Avrupa Birliği Genişleme Politikalarında Meşrulaştırma: Merkezi ve Doğu Avrupa Ülkeleri ile Batı Balkanların Karşılaştırmalı Analizi

Yıl 2018, Cilt: 5 Sayı: 1, 46 - 64, 27.04.2018

Önder Canveren , Çağlar Öztürk

https://doi.org/10.30803/adusobed.382729

Cited By: 1

Öz

II.
Dünya Savaşı'ndan sonra kıtada barış ve refahın yeniden tesisi için kurulan
Avrupa Birliği (AB) 1973, 1981, 1986 ve 1995 yıllarındaki genişlemeler ile üye
sayısını 15’e çıkartmıştır. Berlin Duvarı'nın yıkılmasından sonra siyasi
koşulluluk ve dış teşvik modeli üzerinden 2004 ve 2007 genişlemesi ile Merkezi
ve Doğu Avrupa (MDA) ülkelerini bünyesine dâhil eden AB, 2013 yılındaki
Hırvatistan genişlemesi ile 28 üyeli bölgesel ve küresel bir aktör haline
gelmiştir. Yugoslavya’nın
parçalanmasından sonra Balkanlarda barış ve istikrarın
tesisi, yeniden yapılanma ve geçmişle yüzleşme gibi konularda inisiyatif alan
Birlik, 2003 Selanik Zirvesi'nde Batı Balkan devletlerine adaylık perspektifi
sunmuştur. Çalışmada Birliğin genişleme politikasında
her iki bölge için hangi söylemleri, hangi gerekçelerle öncülleştirdiği ve
hangi meşrulaştırma araçlarını kullandığı karşılaştırmalı olarak incelenmiştir.
Bu amaçla tümdengelim yöntemiyle Sjursen’in modellediği pragmatik, siyasi-etik
ve ahlaki yaklaşım üzerinden Genişleme Strateji Belgeleri, Zirve Sonuç
Bildirgeleri ve Parlamento Kararlarının içerik analizleri yapılmıştır. Her iki
bölge için, genişlemenin muhtemel kazanımları üzerinden pragmatik söylemler
geliştirildiği gözlemlenmektedir. Buna rağmen MDA genişlemesi, kıtadaki
bölünmüşlüğü sonlandıracak olan tarihsel ve siyasi bir sorumluluk üzerinden
çerçevelendirilirken; Batı Balkan genişlemesi, Avrupalı norm ve değerlerin
yayılması yoluyla barış ve istikrarın tesisi ve coğrafi konumun yaratacağı
fırsatlar üzerinden meşrulaştırılmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Avrupa Birliği, Genişleme, Merkezi ve Doğu Avrupa, Batı Balkanlar, Meşrulaştırma, Avrupalılaşma

Legitimization in European Union’s Enlargement Policies: A Comparative Analysis between Central and Eastern European Countries and the Western Balkans

Öz

The European Union (EU), which was
established for the restoration of peace and prosperity after the Second World War,
increased its members to 15 after the 1973, 1981, 1986 and 1995 enlargements.
The EU, which included Central and Eastern European (CEE) countries in 2004 and
2007 through the political conditionality and external incentive model,
following the collapse of the Berlin Wall, became a regional and global actor,
including 28 countries following the Croatia's membership in 2013. After the
disintegration of Yugoslavia, the Union commenced some initiatives, such as the
establishment of peace making and stability in the Balkans, reconstruction and confront
the past for the region. The EU initiated the candidacy perspective to the
Western Balkan countries at the 2003 Thessaloniki Summit. In this article, we
examined which discourses, for what causes, and which legitimization tools were
used by the Union in its enlargement policy comparatively for the Western
Balkans and CEE cases. For this purpose, content analysis of the Enlargement
Strategy Papers, Summit Declarations, and Parliamentary Decisions are conducted
through the pragmatic, political-ethical and moral approaches, modelled by
Sjursen in a deductive method. It is observed that pragmatic discourses have
been dominated over the possible gains of enlargement for both regions. Nevertheless,
CEE enlargement is framed by a historical and political responsibility that
would end the division; Western Balkan enlargement is legitimized as the way to
create peace and stability through the spread of European norms & values
and opportunities originated from the geographical location. 

Anahtar Kelimeler

European Union, Enlargement, Central and Eastern Europe, Western Balkans, Legitimization, Europeanization

Kaynakça

• AÇIKMEŞE, S. A., (2004). Uluslararası İlişkiler Teorileri Işığında Avrupa Bütünleşmesi. Uluslararası İlişkiler, 1(2), 1-32.
• AKŞEMSETTİNOĞLU, G., (2011). Avrupa Bütünleşme Projesinin ve Genişleme Sürecinin Değişen Dinamikleri. Ankara Avrupa Çalışmaları Dergisi, 10(1), 1-18.
• AVRUPA BİRLİĞİ ANTLAŞMASI VE AVRUPA BİRLİĞİ’NİN İŞLEYİŞİNE DAİR ANTLAŞMA. [online].https://www.ab.gov.tr/files/pub/antlasmalar.pdf (Erişim Tarihi: 12 Aralık 2017).
• AVRUPA KOMİSYONU TÜRKİYE DELEGASYONU. (2009). Genişlemeyi Anlamak. https://www.avrupa.info.tr/fileadmin/Content/publications/tr/TR_071123_ENL-Understand_pq.pdf (Erişim Tarihi: 27 Kasım 2017).
• AVRUPA BİRLİĞİ BAKANLIĞI. (2011). 22 Haziran 1993 Avrupa Birliği Konseyi Kopenhag Zirvesi Sonuç Bildirgesi. http://www.ab.gov.tr/index.php?p=302& (Erişim Tarihi: 10 Aralık 2017).
• AVRUPA BİRLİĞİ BAKANLIĞI. (2017). Avrupa Birliğinin Genişlemesi. https://www.ab.gov.tr/109.html (Erişim Tarihi: 27 Kasım 2017).
• AYTUĞ, H. K., (2008). Bütünleşme Kuramlarının Avrupa Birliği Genişlemesine Bakışı. Yönetim ve Ekonomi, 15(1), 149-161.
• BALKIR, C. (2010). Uluslararası Ekonomik Bütünleşme Kuram, Politika ve Uygulama: AB ve Dünya Örnekleri. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
• BİLGİN, N. (2006). Sosyal Bilimlerde İçerik Analizi: Teknikler ve Örnekler Çalışmalar. Ankara: Siyasal Kitabevi.
• DİNÇ, C., (2011). Avrupa Birliğinin Beşinci Genişlemesi: Ana Temalar ve Faktörler, Eskişehir Osmangazi Üniversitesi İİBF Dergisi, 6(2), 201-233.
• CAROTHERS, T. (1999). Aiding Democracy Abroad- the Learning Curve. Washington: Carnegie Endowment for International Peace.
• COTTA, M., (2007). Domestic Elites in the Transformation of the European Polity: The Case of Italy. Comparative Studies of Social and Political Elites (Comparative Social Research), 23, 137-170.
• DIEZ, T., (2005). Constructing the Self and Changing Others: Reconsidering Normative Power Europe. Millennium Journal of International Studies, 33(3), 613-636.
• DIEZ, T. ve MANNERS, I. (2007). Reflecting on Normative Power Europe. F. Berenskoetter ve M. J. Williams (Eds.). Power in World Politics (ss. 173-188). London: Routledge.
• DE VRIES, C. E., (2010). EU Issue Voting: Asset or Liability? How European Integration Affects Parties’ Electoral Fortunes. European Union Politics, 11(1), 89-117. EREN, T. M., (2014). Avrupa Birliği’nin Yumuşak Gücü ve Genişleme Politikasının Geleceği. Trakya Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 16(1), 359-374.
• EUROPEAN COMMISSION. [1998-2017]. European Neighbourhood Policy and Enlargement Negotiations – Strategy and Reports. https://ec.europa.eu/neighbourhood-enlargement/countries/package_en (Erişim Tarihi: 20 Kasım 2017).
• EUROPEAN COUNCIL. [1993-2003]. Conclusions (1993-2003). http://www.consilium.europa.eu/en/european-council/conclusions/1993-2003/ (Erişim Tarihi: 20 Kasım 2017).
• EUROPEAN COUNCIL. [1993-2003]. Conclusions (2004-Present Day). http://www.consilium.europa.eu/register/en/content/out/?typ=SET&i=ADV&RESULTSET=1&DOC_ID=&DOS_INTERINST=&DOC_TITLE=&CONTENTS=&DOC_SUBJECT=CONCL&DOC_DATE=&document_date_single_comparator=&document_date_single_date=&document_date_from_date=&document_date_to_date=&MEET_DATE=&meeting_date_single_comparator=&meeting_date_single_date=&meeting_date_from_date=&meeting_date_to_date=&DOC_LANCD=EN&ROWSPP=25&NRROWS=500&ORDERBY=DOC_DATE+DESC (Erişim Tarihi: 20 Kasım 2017).
• EUROPEAN PARLIAMENT. (2000). European Parliament Resolution on the Enlargement of the European Union. (COM(1999) 500 - C5-0341/2000 - 2000/2171 (COS)). http://www.europarl.europa.eu/omk/omnsapir.so/pv2?PRG=CALDOC&FILE=001004&LANGUE=EN&TPV=DEF&LASTCHAP=17&SDOCTA=1&TXTLST=1&Type_Doc=FIRST&POS=1 (Erişim Tarihi: 11 Aralık 2017).
• EUROPEAN PARLIAMENT. (2004). The Committee's Enlargement Activities during the 5th Legislature (1999-2004). http://www.europarl.europa.eu/comparl/afet/enlargement_5leg_en.pdf (Erişim Tarihi: 10 Aralık 2017).
• EUROPEAN PARLIAMENT. (2017). Report on Consolidating Stability and Prosperity in the Western Balkans (2008/2200(INI)). http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-%2f%2fEP%2f%2fNONSGML%2bREPORT%2bA8-2017-0351%2b0%2bDOC%2bPDF%2bV0%2f%2fEN, p.4. (Erişim Tarihi: 11 Aralık 2017).
• EUROPEAN PARLIAMENT. (2017). Report on the Annual Report on the Implementation of the Common Security and Defence Policy (2017/2123(INI)). http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-%2f%2fEP%2f%2fNONSGML%2bREPORT%2bA8-2017-0351%2b0%2bDOC%2bPDF%2bV0%2f%2fEN (Erişim Tarihi: 11 Aralık 2017).
• EUROPEAN PARLIAMENT. (2017). The Enlargement of the Union. http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:8GjXsDP-ms4J:www.europarl.europa.eu/atyourservice/en/displayFtu.html%3FftuId%3DFTU_6.5.1.html+&cd=1&hl=tr&ct=clnk&gl=tr&client=firefox-b-ab (Erişim Tarihi: 19 Kasım 2017).
• EUROPEAN UNION. (2016). EU by Topic: Enlargement. https://europa.eu/european-union/topics/enlargement_en (Erişim tarihi: 3 Ocak 2018).
• EUROPEAN UNION. (2017). About the EU – Countries. https://europa.eu/european-union/about-eu/countries_en (Erişim Tarihi: 3 Ocak 2017).
• GREEN-PEDERSEN, C., (2007). The Growing Importance of Issue Competition: The Changing Nature of Party Competition in Western Europe. Political Studies, 55(3), 607-628.
• HILLION, C. (2002). Enlargement: A Legal Analysis. A. Arnull ve D. Wincott (Eds.). Accountability and Legitimacy in the European Union (ss. 401-418). Oxford: Oxford University Press.
• HIX, S. ve LORD, C. (1997). Political Parties in the European Union. New York: St. Martin's Press.
• HUNT A. ve WHEELER, B. (2017). Brexit: All You Need to Know about the UK Leaving the EU. http://www.bbc.com/news/uk-politics-32810887 (Erişim Tarihi: 1 Ekim 2017).
• HYDE-PRICE, A., (2006). ‘Normative’ Power Europe: A Realist Critique. Journal of European Public Policy, 13(2), 217-234.
• İKTİSADİ KALKINMA VAKFI (İKV). AB Genişlemesi, http://www.ikv.org.tr/ikv.asp?id=281 (Erişim Tarihi: 27 Kasım 2017).
• MANNERS, I., (2002). Normative Power Europe: A Contradiction in Terms?. JCMS: Journal of Common Market Studies, 40(2), 235-258.
• MARKS, G. ve STEENBERGEN, M., (2002). Understanding Political Contestation in the European Union. Comparative Political Studies, 35(8), 879-892.
• MAXCAP. (2016). What do Citizens’ Opinions and Perceptions Mean for EU Enlargement?, European Policy Brief. https://ec.europa.eu/research/social-sciences/pdf/policy_briefs/policy-brief-maxcap-042416.pdf (Erişim Tarihi: 18 Aralık 2017).
• MJOSET, L. (1997). Historical Meanings of Europeanisation, ARENA Working Paper, 24. http://www.arena.uio.no/news/publications/publ_wp.htm (Erişim Tarihi: 2 Ocak 2018).
• OĞUZ, G., (2013). EU Enlargement: From a Success Story to Fatigue. Dokuz Eylül Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 28(1), 81-117.
• PIEDRAFITA, S. ve TORREBLANCA J. I., (2005). The Three Logics of Enlargement: Interests Identities and Arguments. Politique Européenne, 1, 29-59.
• SCHIMMELFENNIG, F. ve SEDELMEIER, U., (2004). Governance by Conditionality: EU Rule Transfer to the Candidate Countries of Central and Eastern Europe. Journal of European Public Policy, 11(4), 661-679.
• SCHIMMELFENNIG, F. ve SCHOLTZ, H., (2008). EU Democracy Promotion in the European Neighbourhood Political Conditionality, Economic Development and Transnational Exchange. European Union Politics, 9(2), 187-215.
• SCHIMMELFENNING, F. (2001). Liberal Identity and Postnationalist Inclusion: The Eastern Enlargement of the European Union. L. E. Cederman (Ed.). The Expansion of Western European Regional Organization (ss. 165-186). Boulder: Lynne Rienner Publications.
• SJURSEN, H., (2002). Why Expand? The Question of Legitimacy and Justification in the EU’s Enlargement Policy. JCMS: Journal of Common Market Studies, 40(3), 491-513.
• TAGGART, P., (1998). A Touchstone of Dissent: Euroscepticism in Contemporary Western European Party Systems. European Journal of Political Research, 33(3), 363-388.
• TREATY OF ROME. (1957). [online]. http://ec.europa.eu/archives/emu_history/documents/treaties/rometreaty2.pdf (Erişim Tarihi: 11 Kasım 2017).
• TREATY OF LISBON. (2012). [online]. http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/?uri=OJ:C:2012:326:TOC (Erişim Tarihi: 11 Kasım 2017).
• TREATY OF MAASTRICHT. (1992). [online]. https://europa.eu/european-union/sites/europaeu/files/docs/body/treaty_on_european_union_en.pdf (Erişim Tarihi: 11 Kasım 2017).