The relationship between work-related stress and the risk of anxiety and depression of emergency station personnel

Year 2019, Volume: 17 Issue: 2, 143 - 152, 31.08.2019

Ümit Kılıç , Burcu Yön , Nuriye Yıldırım Şişman

https://doi.org/10.20518/tjph.419519

Cited By: 4

Abstract

Objective: This study was
conducted to determine the relationship between work-related stress and the
risk of anxiety and depression of personnel of a 112 emergency station in
Düzce. Method: This descriptive
study included 123 personnel at a 112 emergency station in Düzce. Data was
collected using a questionnaire. The participants’ demographic characteristics
and work-related opinions were measured and the work-related stress scale and
the hospital anxiety and depression scale were used. Number, percentage and
binary logistic regression analyses were used to evaluate the data. Results: Of the participants, 61% were male, 63.4% were married, and 50.4%
were emergency medication technicians. Of them, 40.7% worked 49 to 60 hours a
week, and their mean age was 30.68±8.99. Of the participants, 17.1% were found
to be at risk of anxiety, and 19.5% were at risk of depression. The mean
work-related stress scale scores of the participants who were at risk of
anxiety and depression according to the hospital anxiety and depression scale
were significantly higher than those of participants who were  not (p<0.05). A high score of İBGÖ
increased depression risk 1.1 fold (OR= 1.10, GA 1.02-1.19), being a paramedic
increased that risk 9.0 fold (OR=9.05, GA 1.34 – 60.82 ) and being ATT increased
depression risk 8.4 fold (OR=8.46 GA 1.60 – 44.56). It was further found that a
high score of İBGÖ increased the risk of anxiety 1.1 fold (OR= 1.12, GA
1.02-1.22), while fatigue increased that risk 6-fold (OR=6.53, GA 1.76-23.88). Conclusions: The
personnel of 112 emergency stations are at risk of anxiety and depression.
Assessments of their work-related stress, anxiety and depression levels and
interventions to reduce these risks are needed for in-service training sessions
for 112 emergency station personnel.

Keywords

Work-related stress, anxiety, depression, 112 emergency station

Acil yardım istasyonu çalışanlarında işe bağlı gerginliğin, anksiyete ve depresyon riski ile ilişkisi

Abstract

Amaç: Bu çalışma Düzce ili 112 acil
yardım istasyonu çalışanlarında işe bağlı gerginliğin,  anksiyete ve depreyon riski ile ilişkisinin
saptanması amacıyla yapılmıştır. Yöntem: Kesitsel tipteki çalışma, Düzce ili 112 acil
yardım istasyonlarında çalışan 123 kişide yapılmıştır. Veri, katılımcıların
demografik özelliklerini ve işle ilgili düşüncelerini içeren anket, işe bağlı
gerginlik ölçeği ve hastane anksiyete ve depresyon ölçeği ile toplanmıştır.
Verinin istatistik değerlendirilmesinde, sayı, yüzde, ikili lojistik regresyon
analizleri kullanılmıştır. Bulgular: Katılımcıların %61’i erkek, %63.4’ü evli, %50.4’ü acil tıp
teknisyeni, %40.7’si 49-64 saat çalışmakta ve yaş ortalamaları 30.7 ± 9.0’dur.
Çalışanların %17.1’inde anksiyete, %19.5’inde depresyon riski saptanmıştır.
Hastane anksiyete ve depresyon ölçeğine göre anksiyete ve depresyon riski saptananların
işe bağlı gerginlik ölçeği puan ortalamaları, risk saptanmayanlara göre
istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksek bulunmuştur (p< 0.05). İBGÖ
puanının yüksek olması depresyon riskini 1.1 kat (OR= 1.10, GA 1.02-1.19),
paramedik olmak depresyon riskini 9 kat (OR=9.05, GA 1.34 – 60.82) ve ATT olmak
ise depresyon riskini 8.4 kat (OR=8.46 GA 1.60 – 44.56) artırmaktadır.  İBGÖ puanının yüksek olmasının 1.1 kat (OR=
1.12, GA 1.02-1.22) ve tükenmişlik yaşama durumunun da 6.5 kat (OR=6.53, GA
1.76-23.88) anksiyete riskini artırdığı saptanmıştır. Sonuç: 112 acil yardım istasyonu çalışanlarında
anksiyete ve depresyon riski yüksektir. 112 acil yardım istasyonu çalışanlarına
yönelik hizmet içi eğitim programlarında, işe bağlı gerginlik, anksiyete ve
depresyon düzeylerinin değerlendirilmesine ve risklerin azaltılmasına yönelik
müdahalelere gereksinim duyulmaktadır.

Keywords

İşe Bağlı Gerginlik, Anksiyete, Depresyon, 112 Acil Yardım İstasyonu

References

• 1.T.C. Sağlık Bakanlığı. Acil Sağlık Hizmetleri Yönetmeliği. 11 Mayıs 2000; Sayı: 24046.2.Yenal S, Ergör A. Hastane Öncesi Acil Bakım Eğitiminde Mesleksel Risklerin Yeri. Turkish Journal of Emergency Medicine. 2013; 13(1):33 - 413.Kıdak LB, Arslan ET, Demir H. Acil Sağlık Hizmetlerinde İnsan Kaynakları Yönetimi Problemlerinin Belirlenmesi Ve Analitik Hiyerarşi Prosesi İle Önceliklendirilmesi: Ambulans Servisi Örneği Süleyman Demirel Üniversitesi Vizyoner Dergisi 2016; 7(16):1-15.4.Sterud T, Ekeberg Ø, Hem E. Health status in the ambulance services: a systematic review. BMC Health Services Research. 2006; 6(1):1-10.5.Khatiban M, Hosseini S, Bikmoradi A, Roshanaei G, Karampourian A. Occupational burnout and its determinants among personnel of emergency medical services in Iran. Acta Medica Iranica. 2015; 53(11):711-6.6.Maguire BJ, O'meara P, O'neill BJ, Brightwell R. Violence against emergency medical services personnel: A systematic review of the literature. American journal of industrial medicine. 2018; 61(2):167-80.7.Bigham BL, Jensen JL, Tavares W, Drennan IR, Saleem H, Dainty KN, et al. Paramedic self-reported exposure to violence in the emergency medical services (EMS) workplace: a mixed-methods cross-sectional survey. Prehospital emergency care. 2014; 18(4):489-94.8.Bernaldo-De-Quirós M, Piccini AT, Gómez MM, Cerdeira JC. Psychological consequences of aggression in pre-hospital emergency care: cross sectional survey. International journal of nursing studies. 2015; 52(1):260-70.9.Deniz T, Saygun M, Eroğlu O, Ülger H, Azapoğlu B. Effect of exposure to violence on the development of burnout syndrome in ambulance staff. Turkish journal of medical sciences. 2016; 46(2):296-302.10.Gómez-Gutiérrez MM, Bernaldo-de-Quirós M, Piccini AT, Cerdeira JC. Posttraumatic stress symptomatology in pre-hospital emergency care professionals assaulted by patients and/or relatives: importance of severity and experience of the aggression. Journal of interpersonal violence. 2016; 31(2):339-54.11.Wolkow A, Ferguson S, Aisbett B, Main L. Effects of work-related sleep restriction on acute physiological and psychological stress responses and their interactions: A review among emergency service personnel. International journal of occupational medicine and environmental health. 2015; 28(2):183-208.12.Lanctôt N, Guay S. The aftermath of workplace violence among healthcare workers: A systematic literature review of the consequences. Aggression and violent behavior. 2014; 19(5):492-501.13.Aslan SH, Alparslan ZN, Aslan RO, Kesepara C, Ünal M. İşe bağlı gerginlik ölçeğinin sağlık alanında çalışanlarda geçerlik ve güvenirliği. Düşünen Adam. 1998; 11(2):4-8.14.Tokuç B, Turunç Y, Ekuklu G. Work related stress and mental health levels of ambulance workers in Edirne. TTB Mesleki Sağlık ve Güvenlik Dergisi. 2011; 11:39-44.15.Güneri S, İlhan M.N, Avcı E. Ankara 112 Acil Sağlık Hizmeti Çalışanlarının Çalışma Koşulları ve İş Memnuniyetinin Değerlendirilmesi.Gazi Med J. 2011; 22:1-5.16.Aydemir Ö, Güvenir T, Küey L, Kültür S. Hastane anksiyete ve depresyon ölçeği Türkçe formunun geçerlilik ve güvenilirliği. Türk Psikiyatri Dergisi. 1997; 8(4):280-7.17.Açık Y, Yiğitbaş Ç, Bulut A, Deveci SE, Pirinçci E, Oğuzöncül AF, et al. Acil Sağlık Çalışanlarında İşe Bağlı Gerginlik, Stresle Başa Çıkma Yollarını Kullanma Durumu ve Etkileyen Faktörler. Turkiye Klinikleri Journal of Medical Sciences. 2016; 36(1):22-9.18.Murat A, Tekingündüz S. Ambulans Çalışanlarının (112) Tükenmişlik, Algılanan İş Stresi ve İş Tatminlerinin Kişisel Özelliklere Göre İncelenmesi. Social Sciences. 2014; 9(3):54-69.19.Bennett P, Williams Y, Page N, Hood K, Woollard M. Levels of mental health problems among UK emergency ambulance workers. Emergency Medicine Journal. 2004; 21(2):235-6.20.Hegg-Deloye S, Brassard P, Prairie J, Larouche D, Jauvin N, Poirier P, et al. Prevalence of risk factors for cardiovascular disease in paramedics. International archives of occupational and environmental health. 2015; 88(7):973-80.21.Regehr C, Goldberg G, Hughes J. Exposure to human tragedy, empathy, and trauma in ambulance paramedics. American journal of orthopsychiatry. 2002; 72(4):505 - 13.22.Alharthy N, Al Mutairi M, Alsahli A, Alshehri A, Almatrafi A, Mahah A, et al. Workplace violence among emergency medical services workers in Riyadh, Saudi Arabia. Journal of Hospital Administration. 2017; 6(3):26.23.Gülen B, Serinken M, Hatipoğlu C, Özaşır D, Sönmez E, Kaya G, et al. Work-related injuries sustained by emergency medical technicians and paramedics in Turkey. Ulus Travma Acil Cerrahi Derg. 2016; 22(2):145-9.24.Bernaldo-De-Quirós M, Piccini AT, Gómez M, Cerdeira JC. Psychological consequences of aggression in pre-hospital emergency care: cross sectional survey. International journal of nursing studies. 2014; 52(1):260-70.25.Sheikhbardsiri H, Sarhadi M, Abdollahyar A, Dastres M, Sheikh RA, Aminizadeh M. The relationship between personality traits and post-traumatic stress disorder among EMS personnel and hospital emergency staffs. Iran J Crit Care Nurs. 2015; 8(1):35 - 42.26.Kızıl M, Nursun Ü, Erginer KD, Şemin Mİ. İzmir 112 Ambulanslarında Çalışan Paramedik ve Acil Tıp Teknisyenlerinin Anksiyete Düzeyleri ve İş Stresörleri Hastane Öncesi Dergisi. 2016; 1(1):43 - 54.27.Bennett P, Williams Y, Page N, Hood K, Woollard M, Vetter N. Associations between organizational and incident factors and emotional distress in emergency ambulance personnel. British journal of clinical psychology. 2005; 44(2):215-26.28.Sterud T, Hem E, Ekeberg Ø, Lau B. Health problems and help-seeking in a nationwide sample of operational Norwegian ambulance personnel. BMC public health. 2008; 8(1):3.