A Survey on the Students Who Enrolled For Venice Academy of Fine Arts in the Late Ottoman Period

Year 2021, Volume: 30 Issue: 2, 1421 - 1443, 20.12.2021

Cenk Berkant

https://doi.org/10.29135/std.962554

Abstract

Although the beginning of Ottoman westernization dates back to the Tulip Era (1718-1730) in which the first traces of the changes began to take place in the Ottoman system, the institutionalization of westernization attempts was shaped during the nineteenth century Tanzimat Period (1839-1876). As one of the most important practices of Ottoman westernization, the empire’s sending students to western countries occurred during the reign of Mahmud II (1808-1839) in the early 1830s. The first Ottoman students were sent to France for military education. In the beginning, this student mobility program was not regular but in later decades, it turned into an empirical tradition. The first students were sent to France where the Empire’s international relations were good and Paris was the intensely chosen city. Apart from Paris, other European towns such as London, Berlin and Vienna were the target places for these students. Starting from the end of the reign of Abdülhamid II (1876-1909) and the Second Constitutional Monarchy (1908), the students were sent to Germany because of the Empire’s affirmative relations with this country. Apart from the students sent by the government in the Late Ottoman Period, seventeenth century wealthy non-Muslim families had also sent their children to the cities such as Vienna, Padua, and Venice for educational purposes. With this, a tradition had begun among the Ottoman non-Muslims and even, new schools were established for Greek and Armenian students in Padua and Venice. With the education they received in these European towns, Armenian and Greek students became mediators and dragomans in the diplomatic relations at the return to Ottoman Empire. In addition, some of those students later became teachers in the schools in the Ottoman Empire and managed to transfer the westernized knowledge. The Ottoman-Armenian Manas Family was a good example of this situation. Some members of this family such as Rafael and Zenop studied in Italy and then worked for the Ottoman State from the reign of Mahmud I (1754-1754) to the reign of Mahmud II (1808-1839). Born in Istanbul in 1855, Yervant Osgan was first sent by his wealthy family to Moorat-Raphael Catholic Armenian College in Venice. After the years in Venice, Osgan went to Rome in 1872 and enrolled in the Academy of Royal Fine Arts. There, he took sculpting education and became the student of Enrico Deccetti and Girolamo Masini. After his return to the Ottoman Empire, he serviced as an educator and artist and became the head of the Sculpture Department for Sanayi-i Nefise School, which was founded by Osman Hamdi Bey. In this article, we will study especially the Catholic Armenian students (Hovsep Eminyan, Hovhannes Çobanyan, İsac Karakaşyan/Karakaş Andon Makgiut, Pierre Osghian, Yervant Terziyan, Aram Bardizbanyan, Haig Zepçiyan/Zipcy, Andon Parghemtan and Hagop Bedrosyan) who enrolled in the Academy of Fine Arts in Venice to study architecture. This article aims to be a pioneer in the field by the documents gathered from the archives of the Academy of Fine Arts in Venice, about the Ottoman students in Italy.

Keywords

Venice, Naples, Florence, Fine Arts Academy, Art Education, Westernization, Ottoman Students, Catholic Armenians, Architecture

Geç Osmanlı Dönemi’nde Venedik Güzel Sanatlar Akademisi’ne Eğitim Almaya Giden Öğrenciler Üzerine Bir Araştırma

Abstract

Osmanlı Batılılaşmasının başlangıcı klasik Osmanlı sisteminde değişimlerin ilk kez ortaya çıktığı Lale Devri’ne (1718-1730) kadar indirilse de Batılılaşma hareketlerinin kurumsallaşması 19. yüzyılda Tanzimat (1839) ile gerçekleşmiştir. Tanzimat’la ortaya çıkan yeniliklerden biri de Avrupa’ya devlet tarafından öğrenci gönderilmesidir. Düzensiz olarak başlayan bu durum daha sonra bir devlet geleneği halini almıştır. Eğitim, Osmanlı Batılılaşmasında başat bir rol üstlenmiştir. Osmanlı, devlet kurumlarının ıslah edilmesi ve Batı tarzı bir kalkınmayı gerçekleştirebilmek için eğitim yoluyla modern bilgiyle donanmış kadroların yetiştirilmesi yoluna gitmiştir. Bunun yanında, hali vakti yerinde olan Osmanlı gayrimüslim ailelerin çocuklarını 17. yüzyıldan itibaren Avrupa’ya eğitime gönderdikleri bilinmektedir. İtalya, bu ülkeler arasında en başlarda yer almaktadır. Geç Osmanlı Dönemi’nde özellikle İtalya’ya okumaya giden gayrimüslim öğrenci sayısında bir artış gözlenmektedir. Makalemizde, Geç Osmanlı Dönemi’nde İtalya’daki en eski ve köklü Güzel Sanatlar Akademilerinden biri olan Venedik Güzel Sanatlar Akademisi’ne eğitim almaya giden Osmanlı tebaasında öğrenciler hakkında yaptığımız araştırmaların sonuçlarını ortaya koymaktayız. Osmanlı tebaasından Hovsep Eminyan, Hovhannes Çobanyan, İsac Karakaşyan/Karakaş, Andon Makgiut, Pierre Osghian, Yervant Terziyan, Aram Bardizbanyan, Haig Zepçiyan/Zipcy, Andon Parghemtan ve Hagop Bedrosyan gibi Katolik Ermeni öğrencilerin öne çıktığı bu çalışmamızla, gelecekte yapılacak çalışmalara öncü olmayı ummaktayız.

Keywords

Venedik, Floransa, Napoli, Güzel Sanatlar Akademisi, Sanat Eğitimi, Batılılaşma, Osmanlı’da Öğrenciler, Katolik Ermeniler, Mimarlık

References

• Akay, Z. - Ardıçoğlu, A. (2012). İlk Mimarlık Bürolarının İzinde: Erken Cumhuriyet Döneminin İş Merkezi Karaköy. Mimar.İst, 12 (46), 77-91.
• Alp, S. (2015). Yervant Osgan’ın Bilinmeyen Bir Eseri: Tokatyan Ailesi Mezar Anıtı. Akademik Sosyal Araştırmalar Dergisi, 3 (18), 349-360.
• Anonim. (1935). Duyumlar-Serbest mimarların kazanç vergileri. Arkitekt, 9 (57), 277-278.
• Anonim. (2016). Kadıköy Şehremaneti. Kadıköy Almanağı, İstanbul: İstanbul Büyükşehir Belediyesi, Etüd Ve Projeler Daire Başkanlığı Altyapı Projeler Müdürlüğü.
• Bassi, E. (1941). La Regia Accademia di Belle Arti di Venezia, Firenze: Le Monnier.
• Birkan, G. - Pehlivanlı, S. (1977). Mimar Arif Hikmet Koyunoğlu İle Bir Söyleşi, Mimarlık, 150, 8-16.
• Cassese, G. (2013). Accademie / Patrimoni di Belle Arti, Roma: Gangemi Editore.
• Cezar, M. (1983). Güzel Sanatlar Akademisi’nden 100 Yılda Mimar Sinan Üniversitesi’ne. Zeki Sönmez (Ed.), Güzel Sanatlar Eğitiminde 100 Yıl, 5-84, İstanbul: Mimar Sinan Üniversitesi Yayınları.
• Cezar, M. (1995). Sanatta Batı’ya Açılış ve Osman Hamdi Bey, İstanbul: Erol Kerim Aksoy Eğitim Spor ve Sağlık Vakfı.
• Eldem, E. (2010). Le voyage à Nemrud Dağı d’Osman Hamdi Bey et d’Osgan Efendi, 1883, Istanbul: Institut Français d’Etudes Anatoliennes-Georges-Dumézil.
• Erdoğan, A. (2009), Türkiye’de Yurtdışına Öğrenci Gönderme Olgusunun Sosyolojik Çözümlemesi, (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), İstanbul Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Erdoğan, A. (2013), Yurtdışı Eğitim ve Türk Modernleşmesi, (Yayımlanmamış Doktora Tezi), İstanbul Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Ergin, O. (1940). Türkiye Maarif Tarihi. İstanbul: Osmanbey Matbaası, c. 2.
• Freni, V. - Varnier, C. (1983). Raimondo D’Aronco. L’opera completa. Padova: Centro Grafico Editoriale.
• Gündüz, M. (2015). Diyar-ı Ecnebide Tahsil-i İlim serüvenimiz (1830-1950). Eğitime Bakış Dergisi, 11 (​34), 21-36.
• Kolay, E. (2018). Osmanlı Yerel Yönetim Sisteminin Mimari Alana Yansıması: Tanzimat’tan Cumhuriyet’e Belediye Binaları, (Yayımlanmamış Doktora Tezi), Ankara Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Kuruyazıcı, H. (1999a). İstanbul’un Unutulmuş Mimarları-1, İstanbul, 28, 71-73.
• Kuruyazıcı, H. (1999b). İstanbul’un Unutulmuş Mimarları-2, İstanbul, 29, 41-45.
• Kuruyazıcı, H. (1999c). İstanbul’un Unutulmuş Mimarları-3, İstanbul, 30, 52-54.
• Kuruyazıcı, H. (2000). İstanbul’un Unutulmuş Mimarları-4, İstanbul, 34, 73-76.
• Kuruyazıcı, H. (2011). Adalar, Binalar, Mimarlar, İstanbul: Adalı Yayınları.
• Küçük, C. (2006). Osmanlı İmparatorluğu’nda “Millet Sistemi” ve Tanzimat. H. İnal ve M. Seyitdanlıoğlu (Ed.), Tanzimat - Değişim Sürecinde Osmanlı İmparatorluğu, 393-403, Ankara: Phoenix Yayınları.
• Küçükhasköylü, N. (2011). Osmanlı Sarayında Ermeni Ressamlar: Manas Ailesi. Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 28 (1), 165-181.
• Mahmud Cevad İbnü’ş-Şeyh Nafi (2001). Maarif-i Umumiye Nezareti Tarihçe-i Teşkilat ve İcraatı, XIX. Asır Osmanlı Maarif Tarihi, T. Kayaoğlu (Ed.), Ankara: Yeni Türkiye Yayınları.
• Masi, C. (1935). Italia e Italiani in Oriente vicino e lontano (1800-1905), Bologna: Cappelli Editore.
• Mazzaferro, G. (2015). Le Belle Arti a Venezia nei manoscritti di Pietro e Giovanni Edwards, Firenze: GoWare.
• Molteni, E. (2012). L’istituzione dell’Accademia di Venezia e l’architettura. Le ragioni di una presenza difficile: appunti su alcune linee di ricerca. A.G. Cassani (Ed.) Annuario di Accademia di Belle Art idi Venezia, 523-536, Padova: Poligrafo Casa Editrice.
• Pagano, E. (2007). Enti locali e Stato in Italia sotto Napoleone. Repubblica e Regno d’italia (1802-1814), Roma: Carocci Editore.
• Renda, G. (1977). Batılılaşma dönemi Türk resim sanatı 1700-1850. Ankara: Hacettepe Üniversitesi Yayınları.
• Sözen, M. - Tapan, M. (1973). 50 Yılın Türk Mimarisi, İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
• Sözen, M. (1996). Cumhuriyet Dönemi Türk Mimarisi, İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
• Şişman, A. (2004). Tanzimat Döneminde Fransa’ya Gönderilen Öğrenciler (1839-1876). Ankara: Türk Tarih Kurumu Yayınları.
• Tanpınar, A. H. (1997). 19’uncu Asır Türk Edebiyatı Tarihi, İstanbul: Çağlayan Kitabevi.
• Türk Yüksek Mimarlar Birliği Azaları ve Yüksek Mimarlık Mesleği ile Alakadar Mevzuat. (1940). İstanbul: Cumhuriyet Matbaası.
• Türkmen, N. (2009). Birinci Ulusal Mimarlık Dönemi’nden Bir Örnek: Kadıköy Şehremaneti Binası. Türk Dünyası Araştırmaları Prof. Dr. Oktay Aslanapa Özel Sayısı, 183, 459-478.
• Uzun Aydın, D. (2015). Osmanlı’da Gayrimüslim Heykeltıraşlar [Elektronik Sürüm]. Çukurova Üniversitesi, I. Uluslararası Sanat Araştırmaları Sempozyumu Bildirileri, 127-135.
• Yentürk, N. - Yentürk, A. (2003). Eczahane-i Yorgaki Morayeti: M. Georges Moraitis’in İzmir’deki 25 Yılı. İzmir: Kent Kültürü Dergisi, 4, 242-249.
• Yarman, A. (2014). Eğin (Agn) Ermenileri – I. Kebikeç, 19 (37), 261-292.
• Zekiyan, B. L. (1990). Gli Armeni a Venezia e nel Veneto e San Lazzaro degli Armeni. B. L. Zekiyan (Ed.), Gli Armeni in Italia, 40-49, Roma: De Luca Edizioni d’Arte,
• URL 1: https://www.treccani.it/enciclopedia/guido-cadorin_%28Dizionario-Biografico%29/ (Erişim Tarihi 22.04.2021)
• URL 2: https://adalarmuzesi.org/cms/projeler/mimari-miras-veritabani?sobi2Task=sobi2Details&catid=10&sobi2Id=135 (Erişim Tarihi 16.05.2021)
• URL 3: https://www.accademiavenezia.it/ (Erişim Tarihi 04.05.2021)
• URL 4: https://www.gallerieaccademia.it/il-museo-riapre-0 (Erişim Tarihi 04.05.2021)
• URL 5: http://www.albertoballetti.com/wp-content/uploads/b0.jpg (Erişim Tarihi 04.05.2021)
• URL 6: https://www.nonsolocinema.com/accademia-di-belle-arti-di-venezia-fabio-moretti-nuovo-presidente.html (Erişim Tarihi 04.05.2021)
• URL 7: https://kulturenvanteri.com/yer/fatih-eski-belediye-binasi/ (Erişim Tarihi 12.05.2021)
• URL 8: http://epamimarlik.com/tr/proje/kadikoy-kent-kutuphanesi/ (Erişim Tarihi 12.05.2021)
• URL 9: https://adalarmuzesi.org/cms/images/com_sobi2/gallery/135/135_image_3.jpg (Erişim Tarihi 16.05.2021)
• RABAV anno scolastico 1821-1822, Matricolo d’Ammisione , N. 2, 1821.
• RABAV anno scolastico 1821-1822, Matricolo d’Ammisione, N. 16, 1821.
• RABAV anno scolastico 1861-1862, Matricolo d’Ammisione, N. 353, 26 Aprile 1862.
• RABAV anno scolastico 1862-1863, Matricolo d’Ammisione, N. 46, 1862
• RABAV anno scolastico 1877-1878, Matricolo d’Ammisione, N. 46, 6 Novembre 1877.
• RABAV anno scolastico 1877-1878, Matricolo d’Ammisione, N. 123, 13 Novembre 1877.
• RABAV anno scolastico 1895-1896, Matricolo d’Ammisione, N. 116, 31 Dicembre 1895.
• RABAV anno scolastico 1895-1896, Matricolo d’Ammisione, N. 67, 12 Novembre 1895.
• RABAV anno scolastico 1896-1897, Matricolo d’Ammisione, N. 12, 28 Ottobre 1896.
• RABAV anno scolastico 1899-1900, Matricolo d’Ammisione, N. 33, 10 Ottobre 1899.
• RABAV anno scolastico 1899-1900, Matricolo d’Ammisione, N. 43, 31 Ottobre 1899.
• RABAV anno scolastico 1898-1899, Matricolo d’Ammisione, N. 63, 31 Ottobre 1898.
• RABAV anno scolastico 1899-1900, Matricolo d’Ammisione, N. 30, 30 Ottobre 1899.
• RABAV anno scolastico 1898-1899, Matricolo d’Ammisione, N. 29, 1898.
• RABAV anno scolastico 1899-1900, Matricolo d’Ammisione, N. 116, 31 Dicembre 1899.
• RABAV anno scolastico 1900-1901, Matricolo d’Ammisione, N. 26, 13 Ottobre 1900.
• RABAV anno scolastico 1901-1902, Matricolo d’Ammisione, N. 76, 30 Novembre 1901.
• RABAV anno scolastico 1911-1912, Matricolo d’Ammisione, N. 56, 30 Novembre 1911