On Digital Film Theory: Liquid Cinema and Liquid Film Theory

Yıl 2017, Cilt: 2 Sayı: 4, 56 - 72, 27.12.2017

Hakan Erkılıç

Öz

Referring to Bauman’s (2005) concept of “liquid
modernity”, this paper aims to discuss the new film theory that has emerged
from the digitalization of cinema. The concepts
of perceptual reality and elastic reality constitute the two most important
parts of the theory. Bauman argues that contemporary modern societies are
“liquid” because of their dynamic character. Although contemporary societies
are in constant movement, he indicates that they lack certainty and borders,
and flexibility and uncertainty become prominent instead. The digital cinema
that Belton (2002) has defined as “a false revolution” is nothing but 1’s and
0’s. The key concept here is CGI (computer graphics imaging). Manovich (1995)
points out that we have arrived at a digitally transformable reality that
depends on computer programs and which is beyond photographic reality due to
the digitalization of cinema: This is
elastic reality. The second concept in the theoretical discussion of digital
cinema through visual effects is brought by Prince (1996): "Perceptual
realism". This paper opens a theoretical debate through CGI examples and
is based on the argument that Bauman's concept of “liquid” constitutes a social
and cultural background for digital theory. 

Anahtar Kelimeler

Digital cinema, liquid modernity, elastic reality, perceptual reality, liquid cinema

Dijital Sinema Teorisi Üzerine: Akışkan Sinema ve Akışkan Sinema Teorisi

Öz

Makale,
Bauman’ın (2005) “Akışkan modernite” yaklaşımından hareketle sinemada
dijitalleşmenin yarattığı ortamda gelişen yeni sinema teorisini tartışmayı
amaçlamaktadır. Algısal gerçeklik ve elastik gerçeklik yaklaşımları, söz konusu
teorinin iki önemli aksını oluşturur. Bauman günümüz modern toplumlarının
değişken karakteri nedeniyle “akışkan” olduğunu ileri sürer. Günümüz
toplumlarının daima hareket halinde olmalarına karşılık kesinlik ve sınırlardan
yoksun olduklarını, bunun yerini esneklik ve belirsizliğin aldığını işaret
eder. Belton’ın (2002) “yanlış bir devrim” olarak tanımladığı dijital sinema,
artık 1 ve 0’lardan ibarettir. Buradaki kilit kavram CGI’dır (computer graphics
imaging). Manovich’in (1995) sinemanın dijitalleşmesine bağlı olarak fotoğrafik
gerçekliğin ötesinde bilgisayar programlarına bağlı sayısal olarak transforme
edilebilir bir gerçekliğe ulaştığımıza dikkat çeker: Bu elastik
gerçekliktir.  Görsel efektler üzerinden
dijital sinemanın kuramsal tartışmasında ikinci kavram, Prince (1996) tarafından
getirilir: “algısal gerçeklik”. Bu makale, CGI örnekleri üzerinden teorik
tartışmayı açarken,  Bauman’ın “akışkan”
kavramının dijital teori için toplumsal ve kültürel bir arka plan oluşturduğu
savına dayanmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Dijital sinema, akışkan modernite, elastik gerçeklik, algısal gerçeklik

Kaynakça

• Andrew, D. (2010). Büyük Sinema Kuramları, çev. Z. Atam, İstanbul: Doruk. Andrew, D. (1984). Concepts in Film Theory, Oxford: Oxford University Press. Bazin, A. (2011). Sinema Nedir?, çev. İ. Şener, İstanbul: Doruk. Bauman, Z. (2000). Liquid Modernity, Cambridge: Polity Press. Bauman, Z. (2005). Liquid Life, Cambridge: Politiy Press. Bauman, Z. (2017a). Akışkan Modernite, çev. S.O. Çavuş. İstanbul: Can. Bauman, Z. (2017b). Hermenötik ve Sosyal Bilimler, çev: H. Oruç. İstanbul: Ayrıntı. Bauman, Z. ve Lyon, D. (2013). Akışkan Gözettim, çev. Elçin Yılmaz. İstanbul: Ayrıntı. Bauman, Z. ve Tester, K. (2017). Zygmunt Bauman ile Söyleşiler, çev. M. Hazır. Ankara:Heretik. Belton, J. (2014). “If Film is Dead What is Cinema”, Screen, 55(4), s:460-470. Belton, J. (2002). “A False Revolution”, October, 100 (Spring), s:98-114. Bordwell, D. (1985). Narration in the Fiction Film, Wisconsin: University of Wisconsin Press. Brown, W. (2014). “Digital Cinema”, E. Branigan ve W. Buckland, (ed.) The Routledge Encyclopedia of Film Theory, Oxon:Routledge, s:138-143. Büker, S. (1989). Film ve Gerçek, Eskişehir:Anadolu Üniversitesi Vakfı. Casetti, F. (2011). “Sutured Reality: Film, from Photographic to Digital”. October, Vol. 138, Digital Art (Fall), s: 95-106. Daly, K. (2010). “Cinema 3.0: The Interactive-Image”, Cinema Journal, Vol. 50, No. 1 (Fall), s: 81-98. Darley, A. (2000). Visual Digital Culture: Surface Play and Spectacle in New Media Genres, London: Routledge. Erkılıç, H. (2016). “Dijital Sinema: Yapım Pratiği ve Kuramsal tartışmalar Üzerine”, Rıdvan Şentürk (der.), Dijital Sinema, İstanbul: İnsanart, s:87-110. Erkılıç, H. ve Duruel Erkılıç, S. A. (2007).“Dijital Sinema ve Gerçeklik”, Can Bilgili, Nesrin Tan Akbuluk (der.), Medya Eleştirileri 2007 Gerçeğin Dışındakiler, İstanbul: Beta, s:289-306. Matrix, S. E.(2006). “‘We’re Okay with Fake’: Cybercinematography and the Spectre of Virtual Actors in S1MØNE”. New Media & Society, Vol 1, Issue 2, s:207-228. Frampton, D. (2013). Filmozofi, çev. C. Soydemir, İstanbul: Metis. Friedberg, A. (2000). “The End of Cinema: Multimedia and Technological Change”, Christine Gledhill and Linda Williams (der.), Reinventing Film Studies, London: Hodder Arnold, s:438-452. Giralt, G. F. (2010).”Realism and Realistic Representation in the Digital Age”, Journal of Film and Video, Vol. 62, No. 3 (Fall 2010),s:3-16 Gunning, T. (2007). “Moving Away from the Index: Cinema and the Impression of Reality”, differences,18, no1, (Spring), s:29-52. Jenkins, H. (1999). “The Work of Theory in the Age of Digital Transformation”, Toby Miller ve Robert Stam (der.), A Companion to Film Theory, Oxford:Blackwell Publishing, s:234-261. Kılıç, L. (2008). Fotoğrafın ve Sinemanın Toplumsal Tarihi. Ankara: Dost. Kracauer, S. (2015).Film Teorisi, çev. Ö. Çelik, İstanbul: Metis. Manovich, L. (2010). “Digital Cinema and the History of a Moving Image”, Marc Furstenau (der.), The Film Theory Reader. London:Routledge, s:245-254. Manovich, L. (2001). The Language of New Media. Massachusetts: MIT Press. Manovich, L. (1995). “What is digital cinema?” 12 Mayıs 2005 tarihinde http://manovich.net/index.php/projects/what-is-digital-cinema adersinden alınmıştır. Manovich, L. (1996). “Cinema and Digital Media”. 24 Şubat 2006 tarihinde http://jupiter.ucsd.edu/~manovich/text/digital-cinema-zkm.html adersinden alınmıştır. Manovich, L. (1997). “Cinema as a Cultural Interface”. 24 Şubat 2006 tarihinde http://manovich.net/content/04-projects/020-cinema-as-a-cultural interface/17_article_1997.pdf adersinden alınmıştır. Minnis, S. (1998). “Digitalization and the Instrumentalist Approach to the Photographic Image,” Iris, 25 (Spring), s: 49-59. Morgan, D. (2006). “Rethinking Bazin: Ontology and Realist Aesthetics”, Critical Inquiry 32, no. 3 (Spring), s: 443-481. Mulvey, L. (2012). Saniyede 24 Kare Ölüm, çev. S. Dingiloğlu. İstanbul:Doruk. Prince, S. (1996). “True Lies: Perceptual Realism, Digital Images, and Film Theory”. Film Quarterly, Vol. 49, No. 3 (Spring), s: 27-37. Prince, S. (2004). “The Emergence of Filmic Artifacts: Cinema and Cinematography in the Digital Era”, Film Quarterly, Vol. 57, No. 3 (Spring 2004), s. 24-33. Purse, L. (2013). Digital Imagin in Popular Cinema. Edinburgh: Edinburgh University Press. Rodowick, D.N. (2007).The Virtual Life of Film. Cambridge: Harward University Press. Rogers, A. (2012). “You Don't So Much Watch It As Download It”: Conceptualizations of Digital Spectatorship, Film History, Vol. 24, No. 2, (Digital Cinema), s: 221-234. Stam, R. (2014). Sinema Teorisine Giriş, çev. Salman ve Ç. Asatekin, İstanbul: Ayrıntı Willis, H. (2005). New Digital Cinema. London: Wallflower. Wollen, P. (2004). Sinemada Göstergeler ve Anlam, çev. Z. Aracagök ve B. Doğan, İstanbul: Metis.