Sosyalleşmeye Engel Bir Araç Olarak Televizyon

Yıl 2024, Cilt: 10 Sayı: 1, 244 - 254, 31.03.2024

Mustafa Tatar

https://doi.org/10.31592/aeusbed.1239116

Öz

Televizyonun hayatımıza girmesinden bu yana uzun yıllar geçti. Televizyonlu bir dünyaya doğanlar bilmeseler de televizyon öncesi çağlarda sokaklar cıvıl cıvıldı. Çocuklar sakağa çıkar hiç sıkılmadan saatlerce oyun oynarlar ve zamanlarının önemli bir kısmını sokakta geçirirlerdi. Komşular birbirlerini sık sık ziyaret ederlerdi. Birisi konuşurken herkes gözünün içine bakar başka bir şeyle meşgul olmak ayıp karşılanırdı. Televizyonla birlikte tüm alışkanlıklarımız değişti. Önce çocuklar evlerine çekildiler daha sonra yetişkinler. Çocuk seslerinin kaybolduğu sokaklar tenhalaştı. Komşular birbirlerini ziyaret etmez oldular. Ziyaret etseler bile muhabbetin tadı kalmadı. Çünkü insanlar bir araya geldiklerinde birbirleriyle konuşmak yerine sürekli açık olan televizyonla meşgul olmayı tercih ettiler. İnsanların gözlerinin televizyonda olduğu bir ortamda konuşan kişi de konuştuklarından keyif alamaz oldu. Fakat televizyonun yaygınlaşması en çok çocuklara zarar verdi. Çocuklar çeşitli oyunlar oynamak, kendi aralarında ve büyüklerle konuşmak yerine televizyonun karşısına geçip saatlerini harcadılar. Yetişkinler, çocukların zamanlarının önemli bir bölümünü televizyon karşısında geçirdikleri bu yeni duruma itiraz etmediler. Çünkü zamanlarını istedikleri gibi kullanabilecekleri bir alan doğmuştu. Fakat çocuklar televizyon izledikçe gerçek yaşamdan kopup sanal dünyanın içinde kayboldular. Belki çoğu kimse farkında değil ama televizyonun karşısında geçirilen süre onların insan olmayı öğrenmek için ihtiyaçları olan süreden çalınmaktadır. Bu makalede televizyonun insan olmayı öğrenme süreci olarak tanımlanabilecek olan sosyalleşmenin önünde nasıl bir engel teşkil ettiği üzerinde durulmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Televizyon, sosyalleşme, bağımlılık.

Kaynakça

• Alter, A. (2018). Karşı konulmaz: Bağımlılık yapıcı teknolojinin yükselişi ve bizim ona esir edilişimiz (Çev. D. İrengün). İstanbul: Paloma Yayınları.
• Atay, T. (2004). Yaşasın meşhuriyet çağı. İstanbul: Epsilon Yayınevi.
• Duygulu, S. (2013). Çizgi filmler ve bakıcı kadın sendromu. https://www.serapduygulu.com.tr/makaleler/anne-baba/cizgi-filmler-ve-bakici-kadin-sendromu.html adresinden 19.12.2022 tarihinde erişilmiştir.
• Ergül, H., Gökalp, E. ve Cangöz, İ. (2012). Medya ne ki… Her şey yalan! İstanbul: İletişim Yayınları.
• Kalkınç, F. (2006). Okul evde başlar (10. baskı). İzmir: Nobel Yayın Dağıtım.
• Kudat, A. (2007). Al kocayı vur sopayı. İstanbul: Doğan Kitap.
• Large, M. (1980). Who’s bringing them up. Great Britain: Alan Sutton Publishing Limited.
• Palmer, S. (2011). Zehirlenen çocukluk: Modern dünyanın çocuklar üzerindeki zararlı etkileri (2. baskı). (Çev. Ö. Ç. Aksoy). İstanbul: İletişim Yayınları.
• Radyo Televizyon Üst Kurulu. (2005). Televizyon programlarındaki şiddet içeriğinin, müstehcenliğin ve mahremiyet ihlallerinin izleyicilerin ruh sağlığı üzerindeki olumsuz etkileri raporu. http://www.ihsandag.gen.tr/index_dosyalar/RTUKRAPORUekleriyle.pdf adresinden erişilmiştir.
• Sanders, B. (2010). Öküzün A’sı: Elektronik çağda yazılı kültürün çöküşü ve şiddetin yükselişi (2. baskı). (Çev. Ş. Tahir). İstanbul: İletişim Yayınları.
• Sayar, K. ve Yalaz, B. (2019). Ağ: Sanal dünyada gerçek kalmak. İstanbul: Kapı Yayınları.
• Şirin, M. R. (1998). Televizyon, çocuk ve aile. İstanbul: İz Yayıncılık.
• Tatar, M. (2022). Socialization: The process of learning to be human. International Journal of Progressive Education, 18(5), 146-163.
• Thio, A. (1993). Sociology: An introduction. New York: Harper and Row Publishers.
• Winn, M. (2011). Çocuğumu fişte unuttum: Çocuğunu TV’den ve internetten daha çok sevenler için (Çev. İ. Kapaklıkaya). İstanbul: Ufuk Yayınları.
• Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2011). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri (7. baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
• Zimbardo, P. and Coulombe, N. D. (2017). Bitik erkekler: Teknoloji erkekliği nasıl sabote etti (Çev. T. Yalur). İstanbul: Pegasus Yayınları.