BEYOND OBJECT AND LETTER: AN ANALYSIS OF SAMUEL BECKETT’S ENDGAME IN THE CONTEXT OF LANGUAGE AND SIGNS

Yıl 2024, Cilt: 11 Sayı: 26, 43 - 57, 30.12.2024

Emre Can Saçlı

https://doi.org/10.58884/akademik-hassasiyetler.1530218

Öz

This article explores how Samuel Beckett's play Endgame exemplifies the principles of absurd theatre by demonstrating that objects and symbols can deliver meaning more effectively than words. Drawing on Martin Esslin's definition of absurd theatre, the article examines the core elements present in Endgame, such as the absurdity of life, the failure of language and communication, anti-realism, isolation and alienation, archetypical characters, and the use of metaphors and symbols. The analysis highlights the inadequacy of language in conveying meaning and how Beckett uses symbols and décor to represent deeper existential themes. Key symbols like Hamm’s chair, Clov’s ladder, and the two windows convey complex meanings of hope, despair, and the search for meaning more powerfully than spoken dialogue. These objects also facilitate stronger communication between the characters and between the play and its audience, bridging gaps that words cannot. The metaphor of the chess endgame is particularly significant, illustrating the constrained and repetitive nature of the characters' existence. The study emphasizes the superior role of objects and symbols in communicating the profound themes of absurd theatre, demonstrating how Endgame transcends conventional storytelling to delve into the human condition, making it a profound work in both existential philosophy and absurdist theatre.

Anahtar Kelimeler

Endgame, Absurd Theatre, Existentialism, Symbolism, Semiotic Approach

NESNENİN VE HARFİN ÖTESİNDE: SAMUEL BECKETT’İN ENDGAME TİYATRO OYUNUNUN DİL VE GÖSTERGE KAPSAMINDA ANALİZİ

Öz

Bu makale, Samuel Beckett'in Endgame adlı oyununun, nesnelerin ve sembollerin sözlerden daha etkili bir şekilde anlam iletebileceğini göstererek absürd tiyatro ilkelerini nasıl örneklediğini araştırıyor. Martin Esslin'in Absürd Tiyatro tanımına dayanarak, Endgame’deki yaşamın absürdlüğü, dilin ve iletişimin başarısızlığı, anti-realizm, yalnızlık ve yabancılaşma, arketip karakterler, metaforlar ve sembollerin kullanımı gibi temel unsurlar incelenmektedir. Analiz, dilin anlam iletmedeki yetersizliğini ve Beckett'in daha derin ve karmaşık varoluşsal temaları temsil etmek için semboller ve dekorları nasıl kullandığını vurgular. Hamm’ın sandalyesi, Clov’un merdiveni ve iki pencere gibi önemli semboller, umudu, umutsuzluğu ve anlam arayışını sözlü diyalogdan daha güçlü bir şekilde ifade eder. Bu nesneler, karakterlerin kendi aralarındaki ve oyun ile izleyici arasındaki iletişimi de güçlendirir, kelimelerin yapamayacağı boşlukları doldurur. Satranç oyununun sonuna dair metafor, karakterlerin varoluşlarının sınırlı ve tekrarlayıcı doğasını özellikle belirgin bir şekilde ortaya koyar. Bu çalışma, Endgame’in geleneksel anlatıların ötesine geçerek insan durumunu derinlemesine inceleyen, hem varoluş felsefesi hem de absürd tiyatroda objelerin birer sembol olarak dil kullanımı ile kıyaslandığında varoluşçu ve absürdist fikirleri aktarmada daha başarılı olduğunu vurgulayarak literatüre katkıda bulunmayı amaçlamaktadır.

Anahtar Kelimeler

Endgame, Absürdist Tiyatro, Varoluşçuluk, Sembolizm, Göstergebilimsel Yaklaşım

Kaynakça

• Bair, D. (1978). Samuel Beckett: A biography. Harcourt Brace Jovanovich
• Beckett, S. (1953). Waiting for Godot. Grove Press.
• Beckett, S. (1957). Endgame. Grove Press.
• Behzadi, S. (2016). An overview of the most important theaters in eastern countries. European Online Journal of Natural and Social Sciences, 4, 671-679.
• Bennett, M. Y. (2011). Reassessing the theatre of the absurd: Camus, Beckett, Ionesco, Genet, and Pinter. Palgrave Macmillan.
• Bulhaz, Ç., & Anteplioğlu, B. (2021). İç mimarlık eğitiminde; “yok mekan” bağlamında haber set tasarımı. Tasarım Mimarlık Ve Mühendislik Dergisi, 1(3), 139-147.
• Camus, A. (1942). The myth of Sisyphus. Gallimard.
• Esslin, M. (2004). The theatre of the absurd. Anchor Books.
• Girola, M. (2011). O humano desumanizado num mundo sem sentido: Samuel Beckett e o herói absurdo. Acta Scientiarum. Language and Culture, 33(1). https://doi.org/10.4025/actascilangcult.v33i1.648
• Hale, J. (1979). Samuel Beckett: The critical heritage. Routledge.
• Heinemann, F. (1979). Existentialism and modern predicament. Greenwood.
• Henry, E. (2021). Two minutes too long: The importance of absurdist theater [honors thesis]. Salem State University.
• Hussein, S. A. (2021). Visual illusion in contemporary theatre décor: A study in technical variables. Journal of Contemporary Arts, 99, 141-154.
• İplikçi Özden, A. (2016). An absurdist play: Samuel Beckett’s Endgame. İnönü Üniversitesi Sanat ve Tasarım Dergisi, 6(13).
• Lipshitz, Y. (2013). Scrolls and scandals: The ritual object as stage prop in god of vengeance. Theatre Survey, 54(6), 231-253. https://doi.org/10.1017/S0040557413000045.
• Lyons, C. R. (1983). Samuel Beckett. Grove Press.
• Misra, R. (2015). Traditional drama and absurd drama: A comparative study. Research Scholar: An International Refereed e-Journal of Literary Explorations, 3(2), 169-1751.
• Murray, J. (2021). Understanding existentialism on stage: The theatre of the absurd [honors thesis]. Messiah University.
• Nietzsche, F. (1967). The birth of tragedy and the genealogy of morals (F. Golffing, Trans.). Anchor Books.
• Randell, D. (2014). Loneliness, communication, and the failure of language in the plays of Samuel Beckett. Modern Drama, 57(4), 455-475. https://doi.org/10.3138/md.57.4.455
• Ridley, A. (2007). Routledge philosophy guidebook to Nietzsche on art. Routledge.
• Roche, A. (2010). Yeats, Beckett, and Friel: Tradition or counter-tradition? The Yeats Journal of Korea, 36(0), 139-168. https://doi.org/10.14354/yjk.2011.36.139
• Sahid, N. (2013). Theatre performance: Communication from theory to practice. Humaniora, 25(1), 50-57.
• Sartre, J.-P. (1943). Existentialism is a humanism. Gallimard.
• Trunilina, M., & Pitelina, M. (2020). Communication in the European theatre of the absurd (On the example of Eugène Ionesco's and Samuel Beckett's plays). Humanitarian Researches 4(76).
• Urazymbetov, D., & Tsoy, A. (2020). The role of plastic symbols in a dramatic performance (To the experience of comparative analysis). The Bulletin 387(5), 301-309.