Sürūrī ve Hevāyī mahlaslarını
kullanan Adanalı Seyyid ʿOsmān (ö. 1814), öncelikle
ebced hesabıyla tarih yazmaktaki olağanüstü yeteneğinden dolayı 18. yüzyılın en
tanınmış şairlerinden biridir. Sürūrī, bir dīvān, ebced tarihlerinin
birçoğunu içeren bir mecmū‛a ve genelde Hezliyyāt olarak
anılan fakat kendisinin Muḍḥikāt adını verdiği bir eser yazmıştır. Sürūrī’nin Muḍḥikāt’ı bu makalenin konusudur.
Sürūrī’nin klasik (ama kasidesi
eksik) bir dīvān’ın şekil ölçütlerini örnek alarak Muḍḥikāt’ıyla bir “anti-dīvān” düzenlediği
söylenebilir. Geleneksel bir dīvān’a “paralel olarak” mizahi bir dīvān
düzenlediğinden şimdilik emin olduğumuz tek Osmanlı şairi Sürūrīdir.
Muḍḥikāt’ın içerdiği gazeller, klasik lirik gazel ölçütlerine
uymayan grotesk öğeler içermektedir. Bu grotesk öğeler sadece cinsel türden
olmayıp bütün bedensel ihtiyaçları ve özürleri abartılı grotesk tarzda, cemiyet
tabularını hiç göz önünde bulundurmadan betimlemektedir. 16. yüzyıldan itibaren
arada bir günlük halk dilinde ve realist tonda gazeller yazılmıştır, hatta Sābit’in
(17. yüzyıl) bazı gazellerinde groteske bir meyil vardır. 17. yüzyılın mizahi,
gerçekçi, günlük dil ve argo kullanan “Hevāyī tarzının” takipçisi olarak
görülen Sürūrī, Muḍḥikāt gazellerinde bu “tarzı” grotesk öğelerle zenginleştirmiştir.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Edebi Çalışmalar |
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 26 Aralık 2019 |
Gönderilme Tarihi | 12 Kasım 2019 |
Kabul Tarihi | 18 Aralık 2019 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2019 Cilt: 3 Sayı: 4 |
This work is licensed under Attribution-NonCommercial 4.0 International