An Evaluation on the Methods of Expressions of the Adjectives Formed From the Verbs in Arabic Grammar

Year 2020, Volume: 7 Issue: 14, 247 - 261, 08.07.2020

Coşkun Zeki

https://doi.org/10.17050/kafkasilahiyat.740254

Cited By: 1

Abstract

In Arabic grammar there are a group of words that differ in terms of their properties and shapes from the adjectives formed from the verbs which are similar to the verbal adjectives in Turkish. Those types of adjectives are called in Arab grammar present tense verbal adjectives (participle I) and past tense verbal adjectives (participle II). Grammatical categories of verbal adjectives are widely used both in classical and modern Arabic grammar. Problems of using of those types of verbal adjectives in Arabic, as well as the methods of their expressions are analyzed in the article.

The research reveals that the use of the verbal adjectives and nominal adjectives in Arabic grammar is very common. Participle I and participle II in Arabic grammar are called verbal adjectives (ism-i mefûl) in Turkish, those words are used as adjectives and define the words they represent. Since the verbal adjectives in Arabic grammar have verb features, they are followed by verbs. İt is especially very common in modern Arabic language that the action of the verbal adjectives are more closely related to the present tense and play the role of the verb in present tense in the sentence. In Arabic grammar, the present tense )fâil( and the past tense )mefûl( are used to denote verbal adjectives. In Arabic grammar the verb in the present tense is called “ismi fail” and in the past tense – “ism-i-mefûl”. 

In general, since the adjectives verbs, which are the subject of our article, have both adjective and verb features, we tried to touch them both directions in our article. The Arabic language is divided into three main parts and consists of the verb, noun and letters, at the same time, the examining adjectives in this language within the noun group and in this respect, it should not be forgotten that adjective verbs change in terms of genus, number, will, certainty or uncertainty like any name. Likewise, this group of words can bet on themselves like a noun, they can take the exclamation marks and the letter-i cer in front of them. In the paper, the time characteristics of adjective verbs, their positive and negative aspects, their active and passive formations, reporting the grammatical varieties of the verb and the ability to gather words around and manage them in the sentence and has shown their reflections in Arabic language. The properties of adjective verbs that belong to the adjective are also trying to be taken into account. In particular, both adjectives and adjective verbs declare the sign and quality of an item and their affiliation with the noun,sometimes it becomes exactly the noun and and sometimes have an object in sentences also is seen in the Arabic language.

The adjectives in Arabic constitute an interest with the nouns that follow it such kind of properties are known to report as a compound adjective. Sometimes, ink adjectives can be made by name + noun within the scope of relativity.

In this paper, as a result of combining adjective verbs with noun to creating compound adjective and it mention the common use of these adjectives in Arabic language. The differences that distinguish adjective verbs in Arabic language from arbitrary, omen, color and other adjective types are emphasized and their main methods of expression are discussed one by one. In the article, are not discussed only the adjective verbs made from simple verbs, but also was examined the adjective-verbs which made from corrective verbs, at the same time, examples are presented in the form of a table and attention is paid to the functions they undertake in the sentence. While giving examples, attention was paid to include nouns and phrases made from each of the verbs divided by the type of root letters in Arabic. Withal, it is assumed that some adjective models that report exaggeration in the Arabic language will act as adjective verbs, and even sometimes the adjective verbs acting as a conjunction in Arabic language and has been generalized in the light of our own perspective and knowledge. 

At the same time, the most common features of the verbal adjectives in Arabic language were investigated in the article.

Keywords

Arabic,, Adjective,, Verb,, Past Tense,, Present Tense,

Arap Gramerinde Sıfat Fiillerin İfade Yöntemleri Üzerine Bir Değerlendirme

Abstract

Arapçada fiilden yapılan sıfatlar içinde özellik ve şekil açısından farklılık gösteren bir takım sözler vardır ki, bunlar Türkçedeki sıfat fiillere benzemektedir. Arap gramerinde bu çeşit sıfatlar ism-i fâil (şimdiki zaman sıfat fiiller) ve ism-i mefûl (geçmiş zaman sıfat fiiller) adını almaktadır. Eylemi sıfat şeklinde bildiren bu gramer sınıflandırmaları gerek klasik, gerekse modern Arapçada geniş bir şekilde kullanılmaktadır. Bu makalede bu çeşit sıfat fiillerin Arapçada en fazla hangi durumlarda yer aldığı ve ifade yöntemleri ele alınmıştır. Araştırmada Arapçada ism-i fâillerin ve ism-i mefûllerin, sıfat gibi kullanılmasının çok yaygın olduğu ortaya çıkmaktadır. Türkçede sıfat fiiller olarak adlandırılan bu türden kelimeler, Arapçada sıfat gibi istifade edilerek nitelendirdiği kelimeler ile malum kurallar dâhilinde bir uyum içinde bulunmuştur.
Arapçada sıfat fiiller, fiil özelliği taşıdığı için kendisinden sonra nesne alması geniş yaygınlık kazanmıştır. Özellikle modern Arapçada çok yaygın olan bu metotta ism-i fâiller, eylemi şimdiki zamana daha net olarak konuşma anına bağlar ve cümlede muzârî fiil rolünü üstlenir. Arapça gramerinde ism-i fâil ve ism-i mefûl ıstılahları bu sıfat fiileri işaret etmek için kullanılmıştır. Bunlardan ilki işi icra edene, ikincisi ise üzerinde iş icra olunana işaret eder. Bu modeller içinde fiillerden türeyen, türediği fiilin ifade ettiği eylemi gerçekleştiren ve fiilin ifade ettiği mânâ ile geçici bir süre nitelenen ve vasıflanan etken şahsa delalet eden kelimeler ism-i fâiller adı altında öğrenilmektedir. Aksam-ı seb‘a ) yedi kısım( olarak adlandırılan yani kök harfinin cinsine göre bölünen fiillerin ism-i fâillerinde bir takım ibdâl (değişme) kuralları olsa da tüm çeşitlerde ism-i fâiller sülasi (üç harften oluşan) mücerret mâlûm fiilden fa:il, ism-i mefûller ise mefûl kalıbı vasıtası ile yapılmaktadır. İsm-i fâiller eylemi yapan türemiş bir isim, ism-i mefuller ise o eylemden etkilenen ismi gösteren türemiş bir isimdir.
Bir diğer ayırt edici unsur ise zaman anlayışıdır. Sıfat-ı müşebbehelerde zaman anlayışı yoktur. Çünkü özellik ve nitelemenin kalıcı bir şekilde devamlı olması onu zamana tâbi olmaktan kurtarmıştır. Ancak sıfat fiiller olan ism-i fâillerde, hâl ve eylem sıfat şeklinde belirtildiği için bunların zamana bağlı olması şarttır. Eylemin gerçekleştiği yerde zaman vardır. Bu bakımdan sıfat fiiller cümlede sıfat şeklinde kullanılmasının yanı sıra tam fiil olarak da görev ala bilirler. İsm-i fâiller Arapçada fiil olarak kullanıldıklarında ismi haber bildirir, eylemi ve durumun zamanını konuşma anına bağlar. Aynı düşünceleri ism-i mefûller için de söylemek mümkündür. Ancak ism-i mefûllerin meçhûl, müteaddi (geçişli ) fiillerden yapıldığı dikkatten kaçmamalıdır.
Bu çalışmada söz edilenlerin yanı sıra sıfat fiillerin Arapçada en yaygın özellikleri de incelenmeye çalışılmıştır.

Keywords

Arapça, Sıfat Fiil, Fiil,, Geçmişzaman,, Şimdikizaman,

References

• Ali el-Cerim -Mustafa Emin. en-Nahvul-Vâdıh. Mektebetu-t-Tevfikiye. Kahire 2015.
• Akbaş Y. Fatih. Arapça Dilbilgisi Sarf-Nahiv. Kars: Eser Basım Yayın Dağıtım Matbaacılık, 2017.
• Ahmet İbn Kâsım eş-Şihabettin el-Ezheri. Risâletu fi İsm-i Fâil. tah. Muhammet Hasan Avvad. Umman: Daru’l-Furkan, 1983.
• Didin Hacı Ahmet. Tam İzahlı Fasih Arapça Sarf-Nahiv. haz. Emin Lafızcı, Abdullah Gündoğmuş. Ankara: Ofset Fotomat, 2008.
• Dayf Şevki. Teysirâtun Luğaviyye. Kahire: Dârul-Meârif, 1990.
• Ebdul Hâdi el-Fadl. Muhtasaru’s-Sarf, ed-Dirasetu ve’n-Neşr. Arabistan: 2017.
• Ebu Câfer Nehhâs Ahmet b. Muhammet en-Nahvi. Îrâbul-Kurân. tah. Abdülmünim Halil İbrâhim. Beyrut: Dârul-Kutibi’l-İlmiyye, Beyrut: 1421.
• el-Cürcâni Abdulkâhir. Avâmil. haz. Nevzat Yanık-Kenan Demirayak-Mustafa Kılıçlı, Sâdi Çögenli. Bakanlar Matbaacılık, 2000.
• Gulusoy, İlkin. Neriman Nerimanov. Türk-Azerbaycan Dilinin Muhtasar Sarf-Nahivi. (Azerbaycan Türkçesinin Kısa Dilbilgisi). Ankara: Sonçağ Akademi Yayınları, 2019.
• Kurâni-Kerim. Cemiyetü-Nusûsi’l-İslâmiyye. Kâhire:1983.
• Ğalâyînî Şeyh Mustafa. Camiu’d-Durusu’l-Arabiyye. Kahire: Dârul-Hadis, trz.
• Sîbeveyhi Amr b. Osman b. Kanbar. el-Kitap. Mektebetu’l-Hanci. tah. Abdus- Selâm Muhammet Harun. Kahire: 1988.
• İbn Serrâc Ebu Bekr Muhammet b. Serî bin Sehl. El-Usülu fin-Nehv. tah. Abdul Hüseyn el-Fethi. Beyrut: trz.
• İbn Hâcib Cemâleddin b. Osman el-Mâliki. el-Kâfiye fi-İlmin-Nehv. Kahire: Mektebetü’l-Edeb, 2010.
• İbn Hîşam. Şerhu Katren-Nede ve Bellis-sade. İstanbul: Dersaadet Kitapevi, trz. Mecmûatun-Nahv )Avamil, İzhar, Kafiye(. Der. İstanbul: Mektebetü Yâsin, 2014.
• Memmedov Alesger. Arap Dili, Zerdabi Basım Evi, Bakü 2014.
• Memmedov Alesger. Cahani - Malik Garayev. Arap Dili. Azertedrisneşr: 1965.
• Ülker, Talat. Türk Dili. Ankara: Birlik Matbaası, 2007.
• Шарбатов. Г. Ш. Ковалев А. А., Учебник Арабского Языка. Mockва, Bocтoчная Литepатуpa: 1998.