31 MARCH LOCAL ELECTIONS FROM ALLIANCES TO BLOC POLITICS

Yıl 2019, Cilt: 9 Sayı: 2, 363 - 393, 31.12.2019

Hazal Duran , Nebi Miş

https://doi.org/10.31679/adamakademi.634750

Cited By: 5

Öz

The 31 March local elections in Turkey, the first local elections after Turkey’s transition to presidential system, was a breaking point in Turkey’s local election history. Contrary to the June 24 elections, the candidates of two party blocs run in the elections without forming alliances in a legal framework. While the Justice and Development Party (AK Party) and the Nationalist Movement Party (MHP) formed the People’s Alliance, the Republican People’s Party (CHP) and the Good Party came together under the Nation Alliance. The Democratic People’s Party (HDP) did not nominate candidates in 11 provinces and supported the candidates of the Nation Alliance. The parties in the same alliance bloc did not nominate candidates in favor of alliance members in certain electoral circles. In the ballot papers, there were only the emblem of the parties that nominated candidates. Moreover, parties joined in municipal council elections by forming joint lists where only one candidate from the same alliance run for the elections.

This study empirically and comparatively analyzes the results of the March 31 local elections in terms of the dynamics of the new political space. Firstly, regarding also the results of the 24 June elections, the study focuses on how Turkey’s new political space was shaped via the alliances in the 31 March local elections. This part of the study also evaluates how pre-electoral alliances and strategic or tactical voting behavior shaped new political sphere and affected the results of local elections. Secondly, based on the People’s Alliance and the Nation Alliance, the election results of the AK Party, MHP, CHP, Good Party, and HDP and bloc politics were analyzed. This data-based comparative analysis clarifies the impact of new dynamics shaping the new political sphere on election results.

Anahtar Kelimeler

31 March Local Elections, Pre-Electoral Alliances, Political System, Bloc Politics

İTTİFAKTAN BLOK SİYASETİNE 31 MART YEREL SEÇİMLERİ

Öz

Türkiye’nin başkanlık sistemine geçişinin ardından yapılan ilk seçim olan 31 Mart yerel seçimleri, Türkiye yerel seçim tarihi açısından pek çok ilki barındırmıştır. 24 Haziran seçimlerinin aksine partilerin yasal bir çerçeve olmadan ittifak kurduğu seçimlerde iki ittifak blokunun adayları yarışmıştır. Adalet ve Kalkınma Partisi (AK Parti) ve Milliyetçi Hareket Partisi (MHP) Cumhur İttifakı’nı, Cumhuriyet Halk Partisi (CHP) ve İyi Parti ise Millet İttifakı’nı oluşturmuştur. Doğrudan Millet İttifakı’nın içerisinde yer almasa da Halkların Demokratik Partisi (HDP) 11 büyükşehir ve ilde Millet İttifakı lehine aday çıkarmayarak bu ittifaka destek vermiştir. Aynı ittifak blokunda yer alan partiler belirli seçim çevrelerinde ittifak ortaklarının lehine aday çıkarmamıştır. Dolayısıyla oy pusulalarında sadece aday çıkaran partilerin amblemi yer almıştır. Ayrıca aynı ittifaktan tek bir adayın yarıştığı seçim bölgelerinin önemli bir bölümünde belediye meclisi seçimlerinde de partiler ortak listeler oluşturarak seçimlere katılmıştır.

Bu çalışma, 31 Mart yerel seçim sonuçlarını, hem yeni siyasal alanın özellikleri bakımından hem de ampirik açıdan karşılaştırmalı bir şekilde ele almaktadır. Çalışmada ilk olarak 24 Haziran seçimlerinin sonuçlarını da dikkate alarak, 31 Mart yerel seçim sonuçları üzerinden ittifak siyasetinin Türkiye’nin yeni siyasal alanını nasıl şekillendirdiğine odaklanılmıştır. Bu bölümde ayrıca seçim ittifaklarının ve buna bağlı olarak partiler arasında oy geçişkenliğini sağlayan stratejik ya da taktiksel oy verme davranışının siyasal alanın yeniden şekillenmesine ve 31 Mart seçimlerinin sonuçlarına ne ölçüde etki ettiği tartışılmıştır. Ardından Cumhur İttifakı ve Millet İttifakı üzerinden, blok siyaseti merkeze konularak, AK Parti, MHP, CHP, İyi Parti ve HDP açısından seçim sonuçları analiz edilmiştir. Sayısal veriler üzerinden karşılaştırmalı olarak yapılan bu analiz, yeni siyasal alanın oluşmasına etki eden dinamiklerin seçim sonuçları üzerindeki etkisinin daha net anlaşılmasını sağlamaktadır.

Anahtar Kelimeler

31 Mart Yerel Seçimleri, Seçim İttifakları, Siyasal Sistem, Blok Siyaseti

Kaynakça

• KAYNAKÇAKitap ve MakalelerAltun, F. (2018). Laying the Cornerstone for a New Turkey: The June 24 Elections. Insight Turkey, 20 (3), 89-103.
• Altunoğlu, M. (2009). Yerel Seçimler ve Siyasette Kimliğin Artan Gücü. Türkiye Günlüğü, (97), 117-121.
• Altunoğlu, M., & Dalay G., & Ete, H. (2015). Turkey Under The AK Party Rule: From Dominant Party Politics To Dominant Party System? Insight Turkey, 17(4), 171-192.
• Aslan, A. (2015). Türkiye İçin Başkanlık Sistemi: Demokratikleşme, İstikrar, Kurumsallaşma. SETA Analiz, No: 122.
• Aytaç, S.E., & Çarkoğlu, A., & Yıldırım, K. (2016). Taking Sides: Determinants of Support for a Presidential System in Turkey. South European Society and Politics, 22 (1), 1-20.
• Bilgin, V. (2004). Bir Seçim Sonucu Her Zaman Görünenden Daha Derin Anlamlar Taşır. Türkiye Günlüğü, (75), 35-42.
• Çarkoğlu, A. (2002). The Rise of the New Generation Pro-Islamists in Turkey: The Justice and Development Party Phenomenon in the November 2002 Elections in Turkey. South European Society and Politics, 7(3), 123-156.
• Çarkoğlu, A. (2015). Turkey under the AK Party Rule: From Dominant Party Politics to Dominant Party System?. Insight Turkey 17(4), 171-192.
• Çarkoğlu, A. (2016). Oy Verme Davranışı. Dünden Bugüne Türkiye, Tarih, Politika, Toplum ve Kültür (ss.211-224). İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
• Çetinsaya, G. (2009). 2000’li Yılların Başlarında Türk Siyasi Hayatını Açıklayabilecek Bir Anahtar. Türkiye Günlüğü, (97), 46-52.
• Duran, H. (2017). Meral Akşener’in Siyasal Anlamı ve İyi Parti. SETA Analiz, No: 223.
• Giliomee, C. H., & Simkins, C. (Eds.). (2005). The Awkward Embrace One-party Domination and Democracy. Amsterdam: Harwood Academic Publishers.
• Heper, M. (2002). Seçim Sonuçlarının Değerlendirilmesi ile İlgili Bazı Düşünceler. Türkiye Günlüğü, (70), 23-28.
• Heper M., & Sayarı, S. (Eds). (2016). Dünden Bugüne Türkiye, Tarih, Politika, Toplum ve Kültür. Çev. Kıvanç Tatlıyar, İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
• Kalaycıoğlu, E. (1999). The Shaping of Party Preferences in Turkey: Coping with the Post-Cold War Era. New Perspectives on Turkey, (20), 47-76.
• Kesselman, M., & Krieger, J., & Joseph, W.A. (2014). Introduction to Comparative Politics. Cengage Learning.
• Keyman, H. F. (2014). The AK Party: Dominant Party, New Turkey and Polarization. Insight Turkey, 16(2), 19-31.
• Miş, N. (2018). Yeni Siyasal Sistemin İlk Seçimleri ve Sonuçlarının Karşılaştırmalı Analizi. Muhafazakar Düşünce, 15(54), 323-355. Miş, N., & Aslan, A. (Eds.). (2018). AK Parti’nin 15 Yılı: Siyaset. SETA Yayınları. İstanbul.
• Miş, N., & Duran, B. (Eds.). (2017). Türkiye’de Siyasal Sistemin Dönüşümü ve Cumhurbaşkanlığı Sistemi. SETA Yayınları. İstanbul.
• Miş, N., & Duran, H. (2018a). Seçim İttifakları. SETA Analiz, No: 232.
• Miş, N.& Duran, H. (2018b). 24 Haziran Seçim Sonuçları. SETA Analiz, No: 250.
• Miş N. & Duran, H. (2019). The March 31 Local Elections In Turkey. SETA Analiz, No: 50.
• Öğün, S. S. (2004). Estetize Olan Hayatımız ve Yerel Seçimler. Türkiye Günlüğü, (75), 48-59.
• Önder, T. (2009). Kazananı ve Kaybedeni Olmayan Seçim. Türkiye Günlüğü, (97). 72-77.
• Özbudun, E. (2011). Türkiye’de Parti ve Seçim Sistemi. İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları.
• Sarıbay, A. Y. (2004). 2004 Seçimlerinin Demokratik Anlamı. Türkiye Günlüğü, (75), 31-35.
• Sarıbay, A.Y. (2018). The June 24 Elections: On Political Change and the Future of Turkey. Insight Turkey, 20 (4), 67-80.
• Sayarı, S., & Esmer, Y. (Eds.). (2002). Politics, Parties, and Elections in Turkey, Boluder, Sayarı, S. The Chancing Party System (ss. 9-32). Colorado: Lynne Rienner Publishing.
• Vergin, N. (2004). Siyaset ile Sosyolojinin Buluştuğu Nokta. Türkiye Günlüğü, (75), 5-9.
• Yılmaz, B. (2018). The Presidential System in Turkey: Opportunities and Obstacles. Cham, Switzerland: Palgrave Macmillan.
• Gazete ve Dergi Yazıları
• Aktaş, İ. (2019). Nevzuhur Eleştiriler. Kriter, 3(33).
• Alptekin, H. (2019). “Turkey’s Kurds Choose the AK Party over HDP Separatism”, The New Turkey, April 1.
• Aslan, A. (2019). “31 Mart Seçimleri ve Partilerin Stratejileri” Star Açık Görüş, 5 Ocak.
• Duran, B. (2018), “Seçmenden Stratejik Dersler” Sabah, 26 Haziran.
• Miş, N. (2018a). Seçmen Tercihini Belirleyecek Faktörler. Kriter (3)28.
• Miş, N., (2018b), “Hâkim Partili İki Siyasi Blok” Türkiye, 6 Şubat 2018.
• Miş, N. (2019). “Seçimlerin Rakamsal Verilerini Nasıl Yorumlamalıyız?”, Türkiye, 6 Nisan.
• Özbey, İ. (2019). “KONDA Genel Müdürü Bekir Ağırdır: Sokakta Neşeyi ve Ortak Hayatı Konuşalım” Hürriyet, 4 Mart.
• “Siyasette İki Partili Sistem Tartışması”, Milliyet, 29 Ocak 2011.
• “Hizmet Sabaha Yansıdı”, Sabah, 3 Nisan 2019.
• “AK Parti’yi Seçmen Göçü Yaktı”, Türkiye, 5 Nisan 2019.
• İnternet Kaynakları
• AK Parti 2019, “AK Parti 31 Mart 2019 Mahalli İdareler Genel Seçimleri Manifestosu”, https://www.akadaylar.com/Manifesto_28Ocak2019.pdf (Erişim Tarihi, 5 Eylül 2019).
• CHP, 2019, Cumhuriyet Halk Partisi 2019 Yerel Seçim Bildirgesi, https://chp.azureedge.net/2019-secim-bildirgesi.pdf (Erişim Tarihi, 5 Eylül 2019).