Küçük Asya’daki Helenistik ve Roma mezar stelleri genellikle benzersiz, özel bir amaç için üretilmiş ve mezarda ebedi teşhir için tasarlanarak yerine konmuştur. Bununla birlikte, devşirme malzemelerin geri dönüşümünün sıklaştığı Geç Antik Dönem’den çok önce bile, bu mezar stellerinin yeniden kullanıldığını ve mezar stelleri olarak yeniden tasarlandığını görebiliriz. Ana prosedür, basitçe yeni bir yazıt eklemek veya üzerine yenisini kazımak için eski yazıtı silmekti; kabartma bezemenin küçük detayları değiştirilebilir hatta olduğu gibi bırakılabilirdi. Bu makalede, kesilmiş veya yüzeyi alçaltılmış parçalar ve yeniden şekillendirilmiş kabartma süslemelerin yanı sıra, resim ve metin arasındaki bir veya daha fazla yazıtın, silinmelerin ve uyumsuzlukların varlığını tespit etmek için anıtların durumu incelenerek izlenebilecek bu çok yönlü fenomeni araştırıyor ve anlatıyorum. Bu yazı bu fenomeni iki kutup arasında daha geniş bir bağlam içine yerleştirir. Bu kutuplardan ilki antik çağda çeşitli materyallerin maruz kaldığı tanıdık bir prosedür olan pratik ve ekonomik nesne geri dönüşümü, ikincisi ise antik dönemde bir kullanım tercihi olarak eski ve değerli eşyaların anlamlı şekillerde kullanılmasıdır. Mezar stellerini yeniden işlemek için kullanılan ana prosedürler, Anadolu’nun dört bir yanından bazı örnekler sunularak gösterilmiştir; bu seçim, elbette, ayrıntılı olmaktan uzaktır. Mezar stellerinin ve diğer arkeolojik nesnelerin, nesne biyografisi ve yaşam döngüsü yönetiminin teorik yaklaşımlarını uygulayarak, yani belirli bir nesnenin kullanımının tüm aşamalarını hesaba katarak yeniden kullanım amacını ele alırsak, şimdiye kadar kuraldışı olduğuna inanılan Anadolu mezar stellerini anlamanın yeni yollarını ortaya çıkarmış olacağız. Bu yaklaşımlar, antik dönemdeki gerçekleri algılamanın ve yeniden yapılandırmanın farklı aşamalarını kabul etmemizi, ele almamızı ve bütünleştirmemizi sağlayacaktır.
Yeniden kullanım yeniden işleme geri dönüşüm mezar steli silme Helenistik Dönem Roma Dönemi Küçük Asya Anadolu antikacılık
Hellenistic and Roman grave steles in Asia Minor were usually produced and put in place for a unique, specific purpose and intended for eternal display at the tomb. We can see, however, that even long before the Late Antique period when the recycling of spolia became frequent, these grave steles were reused and repurposed as grave steles. The main procedure was to simply add a new inscription or to erase the old inscription in order to overwrite it with a new one; minor details of relief decoration might be changed or it even might be left as it was. In this article, I explore and describe this multifaceted phenomenon, which can be traced by examining the actual state of the monuments to detect the presence of one or more inscriptions, erasures and incongruities between pictures and text, as well as the chiselled-off or lowered parts and remodelled relief decorations. This contribution sets this phenomenon within a larger context between the two poles, one of which is the practical and economic object recycling, a familiar procedure that several materials underwent in antiquity, and the second of which is the predilection for antiquities and the re-use of old and valuable things in meaningful ways. The main procedures used to rework grave steles are illustrated by presenting some examples from across Anatolia; this selection remains, of course, far from exhaustive. If we consider the repurposing of funerary steles and other archaeological objects by applying the theoretical approaches of object biography and life cycle-management, i.e. taking into account all single phases of the use of a specific object, we will uncover new ways to understand those Anatolian grave steles hitherto believed anomalous. These approaches enable us to accept, handle, and integrate the different phases of perceiving and reconstructing ancient realities.
Hellenistic and Roman grave steles in Asia Minor were usually produced and put in place for a unique, specific purpose and intended for eternal display at the tomb. We can see, however, that even long before the Late Antique period when the recycling of spolia became frequent, these grave steles were reused and repurposed as grave steles. The main procedure was to simply add a new inscription or to erase the old inscription in order to overwrite it with a new one; minor details of relief decoration might be changed or it even might be left as it was. In this article, I explore and describe this multifaceted phenomenon, which can be traced by examining the actual state of the monuments to detect the presence of one or more inscriptions, erasures and incongruities between pictures and text, as well as the chiselled-off or lowered parts and remodelled relief decorations. This contribution sets this phenomenon within a larger context between the two poles, one of which is the practical and economic object recycling, a familiar procedure that several materials underwent in antiquity, and the second of which is the predilection for antiquities and the re-use of old and valuable things in meaningful ways. The main procedures used to rework grave steles are illustrated by presenting some examples from across Anatolia; this selection remains, of course, far from exhaustive. If we consider the repurposing of funerary steles and other archaeological objects by applying the theoretical approaches of object biography and life cycle-management, i.e. taking into account all single phases of the use of a specific object, we will uncover new ways to understand those Anatolian grave steles hitherto believed anomalous. These approaches enable us to accept, handle, and integrate the different phases of perceiving and reconstructing ancient realities.
Reuse reworking recycling funerary stele erasure Hellenistic period Roman period Asia Minor Anatolia antiquarianism
Primary Language | German |
---|---|
Journal Section | Research Articles |
Authors | |
Publication Date | May 15, 2022 |
Submission Date | October 7, 2021 |
Published in Issue | Year 2022 Volume: 23 |