Qur’an is the first book of
the Arabic literature. That’s why it is essential for the grammar rules of the
Arabic language. Some studies claimed that there are some grammar errors in the
Qur’anic text while some other studies refused these claims. We will examine
some usages in the Qur’anic text, which at first glance seem to be errors
according to the Arabic grammar, in the viewpoint of Tabarî. Because Tabarî,
depending on the main usages of the Arabic language, had explained the rules of
some usages beforehand which have been claimed to be grammar errors by some
studies that came out after his era. For, Tabarî’s explanations have not been
put forward within a defensive approach, they are more objective and valid in
the scientific viewpoint. When we examine Tabarî’s explanations related to the
subject matter we see that the rules of the Arabic grammar are not based on
only literal usages but also the meaning of the context can sometimes determine
the rules. So, we would point out the approach of Tabarî about the subject
matter and consequently the approach of the other exegetes who have lived
before and after him. Because, generally, all of them have been influenced by
each other.
Kur’an, Arap dili literatürünün ilk kitabıdır.
Bundan dolayı Arap dil biliminin kurallarını belirleme noktasında mihenk
taşıdır. Fakat bazı çalışmalar, Kur’an’da Arapça dil bilgisi kurallarına aykırı
örnekler olduğunu iddia etmiştir. Diğer bazı çalışmalar ise bu tür iddiaları
reddetmiştir. Biz de bu çalışmamızda Kur’an’da görünüşte Arapça dil bilgisi
kurallarına uymayan ibarelere dair Taberî’nin yaklaşımını inceleyeceğiz. Zira
Taberî, kendisinden çok sonraki dönemlerde yapılan bazı çalışmalarda dil
bilgisi hataları olarak iddia edilen kullanımları, henüz bu gibi tartışmaların
olmadığı bir dönemde Arap dil biliminin temel mantığına dayanarak beyan
etmiştir. Dolayısıyla onun bu açıklamaları savunmacı bir yaklaşımla ortaya
konulmadığından daha objektif ve ilmi bir mahiyete sahiptir. Taberî’nin ilgili
açıklamalarına baktığımızda, Arap dil kullanımlarının sadece lafzî ve mekanik
kurallara tabi olmadığını, aksine mananın da duruma göre dil kurallarını
belirleyebileceğini görmekteyiz. Bundan dolayı lafzî açıdan uyumsuzluk görülen
kullanımlarda, mananın göz önünde bulundurulmasıyla söz konusu uyumsuzluk
giderilebilmektedir. Bu çalışmayla Taberî’nin söz konusu meseleye yaklaşımını
ortaya koymakla beraber kendisinden önce ve sonra yaşayan müfessirlerin de bu
konudaki görüşlerini temel anlamıyla vermiş olacağız. Zira genel itibariyle
hepsi bu meselede birbirinden etkilenmiştir.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Religious Studies |
Journal Section | Articles |
Authors | |
Publication Date | December 31, 2018 |
Published in Issue | Year 2018 Issue: 1 |