The Power of Diagnostic Tests for Benign Paroxysmal Positional Vertigo: A Syndromic Approach

Year 2019, , 17 - 23, 25.03.2019

Hatice Sema Başak Özkan Doğan Okay Başak

https://doi.org/10.18521/ktd.482773

Abstract

Objective:
To determine diagnostic power of the symptoms and findings of patients with
complaints of dizziness/balance disorder and to identify the syndromic
diagnostic components for the benign paroxysmal positional vertigo (BPPV).

Methods:
A retrospective methodological study of 147 adult patients with dizziness/balance
disorder visiting the Otorhinolaryngology Clinic between January and December
2014 was conducted. The symptoms, signs and laboratory test results of the
patients in BPPV and non-BPPV groups were compared and analyzed through sensitivity,
specificity, predictive values, likelihood ratios, post-test odds and
probabilities, logistic regression analysis and ROC. The criterion indices
having high post-test probability values were determined.

Results:
The most common three diagnoses were psychogenic vertigo (34.0%), peripheral
vertigo of unknown origin (22.4%), and BPPV (16.3%). Five complaints and
findings were found to have statistically significant diagnostic power: characteristic
dizziness complaint, dizziness attacks lasting less than two minutes, dizziness
being present for less than one week, supine roll and Dix-Hallpike test positivity.
The post-test probability increased to 95.4% in patients with attacks lasting
less than two minutes and dizziness lasting less than one week, when the
Dix-Hallpike test was positive (triple-index positivity). According to the
logistic regression model, positive result of the Dix-Hallpike test increased
the probability of BPPV by 65.6 times. Accuracy of the model was 92.5%, with the
area under the ROC curve of 0.891.

Conclusion:
Our study results have provided evidence basis for diagnostic power of the Dix
Hallpike test and, to a lesser extent, of the supine roll test.

Keywords

Benign paroxysmal positional vertigo, diagnosis, syndromic approach

Benign paroksismal pozisyonel vertigo için tanısal testlerin gücü: Sendromik yaklaşım

Abstract

Amaç: Bu çalışmanın
amacı baş dönmesi/denge bozukluğu yakınması olan hastaların semptom ve
bulgularının benign paroksismal pozisyonel vertigo (BPPV) için tanısal gücünü
belirlemek ve sendromik tanısal bileşenleri tanımlamaktır.

Gereç ve Yöntem:
Ocak-Aralık 2014 tarihleri arasında kulak burun boğaz polikliniğine başvuran ve
baş dönmesi/denge bozukluğu olan 147 yetişkin hastayla retrospektif metodolojik
bir çalışma yapıldı. BPPV olan ve olmayan hastaların semptom, belirti ve
laboratuvar test sonuçları karşılaştırıldı ve duyarlılık, seçicilik, kestirim
değerleri, olasılık oranları, test sonrası odds ve olasılıkları, lojistik
regresyon analizi ve ROC eğrisi aracılığıyla değerlendirildi. Yüksek test
sonrası olasılık değerleri olan kriter indeksleri belirlendi.

Bulgular:
En sık konulan üç tanı psikojenik vertigo (%34,0), kökeni bilinmeyen periferik
vertigo (%22,4) ve BPPV (%16,3) idi. Beş yakıınma ve bulgunun istatistiksel
olarak anlamlı tanısal gücü olduğu saptandı: Karakteristik baş dönmesi
yakınması, iki dakikadan daha kısa süren baş dönmesi atakları, bir haftadan
daha kısa süredir var olan baş dönmesi, supine roll ve Dix-Hallpike test
pozitifliği. Atakları iki dakikadan kısa süren ve bir haftadan daha kısa
süredir baş dönmesi olan hastalarda Dix-Hallpike testi pozitif çıktığında test
sonrası olasılık %95,4’e çıkmaktaydı (üçlü-indeks pozitifliği). Lojistik
regresyon modeline göre, pozitif Dix-Hallpike test sonucu BPPV olasılığını 65,6
kat artırmaktaydı. Modelin doğruluğu, 0,891’lik ROC eğrisi altında kalan alan
değeriyle %92,5 olarak hesaplandı.

Sonuç:
Çalışma sonuçlarımız supine roll testi için daha düşük olmak üzere Dix-Hallpike
testinin tanısal gücü için kanıt temeli sağlamıştır.

Keywords

Benign paroksismal pozisyonel vertigo, tanı, sendromik yaklaşım

References

• 1. Bhattacharyya N, Baugh RF, Orvidas L, et al. Clinical practice guideline: Benign paroxysmal positional vertigo. Otolaryngol Head Neck Surgery. 2008;139:47-81.
• 2. Kerber KA, Fendrick AM. The evidence base for the Evaluation and Management of Dizziness. NIH Public Access. J Eval Clin Pract. 2010;16: 86-91.
• 3. Pettifor A, Walls J, Wilkins V, Raghunathan P. How effective is syndromic management of STDs. A review of current studies. Sexually Transmitted Diseases. 2000;27:371-85.
• 4. Ranjan R, Sharma AK, Mehta G. Evaluation of WHO diagnostic algorithm for reproductive tract infections among married women. Indian Journal of Community Medicine. 2003;28(2):81-4
• 5. Bengi AM, Mevsim V, Yıldırım E. [Syndromic approach to vulvovaginal candidiasis.] Türk Aile Hek Derg. 2014; 18: 175-88.
• 6. Freeman TR. In McWhinney’s Textbook of Family Medicine. 4th edition. New York: Oxford University Press; 2016. 203-264 pp.
• 7. Crane BT, Minor LB. Peripheral Vestibular Disorders. In: Cummings Otolaryngology Head Neck Surgery. Eds: Flint PW, Haughey BH, Lund VJ, Niparko JK, Robbins T, Thomas JR, Lesperance MM. 6th edition. Elsevier; 2015: 2548-2566 pp.
• 8. Al Saif A, Alsenany S. Sensitivity and specificity of the amer dizziness diagnostic scale (adds) for patients with vestibular disorders. J Phys Ther Sci. 2015;27: 91-6.
• 9. Sackett DL, Strauss ES, Richardson SW, Rosenberg W, Haynes BR. (eds). Evidence-Based Medicine: How to Practice and Teach EBM. Edinburg: Churchill Livingstone Elsevier; 2000;79-114 pp.
• 10. White JA, Coale KD, Catalano PJ, et al. Diagnosis and management of lateral semi-circular canal benign paroxysmal positional vertigo. Otolaryngol Head Neck Surg. 2005;133:278–84.
• 11. Hanley K, O' Dowd T. Symptoms of vertigo in general practice: a prospective study of diagnosis. Br J Gen Pract. 2002;52:809–12.