FROM GOVERNANCE TO DIGITAL GOVERNANCE: TECHNOLOGICAL DIMENSION OF PARADIGM SHIFT

Yıl 2017, Cilt: 6 Sayı: 16, 457 - 479, 29.12.2017

Mehmet Akif Özer

Öz

It is introduced from understanding of classical management approach to
governance approach in developed countries in last years. Classical management
approach now is transforming into participant management with many actors.
Today, the rapid development in information and communication technologies has
made the transition to digital governance governance by slightly changing of
this process. Now the paradigm shift taking place in many countries is
transforming to digital governance by the effect of technology. In this
process, digital governance is working to increase its effectiveness of public
services application with e-democracy, e-government and m-government.
Governance, which is known as manageability, foresees a system that envisages
managing together, with participation rather than a downward one-sided
management style. The participation of non-governmental organizations and the
private sector at all levels, from decision-making to decision-making, is the
basis of the concept. The concept is divided into three as an economic
governance that has effects on equality, poverty and quality of life, including
processes affecting the economic activities of an country and its relations
with other economies, as political governance that sets policy-making decision
processes and as the administrative administration system including the policy
implementation system. Besides these, common types of governance can be defined
as global, public and good governance. Today, digital governance, which forms
the basis of our work, has been added. In the study, digital governance will be
addressed in priority and in detail. Today, fast-growing digital technologies
have become effective in all areas of society in recent times. In particular,
national and regional governments around the world have begun to resort to
digital technologies to create positive values, especially in governance
outputs. In this process, it is foreseen that public resources will be supplied
with digital technologies based on digital infrastructure and broadband
systems. In this environment, the definition of citizens also evolves into
digital citizens. Digital governance manages these environments created by
digital citizens. In this study the concept of digital governance is examined
in the context of e-government and m-government and e-democracy. 

Anahtar Kelimeler

Governance, Paradigm Shift, Information and Communication Technology, Digital Governance, E-Democracy

YÖNETİŞİMDEN DİJİTAL YÖNETİŞİME: PARADİGMA DEĞİŞİMİNİN TEKNOLOJİK BOYUTU

Öz

Son
yıllarda gelişmiş ülkelerde klasik yönetim anlayışından yönetişim anlayışına
geçilmektedir. Klasik yönetim anlaşıyı artık çok aktörlü katılmalı yönetime
dönüşmektedir. Günümüzde bilgi iletişim teknolojilerindeki hızlı gelişme, bu
süreci biraz daha değiştirerek yönetişimden dijital yönetişime geçiş haline
getirmiştir. Artık birçok ülkede yaşanan paradigma değişimi teknolojinin
etkisiyle dijital hale dönüşmektedir. Dijital yönetişim bu süreçte e-demokrasi,
e-devlet ve m-devlet gibi uygulamalarla sunulan kamu hizmetlerinin etkinliğini
artırmaya çalışmaktadır. Bilindiği gibi yönetilebilirlik anlamına gelen
yönetişim yukardan aşağı tek yanlı bir yönetim tarzı yerine katılımla beraber
hep birlikte yönetmeyi öngören bir sistemi öngörmüştür. Katılımcılık
dolayısıyla sivil toplum kuruluşlarının ve özel kesimin de yönetime, karar
almadan denetime kadar her aşama da katılması, kavramın temelini
oluşturmaktadır. Kavram bir ülkenin ekonomik faaliyetlerini ve diğer
ekonomilerle olan ilişkilerini etkileyen süreçleri içeren, eşitlik, yoksulluk
ve yaşam kalitesi üzerinde etkileri bulunan iktisadi yönetişim, politika
oluşturmadaki karar süreçlerini ortaya koyan siyasi yönetişim ve politika
uygulama sistemini içeren idari yönetişim şeklinde üçe ayrılmaktadır. Bunların
yanında yaygın yönetişim türleri küresel, kamu ve iyi yönetişim olarak
belirtilebilir. Günümüzde bunlara çalışmamızın esasını oluşturan dijital
yönetişim de eklenmiştir. Çalışmada dijital yönetişim öncelikli ve ayrıntılı
olmak üzere bu hususlara değinilecektir. Günümüzde hızlı gelişen dijital teknolojiler
son zamanlarda toplumun her alanında etkili olmaya başlamıştır. Özellikle
yönetişim çıktılarında olumlu değerler oluşturabilmek için dünya genelinde
ulusal ve bölgesel yönetimler dijital teknolojilere başvurmaya başlamışlardır.
Bu süreçte kamu kaynaklarının dijital alt yapı ve geniş bant sistemlerine
dayalı dijital teknolojilerle tedarik edilmesi öngörülmektedir. Bu ortamda
vatandaş tanımlaması da dijital vatandaşa evrilmektedir. Dijital vatandaşların
oluşturduğu bu ortamları da dijital yönetişim yönetmektedir.

Anahtar Kelimeler

Yönetişim, Paradigma Değişimi, Bilgi İletişim Teknolojileri, Dijital Yönetişim

Kaynakça

• Acar, P.(2016). Cevap verebilirlik ve iyi yönetişim. www.deu.edu.tr/userweb hilmi.coban cevap%20verebilirlik (05.01.2016).
• Accenture (2016). Accenture dijitalleşme endeksi Türkiye sonuçları, Türkiye’nin En Dijital Şirketleri 2015, https://www.accenture.com/tr-en (20.01.2016).
• Arslan, A. (2012). Türk belediyelerinde M-devlet hizmeti uygulamaları. İnternet Uygulamaları ve Yönetim Dergisi, 3(2), 1-26.
• Atak, S. ve Gül, S. K. (2014). Üçüncü bölüm dev-fak, Yönetim Sözlüğü, Ed. M. Akif Özer, Ankara: Adalet Yayınları.
• Başa, Ş. (2012). E-Devlet çalışmalarına bir örnek: E-içişleri projesi. Sosyo Ekonomi, 17(17), 223-248.
• Bengsir, T. K. (2008). E-devletin kavramsal ve kuramsal çerçevesi. Ed. N. Kunduracı Ankara: TODAİE E Devlet Semineri Kitabı.
• Bozkurt, A. (2015). Dijital Türkiye platformu. Bilişim Dergisi, 157, 46-57.
• Bozkurt, Ö., Turgay, E. Ve Seriye, S. (1998). Kamu yönetimi sözlüğü. Ankara: TODAİE Yay.
• Brandt, L. E. ve Valerie J. G. (2008). History of digital government research in the United States, digital government, e-government research, case studies, and implementation, edited by H. Chen, L. Brandt, V. Gregg, R. Traunmüller et all, NY: SpringerScience+Business Media.
• Coleman, S. (2008). Foundations of digital government, digital government, e-government research, case studies, and implementation, edited by H. Chen, L. Brandt, V. Gregg, R. Traunmüller et all, NY: Springer Science+Business Media.
• Çelikkol, Ö. (2008). Kamu yönetiminde e devlet yapılanması ve Türkiye için e devlet model önerisi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Süleyman Demirel Ün. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Isparta.
• Çoruh, M. (2008). Belediyeler ve İnternet, inet-tr’08 - XIII. Türkiye’de İnternet Konferansı Bildirileri, 22-23 Aralık 2008 Orta Doğu Teknik Üniversitesi, Ankara.
• Çukurçayır, M. A. ve Ekşi, H. (2001). Kamu hizmeti sunumunda yeni yöntemler. S.Ü. İİBF Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 1(1-2), 89-109.
• Dawes, S. S. (2008). Introduction to digital government research in public policy and management, digital government, e-government research, case studies, and implementation, edited by H. Chen, L. Brandt, V. Gregg, R. Traunmüller et all, NY: SpringerScience+Business Media.
• Demirel, D. (2010). Yönetişimde yeni bir boyut: E-Yönetişim. Türk İdare Dergisi, 466, 65-94.
• Dunleavy, P., Margetts, H., Bastow, S., &Tinkler, J. (2006). New public management is dead—long live digital-era governance. Journal of Public Administration ResearchandTheory, 16(3), 467–494.
• Dunsire, A. (1995). Administrative theory in the 1980s: a viewpoint. Public Administration, 73(1), 17–40.
• Grönlund, Å. (2008). Lost in competition? thestate of the art in e-government research”, digital government, e-government research, case studies, and implementation, edited by H. Chen, L. Brandt, V. Gregg, R. Traunmüller et all, NY: SpringerScience+Business.
• Gül, H. (2015). Kamu kuruluşlarında elektronik hizmetlerin yaygınlaştırılması-e devlet. www.kontrol. bumko.gov.tr. adresinden 20.01.2015 ta-rihinde erişilmiştir.
• Güler, M. ve Döventaş, E. (2009). Elektronik devletten mobil devlete geçişte Türkiye’de yerel yönetim uygulamaları. Hitit Ün. Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 1(2), 25-48.
• Gülgün, E. T. (2004). Elektronik demokrasi, Çağdaş Kamu Yönetimi II, Ed. M. Acar, H.Özgür, Ankara: Nobel Yayıncılık.
• Habitat II (2000). İstanbul +5 Ülke Raporu, Yönetişim Alt Bölümü, İstanbul.
• Hovy, E. (2008). An outline for the foundations of digital government research, digital government, e-government research, case studies, and implementation, edited by H. Chen, L. Brandt, V. Gregg, R. Traun-müller et all, NY: SpringerScience+Business.
• IIIT (International Institute of Information Technology); Special Track on DigitalGovernance, Policy, International Institute of Information TechnologyBangalore (http://www.iiitb.ac.in/). (20.01.2016).
• Institute on Governance (2016). Westminster meetsdigital. Exploring the realissues around our evolving democracy. www. iog.ca/wp-content/uploads/Digital-Governance (10.01.2016).
• Kandur, H. (2011). Türkiye’de kamu kurumlarında elektronik belge yönetimi: Mevcut durum analizi ve farkındalığın artırılması çalışmaları. Bilgi Dünyası, 12(1), 2-12.
• Karagülmez, A. (2010). Elektronik devlet kavramı. Türkiye Adalet Akademisi Dergisi (TAAD), 2, 449-476.
• Karaman, Z. T. (2000). Yönetim stratejilerindeki gelişmeler. Türk İdare Dergisi, 72, 426-435.
• Kayrak, M. (2013). Bilgi teknolojileri yönetişimi. Sayıştay Dergisi, 91, 57-76.
• Keith, F. (1999). Political sociology. New York: Un. Press.
• Kettl, D. F. (2000). The transformation of governance: globalization, devolution, and the role of government. Public Administration Review, 60(6), 488–497.
• Kickert, W. J. M. (1997a). Public governance in the Netherlands: An alternative to Anglo-American “Managerialism.” Public Administration, 75(4), 731–752.
• Kickert, W. J. M. (1997b). Anglo-saxon public management and european governance: The case of dutch administrative reforms. Jan-Erik Lane (Ed.), PublicSector Reform Rationale, TrendsandProblems, England: Sage Publications, 168-187.
• Kirlin, J. J. (2001). Big questions for a significant public administration. Public Administration Review, 61(2), 140–143. Köseoğlu, Ö. ve Tuncer, A. (2014). Kamu yönetiminde yeni bir yaklaşım olarak kamu değeri: Kavramsal ve kuramsal açıdan bir tartışma. Yönetim Bilimleri Dergisi, 12(24), 145-170.
• Kuzgun, Ş. (2015). Yönetişim ve sivil toplum özel ihtisas komisyonu raporu, Trakya Kalkınma Ajansı, http://www.trakyaka.org.tr/ (20.01.2015).
• Macintosh, A. (2008). E-democracy and e-participation research in europe, Digital government, e-government research, case studies, and implementation, edited by H. Chen, L. Brandt, V. Gregg, R. Traunmüller et all, NY: Springer Science+Business Media.
• Maliye Bakanlığı (2003). İyi yönetişimin temel unsurları, Ankara.
• Maraş, G. (2011). Kamu yönetimlerinde e-devlet ve e-demokrasi ilişkisi. Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 37.
• Marşap, A. (2007). Çağdaş yönetişim sürecinde e-imza sisteminin rolü. Uluslararası Katılımlı Bilgi Güvenliği ve Kriptoloji Konferansı, Bil-diriler Kitabı, ISC Türkiye, 2007, http://www.iscturkey.org/. (05.01.2016)
• Melitski Carrizales, Tony J.,Manoharan, Aroon, andHolzer, Marc, J. (2011). Digital Governance Success Factors and Barriers to Success in Pra-gue. International Journal of OrganizationTheoryAndBehavior, 53(9), 1689–1699.
• Nath, V. (2016).Digital governance models: Moving to wards good governance in developing countries. http://www.digitalgovernance.org (10.01.2016).
• Negiz, N. ve Saraçbaşı, Y. (2012). Demokratik yönetişim sağlanmasında e-belediye ve uygulamaları: Akdeniz bölgesi örneği. Bilgi Ekonomisi ve Yönetimi Dergisi, 7(1), 42-52.
• OECD (2016a) “Dijital Goverment Performance”, “Digital government per-formance”, in Government at a Glance 2015, OECD Publishing, Pa-ris. DOI: http://dx.doi.org/10.1787/gov_glance-2015-47-en (10.01.2016a)
• OECD (2016b) Recommendation of the Council on Digital Government Strategies Adopted by the OECD Council on 15 July 2014, www.oecd.org. (20.01.2016b).
• OpenText (2016). Digital governance: finding the balance between opportunity and risk. http://www.opentext.com/campaigns/digital-disrupt-or-die (20.01.2016).
• Osman Y. (2001). Kamu yönetimi reformu, Ankara: DPT Yay.
• Ökmen, M. K. (2014). Değişen yönetim paradigması ve karar mekanizmalarına katılım projesi. İdarecin Sesi, Temmuz-Eylül 2014.
• Özdek, Y. (1999). Globalizmin İdeolojik Hegemonyası: Yanılsamalar. Amme İdaresi Dergisi, 32(3), 25-48.
• Polat, B. (2011). E-Devlet Projesi. e-Devlet Projesi Kapsamında Tapu ve Kadastro Genel Müdürlüğünün Uygulamaları ve Yapılması Gerekenlerin Belirlenmesi, Uzmanlık Tezi, Tapu Kadastro Genel Müdürlüğü, Ankara.
• Polat, R. K. (2006). E-Belediyecilik Kılavuzu: Yerel Yönetim Vatandaş Etkileşimi. İstanbul: Tasam Yay.
• Prasad, K. (2012). E-governance policy for modernizing government through digital democracy in India. Journal of Information Policy, 2(2), 183–203.
• Regan, P. M. (2008). Privacy in an Electronic Government Context, Digital Government, E-Government Research, Case Studies, and Implementation, editedby H. Chen, L. Brandt, V. Gregg, R. Traunmüller et all, NY: SpringerScience+Business Media.
• Scholl, H. J. (2008). Discipline or inte rdisciplinary study domain? Challenges and promises in electronic government research, Digital Government, E-Government Research, Case Studies, and Implementation, edited by H. Chen, L. Brandt, V. Gregg, R. Traunmüller et all, NY: SpringerSci-ence+Business Media.
• Seker, S. E. (2015). Dijital Varlık ve enformasyon toplumu (digital assset and information society), YBS Ansiklopedi, www.YBSAnsiklopedi.com, Cilt 2, Sayı 2, Haziran 2015.
• Stoker, G. (1998). Governance as theory: five propositions. International SocialScienceJournal, 50(155), 17–28.
• Sütça, C. ve Dinçerden, E. (2009). Kurumlarda bilgi yönetiminde sürdürülebilirlik açısından iş zekasının rolü: Dijital iş modelleri. 3. İstanbul Bilişim Kongresi, Ed. E Bababan-C. Sütçü, İstanbul: Türkiye Bilişim Derneği Yay.
• Şaylan, G. (2000). Kamu yönetimi disiplininde bunalım ve yeni açılımlar üzerine düşünceler. Amme İdaresi Dergisi, 33(2),1-21.
• Şişman, A., Alkış, Z. Ve Maraş, E. E. (2011). E-Devlet ve M-Devlet’in Geliştirilmesinin Önündeki Engel; Sayısal Uçurum. Harita Teknolojileri Elektronik Dergisi, 3(1), 27-37.
• Tekeli, İ. (1996). Yönetim kavramı yanı sıra yönetişim kavramının gelişmesinin nedenleri üzerine. Sosyal Demokrat Değişim, 3, 45-54.
• Türk Bilişim Derneği (TBD) (2006). E devlet kavramları el kitabı. Ankara: Kamu Bilişim Platf., VIII.
• Uçkan, Ö (2003). E-devlet, e-demokrasi ve e-yönetişim modeli: bir ilkesel öncelik olarak bilgiye erişim özgürlüğü. http://sdu.edu.tr/diger/bapyb/ALPER/edevlet.doc adresinden 20.01.2016 tarihinde erişilmiştir.
• Uçkan, Ö. (2003). E-devlet, e-demokrasi ve Türkiye, kamu yönetiminin yeniden yapılanması için strateji ve politikalar–I, İstanbul: Literatür Yayıncılık.
• Westerman, G. , Bonnet, D. &McAfee, A. (2015). Leading digital, dönüşüm için teknolojiyi kullanmak, (Çev. Ümit Şensoy), İstanbul: THYı Yayınları, Optimist.
• White House; Digital Government: Building A 21St Century Platform To Beter Serve The American People, https://www.whitehouse.gov/sites/default/files/omb/egov/digital-government/digital-government-strategy.pdf (20.01.2016).
• Whyte, A. (2008). E-enabling the mobile legislat or democratizing e-government?,Digital Government, E-Government Research, Case Studies, and Implementation, edited by H. Chen, L. Brandt, V. Gregg, R. Traunmüller et all, NY: Springer Science+Business.
• Yereli, A.B., Atsan, E. ve Kızıltan, M. (2015). Yolsuzlukla mücadelede E-yönetişim ve Kırgızistan’daki durum. Manas Sosyal Araştırmalar Dergisi, 4(1), 129-150.
• Yıldırım, H., Kaplan, V., Çakmak, T. ve Üstün, C. (2003). Her şeyi E-leştirdik, E devlet platformu. Ankara: Macar Yayınları.
• Yüksel, M. (2000). Yönetişim kavramı üzerine. Ankara Barosu Dergisi, 58(3),145-159.