The Institution of Principality in the Baburid State

Yıl 2024, Cilt: 24 Sayı: 1, 280 - 289, 25.03.2024

Hami Demir , Cihan Oruç

https://doi.org/10.11616/asbi.1394820

Öz

Babur Shah established the Baburid State in Northern India in 1526 and created a dynasty that continued to exist until the mid-19th century. While the Baburids united India under a central administration, many administrative and cultural changes also settled in the Indian subcontinent with them. While the Baburids became an eclectic structure as an Indo-Islamic state, the institution of princedom played an important role in the Baburid political life with an open-ended system. In this research, the Baburid inheritance system and the institution of princedom will be examined and its impact on the Baburid political life will be tried to be revealed. The influence of the princes on the Baburid expansion within the structure in which the Baburid elites were repositioned with the mansabdar system will be examined. In this research, the existing literature on this issue will be benefited from by referring to Baburid chronicles.

Anahtar Kelimeler

Baburids, Akbar, Prince, Succession, Reing

Bâbürlü Devletinde Şehzadelik Müessesesi

Öz

Bâbür Şah, 1526 senesinde tesis ettiği devlet ile Kuzey Hindistan’da kalıcı olmayı başardı ve XIX. asrın ortalarına kadar varlığını devam ettiren bir hanedan meydana getirdi. Bâbürlüler, Hindistan’ı merkezi bir idare altında birleştirdi. Birçok idarî ve kültürel değişiklik de onlarla birlikte Hint alt kıtasına yerleşti. Bâbürlüler, bir Hint-İslâm devleti olarak eklektik bir yapı halini alırken, şehzadelik müessesesi de Bâbürlülere özgü bir sistem ile devletin siyasî hayatında önemli bir rol oynadı. Araştırmamızda, Bâbürlü veraset sistemi ve şehzadelik kurumu incelenerek, Bâbürlü siyasî yaşamına tesiri ortaya konulmaya çalışılacaktır. Mansabdâr sistemi ile birlikte Bâbürlü elitlerinin yeniden konumlandırıldığı yapı içerisinde, şehzadelerin Bâbürlü genişlemesine etkisi irdelenecektir. Bu araştırmada Bâbürlü vakayinâmelerine başvurularak, bu mesele hususunda mevcut literatürden istifade edilecektir.

Anahtar Kelimeler

Bâbürlü, Ekber, Şehzade, Veraset, Saltanat

Kaynakça

• Abdülhamid Lâhûrî, (1867), Pâdişâhnâme, I, M. Kabiruddin Ahmad and M. Abdur Rahim (ed.), Kalküta: College Press.
• Aka, İ. (2000). Timur ve Devleti, Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi.
• Bayly, C. A. (1993), Knowing the Country, Empire and Information in India, Modem Asian Studies, 27/1, s.3-43.
• Dale, S. (2004), The Garden of the Eight Paradises: Bâbur and the Culture of Empire in Central Asia, Afghanistan and India (1483-1530). X., Leiden: Brill.
• Demir, H. (2022), Evrengzîb’in (Âlemgîr I) Dekken Siyaseti, Vakanüvis-Uluslararası Tarih Araştırmaları Dergisi, 7, s.1446-1476.
• Eaton, R. M. (2019), India in the Persianate Age: 1000-1765, Londra: Allen Lane.
• Ebü’l-Fazl el-Allâmî, (1867), Ekbername, II, Mevlevî Abdürrahim (ed.), Kalküta: The Baptist Mission Press.
• Ebü’l-Fazl el-Allâmî, (1873), Âyîn-i Ekberî, I, H. Blochmann (çev.), Kalküta: Baptist Mission Press.
• Ebü’l-Fazl el-Allâmî, (1877), Âîn-i Ekberî, II, H. Blochmann (ed.), Kalküta: The Asiatic Society of Bengal.
• Faruqui, M. D. (2012), The Princes of the Mughal Empire, 1504–1719, Cambridge: Cambridge University Press.
• Fisher, M. H. (2020), Bâbürlüler: Hindistan’da Bir Türk İmparatorluğu, M. Fatih Çalışır (çev.), İstanbul: Kronik.
• Flores, J. (2005), “I will do as my father did”: On Portuguese and Other European Views of Mughal Succession Crises, E-Journal of Portuguese History, III/2, s.1-23.
• Francisco P. (1957), A Contemporary Dutch Chronicle Of Mughal India, ed. and trans. B. Narain and S. R. Sharma, Kalküta: Susil Gupta.
• Francisco, P. (1957), A Contemporary Dutch Chronicle Of Mughal India, ed. and trans. B. Narain and S. R. Sharma, Kalküta: Susil Gupta.
• Füzûnî Astarâbâdî, (1640), Fütûhât-ı Adilşahi. British Mus, Add 27251.
• Hâfî Han, (1874), Münteḫabü’l-lübâb, Mevlevî Kebîrüddin Ahmed ve Gulâm Kādir (ed.), Kalküta: The Urdoo Guide Press,
• Hândmîr, (1940), Kânûn-i Hümâyûnî, M. Hidayat Hosain (nşr.), Kalküta: Baptist Mission Press.
• Hussain, F. (2014), Mughal Princes and State Formation, International Journal of Innovative Research & Development, 3/II, s.263-266.
• İnalcık, H. (1959), Osmanlılar’da Saltanat Veraseti Usûlü ve Türk Hakimiyet Telâkkisiyle İlgilisi, Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, XIV/1, s.69-94
• İnayet Han, (1990), The Shah Jahan Nama of Inayat Khan: an Abridged History of the Mughal Emperor Shah Jahan, W. Begley and Z. Desai (ed.), Delhi: Oxford University Press.
• Kafesoğlu, İ. (2007), Türk Millî Kültürü, İstanbul: Ötüken Yayınları.
• Küçükaşçı, M. S. (2010), Şehzade, DİA., XXXVIII, İstanbul: TDV Yayınları, s.478-480.
• Muhammed Sâlih Kenbû, (1967), Amel-i Ṣâliḥ, I, Gulam Yezdani (ed.), Lahor: Şefik Pres.
• Niccolao Manucci, (1708), Histoire Générale de l’Empire du Mogol, P. Francois Catrou (nşr.), Paris.
• Nizâmeddin Ahmed Herevî, (1936), Ṭabaḳât-ı Ekberî, Brajendranath De, v.dğr. (çev.), Kalküta: The Royal Asiatic Society.
• Refîüddîn İbrâhîm b. Nûriddîn Tevfîk Şîrâzî, Tezkiretü’l Mülük, MS British Museum Add. 23883.
• Streusand, D. E. (2013), Ateşli Silahlar Çağında İslâm İmparatorlukları: Osmanlılar, Safeviler ve Bâbürlüler, Bahar Fırat (çev.), İstanbul: Ufuk Yayınları.
• Yüksel, M. Ş. (2021), Timurlularda Din-Devlet İlişkisi, Ankara: Türk Tarih Kurumu Yayınları.
• Zahîrüddîn Muhammed Bâbür, (1987), Vekâyî; Bâbür’ün Hâtıratı, II, R.R. Arat (nşr.), Ankara: T.T.K. Basımevi.