Cumhuriyet, siyasi iktidarın halk ve temsilcileri tarafından paylaşıldığı, egemenliğin kaynağının millet olarak kabul edildiği bir rejim türüdür. Cumhuriyet’in kuruluşundan 100 yılına dek geçen sürede, çok partili demokratik sisteme geçildikten sonra millî egemenliğe yönelik en büyük tehdit 27 Mayıs 1960 askerî darbesinden bu yana periyodik olarak gerçekleşen askerî darbeler, darbe girişimleri ve ordunun siyasete müdahaleleri olmuştur. Bu çalışma, 1960'taki ilk askerî darbeden günümüze kadar askerî darbelere verilen çeşitli sivil destek biçimlerini incelemektedir. Sivil destek, askerî vesayetin devam etmesi için çok önemli ancak sıklıkla ihmal edilen, akademik olarak az çalışılmış unsurdur. Bu çalışma, asker-sivil ilişkilerindeki ikilik ve çatışmaya odaklanmak yerine, bu iki alan arasındaki ilişkileri vurgulamayı amaçlamaktadır. Darbelere özellikle elit desteği askerî vesayetin sürebilmesinin unsurlarından biridir. Diğer yandan sivil destek askerî yönetimlerin görece kısa sürmesine neden olmuştur. Bu çalışma sivil destekleri belgelerken bunların nasıl meşrulaştırıldığını irdeleyecektir. Ordunun özerlik kazanarak siyasi bir aktör olarak ortaya çıkması ile sivillerin hangi tarihsel-toplumsal koşullar içinde cuntalara neden, nasıl dahil oldukları incelenecektir. Türkiye'de sivil desteğin temel nedenlerinden biri, ordunun Cumhuriyet'in kuruluşunda yer almasının bir sonucu olarak "modernleştirici" hatta "özgürlükçü" bir öze sahip olduğu inancı ve algısıdır. Ordu siyasete karıştığında bunu "Kemalizm", “Cumhuriyet değerlerinin restorasyonu” “Atatürkçülüğün restorasyonu” ile açıklayarak toplumsal destek ve meşruiyet sağlamıştır. Atatürk'ün en önemli siyasi doktrinlerinden biri askerî ve siyasi görevlerin birbirinden ayrılmasıyken "Kemalizm" ironik bir şekilde darbelere meşruiyet sağlamanın ve sivil desteğin kilit unsurlarından biri olmuştur.
Military coups, coup attempts, and military interference in politics have represented the most serious threat to Turkey's republican governance since its establishment 100 years ago. This study explores various kinds of citizen support for military coups from 1960 to the present, an academically understudied subject. Civilian support is an important but frequently overlooked basis for the continuation of military tutelage. Rather than emphasising the duality and conflict in military-civilian relations, the study seeks to highlight the relationships between these two domains. Elite support for coups, in particular, has been a major role in the maintenance of military tutelage on the one hand, and has resulted in the relatively short tenure of military regimes on the other. This article aims to explain why and how civilians were drawn into juntas. One of the main reasons for civilian support in Turkey is the perception that the military has a "modernising" and even "liberal" essence as a result of its role in the establishment of the Republic. When the military participated in politics, it gained social support and legitimacy by citing "Kemalism," "restoration of Republican values," and "restoration of Atatürkism." While the separation of military and political obligations was one of Atatürk's most important political doctrines, "Kemalism" ironically became one of the primary reasons in providing legitimacy and public support for coups.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Turkish Political Life |
Journal Section | Political Science and International Relations |
Authors | |
Publication Date | October 28, 2023 |
Submission Date | September 15, 2023 |
Acceptance Date | October 18, 2023 |
Published in Issue | Year 2023 Volume: 22 Issue: Cumhuriyet'in 100. Yılı |