National Willpower in the State Founded by the Prophet (pbuh)

Yıl 2020, Cilt: 22 Sayı: TBMM’nin 100. Yılı ve Millî İrade Özel Sayısı, 133 - 147, 30.11.2020

Eyüp Kurt

https://doi.org/10.32709/akusosbil.786141

Cited By: 1

Öz

In the Makkah period of the prophet, there were a few people who adopted the religion brought by the Messenger of Allah. At the same time, a higher authority could not be established that would ensure the safety of neither himself nor the believers. In addition, since the established order in Mecca, which is based on idolatry with the Prophet’s cause centered on the beliefof oneness, Daru’n-Nedve did not allow the Prophet to continue his duty of prophethood in this city. Since it is not possible to continue the divine duty under these conditions, the Prophet met in Aqaba with the people of Hazrac from Medina, who set out for another quest. As a result of the negotiations, the parties have mutually agreed ta realize their expecttations. While a higher authority was established in order to meet the expectations of both parties, a new society was created, which was also equipped with new valuees. The higher authority, whose framework was determined with the Medina Document, succeeded in bringing together not only the Ansars and Immigrant, but also the Jews in the city. Thus, not only the demands of the Ensars and Immigrants, who were the founding elements, were fulfilled, but also the members of other religions living in the city were also included in the system, allowing them to benefit from the mentioned union. The starting point fort he achivement of all these developments has been the agreement of the nation’s will at some point. This formation, which was influenced buy the aforementioned Dynamics, not only transformed the city of Yathrib into Medina, but also managed to become a new breath not only in the Hejaz or the Arabian Peninsula, but also fort he whole word to get rid of the crisis.

Anahtar Kelimeler

The Prophet, Islam, national willpower, Mecca, Medina

Hz. Peygamber (sav)’in Kurduğu Devlette Milli İrade

Öz

Risalet’in Mekke döneminde Allah Resulü’nün (sav) getirdiği dini benimseyen az sayıda insan olmuştur. Aynı zamanda ne kendisinin ne de müminlerin güvenliğini sağlayacak bir üst otorite de tesis edilememiştir. Ayrıca Hz. Peygamber’in tevhit inancını merkeze alan davasıyla putperestliği esas alan Mekke’deki kurulu düzen taban tabana zıt olduğundan, Dâru’n-Nedve riyaseti Allah Resulü (sav)’nün nübüvvet görevini bu şehirde sürdürmesine imkân vermemiştir. Bu şartlarda ilahi görevin sürdürülebilmesi mümkün olmadığından farklı alternatifler üzerinde yoğunlaşan Hz. Peygamber, başka bir arayış için yola çıkan Medineli Hazreclilerle Akabe’de karşılaşmıştır. Yapılan müzakereler sonucunda taraflar beklentilerini gerçekleştirmek üzere karşılıklı anlaşmışlardır. Her iki tarafın da beklentilerini karşılamaya yönelik olarak bir taraftan üst bir otorite tesis edilirken aynı zamanda yeni değerler ile de donatılmış yeni bir toplum oluşturulmuştur. Medine Vesikası ile çerçevesi belirlenen üst otorite, sadece Ensar ve Muhacirleri değil aynı zamanda şehirde yaşayan Yahudileri de bir araya getirmeyi başarmıştır. Böylece sadece kurucu unsur durumundaki Ensar ve Muhacirlerin talepleri yerine getirilmekle yetinilmeyip aynı zamanda şehirde yaşayan diğer din mensupları da sisteme dâhil edilerek onların da bahsi geçen birlik beraberlikten istifade etmelerine imkân verilmiştir. Bütün bu gelişmelerin başarılmasının hareket noktası, tarafların millet iradelerinin bir noktada uzlaşmaları olmuştur. Bahsi geçen dinamiklerin etkili olduğu bu oluşum hem Yesrib şehrini Medine’ye dönüştürdüğü gibi, sadece Hicaz veya Arap Yarımadası’nda değil aynı zamanda bütün dünyanın içinde bulunduğu buhrandan kurtulması için yeni bir soluk olmayı da başarmıştır.

Anahtar Kelimeler

Hz. Peygamber, milli irade, Mekke, Medine, İslamiyet

Kaynakça

• Ahmed b. Hanbel, (281/855). (ts.). Müsned I-V. Beyrut.
• Apak, A. (2011). Ana hatlarıyla İslam tarihi 1 (Hz. Muhammed (SAV)dönemi). İstanbul: Ensar Yayınları.
• Belâzûrî, (279/892). (1963). Ensâbu’l-Eşrâf. Jerusalem.
• Buharî, (256/870). (2002). Sahihu’l- Buhârî. Beyrut.
• Demircan, A. (2009). Kabile topluluklarından akide toplumuna. İstanbul: Beyan Yayınları.
• Demircan, A. (2013). Siyasetin kültürel ve sosyal hayattaki yansımaları bağlamında “Ensâr ve Muhacir” kavramları. ANEMON Muş Alparslan Üni̇versi̇tesi̇ Sosyal Bi̇li̇mler Dergisi, 1(1), 7–16.
• Demirkent, I. (1992). Bizans. Türkiye diyanet vakfı İslâm ansiklopedisi içinde (VI/230-244). İstanbul: TDV Yayınları.
• Duri, A. (1991). İlk dönem İslam tarihi. (H. Yücesoy, Çev.). İstanbul: Endülüs Yay.
• Ebû Dâvud, (275/888). (ts.). Sünenü Ebî Dâvûd. Riyad: Mektebetü’l- Meârif.
• Hamidullah, M. (1991). İslam Peygamberi (Tuğ S. Çev.). İstanbul:İrfan Yayımcılık ve Ticaret.
• Hamidullah, M. (1992). İslam müesseselerine giriş. İstanbul: Beyan Yayınları.
• İbn Abdilberr, (463/1071) I.-V. (ts.). el-İstiâb fî ma’rifeti’l-ashâb. Kahire: Dâru Nehdati Mısr.
• İbn Hişam, (öl. 218/833). (1992). es-Sîretü’n-Nebeviyye. Beyrut: Dâru’l-Fikr.
• İbn İshâk, Ebû Bekir b. Muhammed (151/768). (1981). Sîretü İbn İshâk. Konya.
• İbn Kuteybe, (276/889). (1967). el-İmâme ve’s- siyâse I-II. Kahire.
• İbn Manzûr, (öl. 711/1311. (ts.). Lisânu’l-Arab. Beyrut: Dâru Sâdır.
• İbn Sa’d, (230/845). (ts.). Tabakâtu’l-Kübrâ I-VIII. Beyrut: Dâru Sadr.
• Kallek, C. (1992). Biat. Türkiye diyanet vakfı İslâm ansiklopedisi içinde VI/120–124. İstanbul: TDV Yayınları.
• Kapar, M. A. (1998). İslamın ilk döneminde bey’at ve seçim sistemi. İstanbul: Beyan Yayınları.
• Kutluer, İ. (2003). Medeniyet. Türkiye diyanet vakfı İslâm ansiklopedisi içinde XXVIII/296–297. İstanbul: TDV Yayınları.
• Naskali, E. (2009). Sasaniler. Türkiye diyanet vakfı İslâm ansiklopedisi içinde, XXXVI/174-176. İstanbul: TDV Yayınları.
• Önkal, A. (1998). Hazrec. Türkiye diyanet vakfı İslâm ansiklopedisi içinde XVII,. 143–144. İstanbul: TDV Yayınları.
• Özdemir, M. (2005). Moriskolar. Türkiye diyanet vakfı İslâm ansiklopedisi içinde XXX/288-291, İstanbul: TDV Yayınları.
• Özkan, M. (2016). Medine Vesikası. Türkiye diyanet vakfı İslâm ansiklopedisi içinde EK II/153–154. İstanbul: TDV Yayınları.
• Taberi, (310/922). (1968). Câmiu’l-Kur’ân an te’vîli âyi’l-Kur’ân I-XXX. Mısır.
• Uslu, R. (1998). Hums. Türkiye diyanet vakfı İslâm ansiklopedisi içinde XVIII/364–365. İstanbul: TDV Yayınları.
• Vâkıdî, (207/823). (1990). Kitabu’r-Ridde. (Yahya el-Cebûrî, Ed.). Beyrut.
• Yaman, A. (2013). Zimmî. Türkiye diyanet vakfı İslâm ansiklopedisi içinde XXXXIV/434–438. İstanbul: TDV Yayınları.