından kısmen farklı olan, ancak çoğunlukla Roma seleflerinden
miras kalan yolları seçti. Asia Minor boyunca ana yollar genellikle kabul
edilebilir bir düzen içinde tutuldu, ancak çok az yeni yol inşa edildi.
Selçuklu fethinden sonra
yollar tekrardan emniyetsiz bir duruma geldi. Ana iletişim hatları en azından
Bizans kontrolü altındaki bölgelerde değişmedi. Osmanlılar, Bizanslılar'ın
askeri seferler ve ticaret için kullandıkları yolların çoğunu devraldı. Yine
de, en azından sınırlı sayıya sahip tamamen yeni yol inşa etmeye hazır
oldukları anlaşılıyor. Bina teknikleri aşağı yukarı Bizans seleflerinin
örneklerini izledi.
Asia Minor Roma, Bizans ve Osmanlı yolları yol yapım tekniği yol yüzeyleri trafik araçları Roma’dan Osmanlı’ya kadar olan iletişim yollarının geliştirilmesi
The paper examines the development of roads in northwestern
(and parts of Central) Asia Minor from the Roman to the Byzantine period, pointing
also to some changes in the Turkish period until about the 17th century. There
was a remarkable continuity regarding the main routes of long distance traffic,
but these routes could change in detail, corresponding to different military
and economic focuses and needs. Design and building techniques of the roads
changed, depending on the economic resources the state was able to spend and
above all on the change from wagons and carts to pack animals. Neglect of the
wide, paved long-distance roads of the Roman imperial period at the end of
antiquity was linked to the gradual decrease of vehicular traffic in Asia
Minor. By the sixth century AD, travel and transport relied on mounts and pack
animals, except for some short-distance trans-portation on simple oxcarts.
Roads were adapted to these means of transport and became narrower and stepped
at steep passages.
From the seventh century onwards, following the loss of the
eastern provinces and during the nearly annual Arab invasions of Anatolia, the
Byzantines chose routes that were partly different from the main routes of the
Roman period and Late Antiquity, but which mostly were also inherited from
their Roman predecessors. The main routes through Asia Minor were generally
maintained in an acceptable order, but very few really new roads were built.
Asia Minor Means of Traffic Roman, Byzantine and Ottoman roads road building technique road surfaces development of communication routes from Roman to Ottoman
Primary Language | English |
---|---|
Journal Section | Research Articles |
Authors | |
Publication Date | November 25, 2020 |
Submission Date | May 26, 2020 |
Published in Issue | Year 2020 Volume: 20 |