The Paradox of Hypostatic Coalescence and Precocity in Artificial Intelligence-Assisted Visual Art Creativity

Yıl 2024, Sayı: Sanatta Dijitalizm [Özel Sayı], 157 - 170

Savaş Keskin , İmran Uzun , İsmail Birlik

https://doi.org/10.17484/yedi.1502859

Öz

This article encompasses AI-generated visuality (photography, painting, graphic design), which is presumed to be an extension of the higher disciplines of visual and plastic arts.The starting point of this article is the famous cover of Cosmopolitan Magazine's Artificial Intelligence special issue, featuring an illustration of a "Cat-Walking Female Astronaut" with a bold caption that reads: "Meet the World's First Artificial Intelligence Magazine Cover." When the magazine's website launched for this issue, the phrase was slightly altered to: "The World's Smartest Artificial Intelligence Made the First Magazine Cover." However, the second most significant slogan of this transformation in the relationship between the agent and the actual is the following: "And it only took 20 seconds to do it!" Perhaps by re-entering the modern visual arts as a creative agent, a role it previously held as an auxiliary tool/apparatus, computers have brought about a curious integration between humans and machines—what may be seen as the most paradoxical irrationality in the current post-McDonaldization rationalization of absolute speed. Whether this merger is a marginal hybridization or a hypostatic union is discussed in this research. Singularity, an essential parameter in expressing the human labor involved in creating art, has now begun to cause issues of precocity or prematurity, as in many other areas, due to the hybridization of multi-agent or dehumanizing forces. The exhibition of artistic acts by such entities, who complete their actions prematurely, raises a new problem of uniqueness—one that exists between an abundance of production and the vulgarization or crowding of content. According to the dictionary of the Turkish Language Association, a child born of an illegitimate relationship between a mother and father can be referred to as a bastard. Is the work of art that emerges from this illegitimate—and, in terms of traditionalism, immoral—relationship between the human artist, who assumes the title of father, and artificial intelligence, which acts as the mother, to be considered a bastard? Or is it a product of degeneration, stemming from its detachment from human labor? This article, aimed at generating inquiries related to this fundamental question, concerns the essence and archetypes of a series of hypostatic union issues, shaped within a hermeneutic framework.

Anahtar Kelimeler

Visual Arts, Artificial Intelligence, Hypostatic Coalescence, Marginalization, Trans-aesthetics, Precocity

Yapay Zekâ Destekli Görsel Sanat Yaratıcılığında Hipostatik Birleşme ve Erkenlik Paradoksu

Öz

Bu makale görsel ve plastik sanatlar üst disiplinlerinin bir uzantısı olduğu varsayılan yapay zekâ görselliğini (fotoğraf, resim, grafik tasarım) kapsamaktadır. Makalenin çıkış noktası ise meşhur Cosmopolitan Dergisi’nin, Yapay Zekâ özel sayısının kapağında görünen “Kedi Yürüyüşü Yapan Kadın Astronot” illüstrasyonunun yanına kocaman bir şekilde şu ifadeyi iliştirmesidir: "Dünyanın İlk Yapay Zekâlı Dergi Kapağıyla Tanışın". Hatta derginin söz konusu sayısının internet sayfası lansmanında bu ifade biraz değiştirilerek “Dünyanın En Akıllı Yapay Zekâsı İlk Dergi Kapağını Yaptı” biçimine dönüşmüştür. Ancak fail ile fiili arasındaki bu ilişki dönüşümün en önemli ikinci mottosu ise şudur: “Ve onu yapmak yalnızca 20 saniye aldı!”. Belki de daha önce bir yardımcı araç/aparat olarak parçası olduğu modern görsel sanatlara bir yaratıcı fail olarak yeniden dahil olan bilgisayarlar, mutlak hızlılığın hüküm sürdüğü güncel post-McDonaldlaşma akılcılığının belki de en paradoksal akıldışılığı olarak tuhaf bir insan-bilgisayar tümleşmesini mevzubahis kılmıştır. Bu birleşmenin marjinal bir melezleşme mi, yoksa hipostatik bir birleşme mi olduğu ikilemi ise bu araştırmanın tartışma konusudur. Sanat eserinin insan emeği boyutunu ifade etmekte önemli bir parametre olan tekillik, artık melezleşen bir çoklu-fail ya da insansızlaşan fail tarafından her şeyde olduğu gibi erkenlik sorunsalına neden olmaya başlamıştır. Üstelik bu sorunsal, modern ve post-modern görsel sanatların pazarlama mottosuna dönüşmüştür. Sanatsal eylemin böylesine fiillerini erken boşalan failler tarafından sergilenmesi, üretimde bollaşma ile bayağılaşma/kalabalıklaşma arasında sıkışan yeni bir biricikleşme problemine işaret etmiştir. Çünkü Türk Dil Kurumu sözlüğü, gayr-ı meşru bir şekilde ilişki kuran anne ve babanın mahsulü olan çocuğun piç olarak çağrılabileceğini söyler. Baba sıfatına erişen insan ile ana sıfatındaki yapay zekânın bu gayr-ı meşru ve gelenekçilik açısından gayr-ı ahlakî ilişkisinden doğan sanat eseri piç midir yoksa insan emeğinden kopuşu nedeniyle soysuzlaşmanın/kökensizleşmenin bir sonucu mudur? Bu temel soruya ilişkin sorgular üretmek için var olan bu makale, hermenötik düzlemde biçimlenen bir dizi hipostatik birleşme meselesinin özü ve arketipleri hakkındadır.

Anahtar Kelimeler

Görsel Sanatlar, Yapay Zekâ, Hipostatik Birleşme, Marjinalleşme, Trans-estetik, Erkenleşme

Kaynakça

• Adorno, T. W. (2021). Late capitalism or industrial society? V. Meja (Ed.). Modern German Sociology (s. 232-247) içinde. Routledge.
• Althusser, L. (2014). On the reproduction of capitalism: Ideology and ideological state apparatuses. Verso Books.
• Aristoteles (2019). Oluş ve bozuluş (Y. G. Sev, Çev.). Pinhan.
• Aydın, A. R. (2010). Tanrı algısına Jungçu bir bakış. Ondokuz Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 28(28), 53-61. https://doi.org/10.17120/omuifd.02522
• Baker, U. (1988). Homo homunculus: Kendi kendini yaratamayan insan. Sistem Dergisi, 2, 78-84.
• Baker, U. (2024). Sanat ve arzu. İletişim.
• Barthes, R. (1967). Semiology and urban. http://ftp.columbia.edu/itc/architecture/ockman/pdfs/dossier_4/barthes_2.pdf.
• Baudrillard, J. (1993). The transparency of evil: Essays on extreme phenomena. Verso.
• Baudrillard, J. (1998). Simulakrlar ve simülasyon (O. Adanır, Çev.). Dokuz Eylül.
• Baudrillard, J. (2005). Şeytana satılan ruh ya da kötülüğün egemenliği (O. Adanır, Çev.). Doğu-Batı.
• Baudrillard, J. (2022). Sanat komplosu (E. Gen ve I. Ergüden, Çev.). İletişim.
• Bauman, Z. (2012). Akışkan aşk (I. Ergüden, Çev.). Versus.
• Benjamin, W. (2018). The work of art in the age of mechanical reproduction. S. Watson, A. J. Barnes ve K. Bunning (Ed.). A Museum Studies Approach to Heritage (s. 226-243) içinde. Routledge.
• Benjamin, W. (2019). The work of art in the age of its technological reproducibility. C. Kul-Want (Ed.). Philosophers on film from Bergson to Badiou: A critical reader (s. 44-79) içinde. Columbia University Press.
• Brown, W. (2020). States of injury: Power and freedom in late modernity. Princeton University Press.
• Burnett, R. (2005). How images think. MIT Press.
• Butler, J. (2002). Gender trouble. Routledge.
• Carver, B. (2017). Earliness and lateness: Alternate history in american literature. B. Carver (Ed). Alternate histories and nineteenth-century literature: Untimely meditations in Britain, France, and America (s. 207-259) içinde. Springer.
• Colvile, R. (2016). The great acceleration: How the world is getting faster, faster. Bloomsbury.
• Deleuze, G. (1992). Postscript on the societies of control (1992). I. Szeman ve T. Kaposy (Ed.). Cultural theory: An anthology (s. 139-142) içinde. Wiley-Blackwell.
• Deleuze, G., ve Guattari, F. (2014). Rhizome: (1987). J. J. Gieseking, W. Mangold, C. Katz, S. Low, ve S. Saegert (Ed.). The people, place, and space reader (s. 403-406) içinde. Routledge.
• Deleuze, G. ve McMuhan, M. (1998). The brain is the screen: Interview with Gilles Deleuze on “The time-image". Discourse, 20(3), 47-55.
• Derin, Ö. (2021). Homo Ex Machina’dan Homo Ex Labes’e postmodernist bulanıklık. Flsf Felsefe ve Sosyal Bilimler Dergisi, 31, 301-316.
• Diamond, M. J. (1998). Fathers with sons: Psychoanalytic perspectives on “good enough” fathering throughout the life cycle. Gender and Psychoanalysis, 3, 243-299.
• Esslin, M. (1994). The field of drama: How the signs of drama create meanings on stage and screen. Metheuen Drama.
• Falkenstein, L. (2004). Kant's intuitionism: a commentary on the transcendental aesthetic. University of Toronto.
• Foucault, M., Davidson, A. I. ve Burchell, G. (2008). The birth of biopolitics: lectures at the Collège de France, 1978-1979. Springer.
• Göker, N. ve Göker, G. (2014). Yeni medya ve değişen sosyal ilişkiler: sinematografik bir yaklaşım. Uluslararası Hakemli İletişim ve Edebiyat Araştırmaları, 2, 130-158.
• Heidegger, M. (2001). Being and time (J. Macquarrie ve E. Robinson, Çev.). Blackwell.
• Jung, C. G. (1939). On the psychogenesis of schizophrenia. Journal of Mental Science, 85(358), 999-1011.
• Jung, C. G. (1961). Symbols and the interpretation of dreams. The collected works of CG Jung, 18, 1-32.
• Jung, C. G. (1991). Psyche and symbol: A selection from the writings of CG Jung. Princeton University.
• Jung, C. G. (2006). Analitik psikoloji, (E. Gürol, Çev.). Payel.
• Jung, C. G. (2012). Man and his symbols. Bantam.
• Jung, C. G. (2014). Four archetypes. Routledge.
• Jung, C. G. (2019). Dönüşüm sembolleri (F. G. Gerhold, Çev.). Alfa.
• Jung, C. G. ve Read, H. (1968). On the psychology of the trickster-figure. Routledge and Kegan Paul.
• Kant, I. (1996). Critique of pure reason: Unified edition. Hackett Publishing Company.
• Keskin, S. ve Yurdigül, Y. (2023). Belgenin yapısal dönüşümü ve belgeselin trans-bilinci: İmaj-nesne üzerine dokümantasyon ve argümantasyon sorguları. A. Can ve M. Aytaş (Ed.). Belgesel sinemada yeni perspektifler (s. 1-35) içinde. Tablet.
• Keskin, S. (2022). Edimsözsel bir indirgeme olarak dijital aktivizm: Bir özne-fiil ve nesne-fiil ikilemi. S. Çil (Ed.). Dijital Demokrasi (s. 129-150) içinde. Eğitim.
• Keskin, S., Uzun, İ. ve Birlik, İ. (2023). Imago ex machina: İletişimden sanata görüntünün araçsallaşması üzerine notlar. Literatürk Academia.
• Kuspit, D. (2018). Sanatın sonu (Y. Tezgiden, Çev.). Metis.
• Lacan, J. (2011). Özne-Benin işlevinin oluşturucusu olarak ayna evresi (S. Kibar, Çev.). Slavoj Žižek (Der.). İdeolojiyi haritalamak (s. 143-154) içinde. Dipnot Yayınları.
• Layton, B. (1974). The hypostasis of the Archons or the reality of the rulers. Harvard Theological Review, 67(4), 351-424.
• Layton, B. (1976). The Hypostasis of the Archons (conclusion). Harvard Theological Review, 69(1-2), 31-101.
• Manovich, L. (2002). The language of new media. MIT.
• Manovich, L. (2009). Cultural analytics: Visualizing cultural patterns in the era of “more media”. Manovich. http://manovich.net/content/04-projects/063-cultural-analytics-visualizing-cultural-patterns/60_article_2009.pdf
• Manovich, L. (2015). Data science and digital art history. International journal for digital art history, (1), 10-34.
• Manovich, L. (2017). Automating aesthetics: Artificial intelligence and image culture. Flash Art International, 316, 1-10.
• Manovich, L. (2018). AI aesthetics. Strelka.
• Manovich, L. (2019). Defining AI arts: Three proposals. AI and dialog of cultures exhibition catalog. Hermitage Museum.
• McLuhan, M. (1994). Understanding media: The extensions of man. MIT.
• Ritzer, G. (2011). The McDonaldization of society 6. Pine Forge.
• Roose, K. (2022, Eylül 2). An A.I.-Generated picture won an art prize. Artists aren’t happy. The New York Times. https://www.nytimes.com/2022/09/02/technology/ai-artificial-intelligence-artists.html
• Smith, D. (2018). What is the body without organs? Machine and organism in Deleuze and Guattari. Continental Philosophy Review, 51, 95-110. https://doi.org/10.1007/s11007-016-9406-0
• Sontag, S. (2011). Fotoğraf üzerine (O. Akınhay, Çev.). Agora Kitaplığı.
• Spencer, R. (2016). Lateness and modernity in Theodor Adorno. G. McMullan ve S. Smiles (Ed.). Lateness and Its discontents. Essays in art, literature and music (s. 220-234) içinde. Oxford Academic. https://doi.org/10.1093/acprof:oso/9780198704621.003.0015
• Uzun İ., Birlik İ. ve Keskin, S. (2023). Görüntünün meta-duyusallığı: Sinestetik bir duyumsama deneyimi olarak ASMR görselliği. H. Bağcı (Ed.). II. Uluslararası sanat sempozyumu ve sergisi özet bildiriler kitabı (s. 179-180) içinde. Kocaeli Büyükşehir Belediyesi.
• Vertov, D. (1984). Kino-eye: the writings of Dziga Vertov. University of California.
• Worringer, W. (1997). Abstraction and empathy: A contribution to the psychology of style. Ivan R. Dee.
• Xiang, Z. (2018). From digitization to the age of acceleration: On information technology and tourism. Tourism Management Perspectives, 25, 147-150. https://doi.org/10.1016/j.tmp.2017.11.023
• Zizek, S. (1998). The interpassive subject. Retrieved March, 1, 2017.
• Zizek, S. (2008). Violence. Picador.