In Turkey, in which Islamic jurisdictions and charity foundations were the most predominant regulatory authorities in preservation field until the mid-19th century, institutionalization and legislation efforts in repairs developed in late Ottoman period with Tanzimat reforms. The first legal regulation related directly with the preservation of antiquities, on the other hand, approved in 1869, and The Act on Asar-ı Atika dated 1906 remained in force until the approval of the Act on Antiquities (the Law no: 1710) dated 1973. Between the years 1920-1951, in Turkey, the efforts for foundation of secular state were effective, and in 1951 High Council of Real Estate Antiquities and Monuments (HCREAM) was constituted. Important decisions were signed by this Council from 1951 up till the approval of the Act on the Protection of Cultural and Natural Assets dated 1983. In this research, constitution and development of High Council has been investigated and original texts of regulations accepted by the Council have been searched. Archival and literature survey, as well as oral interview has been used as primary research methods. In this study, it has been aimed to investigate the initial formation and current condition of High Councils in Turkey, in which comprehensive legal and structural transformations have been lived in preservation field since late Ottoman period, and to compare the decisions of HCREAM with the current preservation regulations approved by the High Council founded after 1983. The study showed that, HCREAM was more autonomous compared to the High Council founded after 1983. In addiiton, it is evaluated that some decisions accepted by HCREAM provided basis for current preservation regulations, even there are lessons to take from some other decisions accepted in that period.
Koruma alanında 19. yüzyılın ortalarına kadar fıkıh hükümleri ve vakıf kurumunun en etkili düzenleme mercileri olduğu Türkiye’de, onarımlarda kurumsallaşma ve yasalaşma çabaları geç Osmanlı döneminde Tanzimat’la birlikte gelişmiştir. Eski eserlerin korunmasıyla doğrudan ilgili ilk yasal düzenleme ise 1869 yılında kabul edilmiş, 1906 tarihli Asar-ı Atika Nizamnamesi, 1973 yılında yayınlanan 1710 sayılı Eski Eserler Kanuna kadar yürürlükte kalmıştır. Türkiye’de 1920-1951 yılları arası seküler bir devletin kurulması çabaları etkili olmuş, 1951 yılında Gayrimenkul Eski Eserler, Anıtlar Yüksek Kurulu (GEEAYK) teşkil edilmiştir. 1951 yılından, Kültür ve Tabiat Varlıklarını Koruma Kanunu’nun kabul edildiği 1983 yılında kadar geçen süreçte, bahse konu kurul tarafından önemli kararlara imza atılmıştır. Bu araştırmada, GEEAYK’nun oluşumu, gelişimi incelenmiş ve kurul tarafından kabul edilen kararların özgün metinleri taranmıştır. Arşiv, literatür taraması ve sözlü mülakat yöntemlerinin kullanıldığı bu çalışmada, geç Osmanlı döneminden itibaren koruma alanında kapsamlı yasal ve yapısal dönüşümlerin yaşandığı Türkiye’de, koruma yüksek kurullarının ilk oluşumları ve güncel durumları incelenmiş ve GEEAYK kararlarının, 1983 sonrası kurulan Yüksek Kurul tarafından alınan ilke kararlarıyla genel bir kıyaslamasının yapılması amaçlanmıştır. Mevcut Yüksek Kurula kıyasla, GEEAYK’nun daha özerk bir yapısının olduğu anlaşılmış, ayrıca, GEEAYK tarafından alınan bir kısım kararların günümüz koruma mevzuatına temel oluşturduğu, hatta o dönemde alınan bazı kararlardan hala alınacak dersler olduğu değerlendirilmiştir.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Architecture |
Journal Section | Research Articles |
Authors | |
Publication Date | January 28, 2020 |
Submission Date | November 30, 2019 |
Published in Issue | Year 2020 |