The Effect of Humor Styles on Religious Orientation

Yıl 2022, Cilt: 5 Sayı: 2, 232 - 245, 24.12.2022

Yusuf Emre

Öz

Humor and religion are multidimensional phenomena. Related to this, the relationships between them are complex. It can be thought that there are harmony and common features between religion and positive humor. However, negative humor features are restricted and censored by religion. Theoretically, although there are various assumptions about the two phenomena, these assumptions need testing. In this study, an answer was sought to the question of what kind of relationship there is between humor styles and religious orientations. Based on the literature, there is an expectation of a positive relationship between positive humor types and religious orientations, and a negative relationship between negative humor types and religious orientations. In this study, the relationships between university students' humor styles and religious orientations were examined and the following research hypothesis was tested.
Humor styles predict intrinsic religious orientation at the level of significance. There is a positive significant relationship between Intrinsic Religious Orientation and Affiliative Humor and Self-Enhancing Humor from positive humor styles, and a negative significant relationship between Aggressive Humor and Self-Defeating Humor, which are negative humor styles.
This study, which was designed in a survey model, is a descriptive and quantitative research. The sample of the research is Şırnak University students. A questionnaire was used as a data collection tool in the research. Questionnaire forms prepared online were delivered to the participants via Whatsapp and Google Classroom applications. In the questionnaire form, firstly, the questions formed in order to determine the demographic characteristics were included. In addition, the following scales were used in the study.
The Intrinsic Religious Orientation Scale developed by Hoge (1972) was used to measure students' religious orientation. The first 7 items of the scale, which consists of 10 items, have a positive sentence structure and the next 3 items have a negative sentence structure. A 5-point Likert scale format was used in the scale, and the scores of 3 items expressed with negative sentence structure in scoring were reversed.
To collect data on humor styles, Martin et al. (2003) developed by Humor Styles Scale. In this 32-item scale, a 7-point Likert scale format was used as "I totally disagree… I totally agree". Participants were asked to fill in the extent to which they agreed or disagreed with each item using this format. Data were processed with SPSS 21 package program. Multiple linear regression analysis was performed to test the hypothesis.
The results showed that humor styles significantly affected religious orientation. Of the humor styles, only the aggressive humor style predicted the religious orientation at the level of significance; self-defeating humor, affiliative humor and self-enhancing humor did not reach the level of significance.
According to the results of the multiple linear regression analysis, when the 4 variables measuring humor styles are evaluated together, it is seen that they are in a significant relationship with the intrinsic religious orientation scores. These 4 predictor variables significantly explain approximately 11% of the total variance in intrinsic religious orientation scores (R= .330, R2= .109, p< .01).
The research findings moderately confirmed the hypothesis. Consistent with the hypothesis, humor styles predicted intrinsic religious orientation at the level of significance. In addition, the relationship between intrinsic religious orientation and aggressive humor style reached the level of negative significance. However, the results that did not reach the level of significance between self-enhancing humor, affiliative humor, self-defeating humor and intrinsic religious orientation did not support the hypothesis.
According to the research findings, humor styles have a significant effect on religious orientation. However, this effect can reach the level of significance only in offensive humor style. This situation shows that students with high religious orientation have a negative attitude towards aggressive humor.
The expectation of a positive relationship between affiliative humor and self-enhancing humor styles with religious orientation was not supported by the findings. This result may be related to the fact that university students cannot establish a connection between positive humor and religion.

Anahtar Kelimeler

The Psychology of Religion, Religious Orientation, Humor, Humor Styles, Positive Humor, Negative Humor., Din Psikolojisi, Dinî Yönelim, Mizah, Mizah Tarzları, Olumlu Mizah, Olumsuz Mizah.

Mizah Tarzlarının Dinî Yönelim Üzerindeki Etkisi

Öz

Mizah ve dindarlık çok boyutlu olgulardır. Aralarındaki ilişkiler de buna bağlı olarak karmaşık bir yapıdadır. Teorik olarak iki olguya dair çeşitli varsayımlar bulunmasına rağmen bu varsayımların sınanmaya ihtiyacı vardır. Mizah ve dindarlık ile ilgili az sayıda uygulamalı çalışma olsa da mizah tarzları ile dinî yönelim arasındaki teorik varsayımı test edecek çalışmaya ulaşılamamıştır. Bu çalışmanın amacı mizah tarzları ile dinî yönelim arasındaki ilişkileri incelemektir. Olumlu mizah tarzlarından olan katılımcı ve kendini geliştirici mizah tarzı ile olumsuz mizah tarzlarından olan saldırgan ve kendini yıkıcı mizah ile dinî yönelim arasında ne tür bir ilişki olduğu sorusuna cevap aranmıştır. Bu amaç doğrultusunda Şırnak Üniversitesi öğrencilerinden 304 kişiye online anket uygulanmıştır. Mizah tarzlarını ölçmek için Mizah Tarzları Ölçeği, dinî yönelim ile ilgili veri toplamak için de İçsel Dinî Yönelim Ölçeği kullanılmıştır. Veriler SPSS 21 paket program ile işlenmiştir. Hipotezi sınamak için çoklu doğrusal regresyon analizi uygulanmıştır. Sonuçlar, mizah tarzlarının dinî yönelimi anlamlı seviyede etkilediğini göstermiştir. Mizah tarzlarından yalnızca saldırgan mizah tarzı dinî yönelimi anlamlılık seviyesinde yordadığına ulaşılmış; katılımcı mizah, kendini geliştirici mizah ve kendini yıkıcı mizah ise anlamlılık seviyesinde olmadığı tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Din Psikolojisi, Dinî Yönelim, Mizah, Mizah Tarzları, Olumlu Mizah, Olumsuz Mizah.

Kaynakça

• Allport, G. W. (1961). Pattern and growth in personality. Holt, Rinehart and Winston.
• Altınay, R. (2004). İslam mizahının ortaya çıkışı ve ilk örnekleri I. Nüsha, 4(15), 77-96.
• Aristoteles. (2004). Retorik (M. H. Doğan, Çev.). Yapı Kredi Yayınları.
• Doğan, Y. (2004). Hz. Peygamber ve mizah. Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 8(2), 191-203.
• Emre, Y. (2019). Üniversite öğrencilerinde mizah anlayışı ve dindarlık: Çukurova üniversitesi örneği [Yayınlanmamış doktora tezi]. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Emre, Y. (2020a). Bazen mizah sadece güldürmez: Din ve mizah üzerine teorik bir yaklaşım. İçinde Z. Sağır (Ed.), Din Psikolojisi Teori, Güncel Araştırmalar ve Yeni Eğilimler (ss. 159-182). Dem yayınları.
• Emre, Y. (2020b). Din ve mizah. Eskiyeni Yayınları.
• Emre, Y. & Özgen, G. (2017). İlahiyat fakültesi öğrencilerinin mizah anlayışlarının bazı değişkenlere göre incelenmesi. Çukurova Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi (ÇÜİFD), 17 (1), 277-298.
• Feinberg, L. (2004). Mizahın sırrı. Millî Folklor, 16(62), 105-113.
• Frankl, V. E. (2009). İnsanın anlam arayışı (S. Budak, Çev.). Okuyan Us Yay.
• Freud, S. (2003). Espiriler ve bilinçdışı ile ilişkileri (E. Kapkın, Çev.). Payel Yayınevi.
• Hobbes, T. (2007). Leviathan veya bir din ve dünya devletinin içeriği, biçimi ve kudreti (S. Lim, Çev.). Yapı Kredi Kültür Sanat Yayıncılık.
• Karaca, F. (2000). Ölüm psikolojisi. Beyan Yayınları.
• Karaca, F. (2001). Din psikolojisinde metot sorunu ve bir dindarlık ölçeğinin Türk toplumuna standardizasyonu. EKEV Akademi Dergisi, 3(1), 187-201.
• Kirsh, G., & Kuiper, N. (2003). Positive and negative aspects of sense of humor: Associations with the constructs of individualism and relatedness. Humor-international Journal of Humor Research-HUMOR, 16, 33-62.
• Köten, A. (1994). Asr-ı saadette mizah. İçinde V. (Ed.) Akyüz, Bütün yönleriyle asr-ı saadette İslam (C. 4, ss. 455-484). Beyan Yayınları.
• Kuiper, N. A., Martin, R. A., & Olinger, L. J. (1993). Coping humour, stress, and cognitive appraisals. Canadian Journal of Behavioural Science, 25(1), 81-96.
• Lefcourt, H. M., & Martin, R. A. (1986). Humor and life stress. Springer-Verlag.
• Martin, R. A. (2000). Humor and laughter. Encyclopedia of Psychology, Vol. 4. (ss. 202-204). American Psychological Association.
• Martin, R. A. (2007). The psychology of humor: An integrative approach. Elsevier Academic Press.
• Martin, R. A., Puhlik-Doris, P. L., Gray, J., & Weir, K. (2003). Individual differences of uses of humor and their relation to psychological well-being: Development of the Humor Styles Questionnaire. Journal of Research in Personality, 37(1), 48-75.
• Maslow, A. H. (1954). Motivation and personality. Harper & Row, Publishers Inc.
• Özgen, G. (2014). Üsküdar bölgesinde görev yapan öğretmenlerin mizah tarzları ve dini başaçıkma tarzları arasındaki ilişki (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Marmara Üniveristesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Platon. (2013). Philebos (F. Akderin, Çev.). Say Yayınları.
• Saroglou, V. (2004). Being religious implies being different in humour: Evidence from self- and peer-ratings. Mental Health, Religion & Culture, 7(3), 255-267.
• Semrud-Clikeman, M., & Glass, K. (2010). The relation of humor and child development: Social, adaptive, and emotional aspects. Journal of Child Neurology, 25(10), 1248-1260.
• Thorson, J. A., & Powell, F. C. (1993). Development and validation of a multidimensional sense of humor scale. Journal of Clinical Psychology, 49(1), 13-23.
• Treger, S., Sprecher, S., & Erber, R. (2013). Laughing and liking: Exploring the interpersonal effects of humor use in initial. European Journal of Social Psychology, 43, 532-543.
• Türer, O. (2003). Latife. İçinde TDV İslâm Ansiklopedisi (C. 27, s. 110). Türkiye Diyanet Vakfı İslam Araştırmaları Merkezi.
• Ulloth, J. K. (2002). The benefits of humor in nursing education. Journal of Nursing Education, 41(11), 476-481.
• Yerlikaya, E. E. (2003). Mizah Tarzları Ölçeği`nin (Humor Styles Questionnaire) uyarlama çalışması (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Eğitim Bilimleri Anabilim Dalı.
• Yerlikaya, E. E. (2009). Üniversite öğrencilerinin mizah tarzları ile algılanan stres, kaygı ve depresyon düzeyleri arasındaki ilişkinin incelenmesi (Yayınlanmamış doktora tezi). Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Yılmaz, H. (2004). Hz. Peygamber’in eğitiminde bir ilke olarak hoşgörü. Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 8(1), 109-132.