ÇOCUK OYUNLARININ OKULLARDA KAPSAYICILIK KÜLTÜRÜNÜN GELİŞTİRİLMESİNDEKİ ROLÜ: OYUN KARDEŞLİĞİ

Yıl 2022, Cilt: 6 Sayı: 20, 37 - 49, 30.06.2022

Betül Tepe , Ömer Kalafatcı

https://doi.org/10.31455/asya.1040022

Öz

Ülkemizde yabancı uyruklu öğrencilerin sayısının günden güne artmasıyla eğitimde kültürlerarası etkileşim ve iletişim gelişmeye başlamıştır. Ancak çoğu, Türkçe bilmeyen bu çocuklar buradaki Türk arkadaşlarıyla uyum sağlamada zorluk çekmektedir. Kapsayıcı eğitim; kültürel, sosyal, eğitimsel her türlü etkinlğe ırk, renk, cinsiyet vb. ayırt etmeden tüm çocukları dâhil ederek, ortak amaç doğrultusunda çalışarak bu çocukların birbirlerine sempati duymalarını sağlamayı hedefler. Bireyin deneyim kazanmasını sağlayan, eğlenmek amacıyla mutluluk, heyecan, merak gibi duyguları içinde barındıran bir faaliyet olarak tanımlanan oyun, çocuklar için nefes almak kadar doğaldır.
Bu araştırmada, Türk öğrencilerin yabancı uyruklu öğrencilere ilişkin görüş ve algılarına yönelik geleneksel çocuk oyunları rolünün incelenmesi amaçlanmıştır. Araştırmada nitel araştırma yönteminin modellerinden olan durum çalışması modeli ile yürütülmüştür. Araştırmanın çalışma grubunu, Ordu ili Altınordu ilçesinde yer alan bir ortaokulun yedinci sınıf düzeyinde öğrenim gören, gönüllülük esasına göre seçilmiş 5’i kız, 5’i erkek olmak üzere toplam 10 öğrenci oluşturmaktadır. Araştırmanın etkinlik sürecinde aynı okulda öğrenim gören 5 yabancı uyruklu öğrenci istekleri göz önünde bulundurularak araştırma sürecine dâhil edilmiştir. Öğrencilere geleneksel oyunlarımız olan “Balık Ağı, Sırt Sırta Top Taşıma, Elden Ele, Ebe Tura 1, 2, 3” oyunları oynatıldıktan sonra Türk öğrencilerin yabancı uyruklu öğrencilerle daha iyi anlaşmaya başladıklarını, onlar hakkında daha olumlu düşündüklerini ve aynı dili konuşamasalar bile anlaşabileceklerini, ortak paydada buluşabileceklerini fark etmişlerdir.

Anahtar Kelimeler

Kapsayıcılık, Oyun, Çocuk, Yabancı Uyruklu, Göç

THE ROLE OF CHILDREN'S GAMES IN DEVELOPING A CULTURE OF INCLUSION IN SCHOOLS: GAME BROTHERHOOD

Öz

With the increase in the number of foreign students in our country, intercultural interaction and communication in education have begun to develop. However, these children, most of whom do not speak Turkish, have difficulties in adapting to their Turkish friends here. Inclusive education; cultural, social, educational activities of all kinds, race, color, gender, etc. It aims to ensure that these children sympathize with each other by including all children without discrimination and working towards a common goal. Play, which is defined as an activity that enables the individual to gain experience and includes emotions such as happiness, excitement and curiosity for fun, is as natural as breathing for children.
In this research, it is aimed to examine the role of traditional children's games towards the views and perceptions of Turkish students about foreign students. The research was carried out with the case study model, which is one of the models of the qualitative research method. The study group of the research consists of a total of 10 students, 5 girls and 5 boys, selected on a voluntary basis, studying at the seventh-grade level of a secondary school in Altınordu district of Ordu province. During the activity period of the research, 5 foreign students studying at the same school were included in the research process considering their wishes. After playing our traditional games "Fish Net, Ball Carrying Back-to-Back, Hand to Hand, Midwife Tura 1, 2, 3", Turkish students started to get on better with foreign students, they thought more positively about them and they could get along even if they couldn't speak the same language. realized that they could meet at the denominator.

Anahtar Kelimeler

Inclusion, Game, Child, Refugee, Migration

Kaynakça

• Bachelard, G. (1969). Poetics of Space. Boston: Beacon Press.
• Balkar, B.; Şahin, S. ve Işıklı Babahan, N. (2016). Geçici Eğitim Merkezlerinde (GEM) Görev Yapan Suriyeli Öğretmenlerin Karşılaştıkları Sorunlar. Eğitimde Kuram ve Uygulama, 12(6), 1290-1310.
• Barlas, M. (2021). Mekân ve Varoluş İlişkisi Bağlamında Charles Simonds’un Küçük İnsan Meskenleri. Art-e Sanat Dergisi, 14(27), 124-144.
• Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Sözleşmesi (1989). Madde 31/ 1. https://www.unicef.org/turkiye/media/7941/file/%C3%87HDS%20ve%20%C4%B0htiyari%20Protokoller,%20Usul%20Kurallar%C4%B1%20ile%20%C3%87ocuk%20Haklar%C4%B1%20Komitesi%20Genel%20Yorumlar%C4%B1.pdf adresinden 22.11.2021 tarihinde erişildi.
• Börü, N. ve Boyacı, A. (2016). Göçmen Öğrencilerin Eğitim-Öğretim Ortamlarında Karşılaştıkları Sorunlar: Eskişehir İli Örneği. Electronic Turkish Studies, 11(14), 123-158.
• Cirhinlioğlu, F. G. (2001). Çocuk Ruh Sağlığı ve Gelişimi. Ankara: Nobel Yayıncılık.
• Creswell, J. W. (2007). Qualitative İnquiry & Research Design: Choosing Among Five Approaches, (2. Baskı). USA: SAGE Publications.
• Davey, L. (2009). The Application Of Case Study Evaluations. (Çev: Tuba Gökçek). Elementary Educatıon Online, 8(2), 1-3.
• Ekici, S. ve Tuncel, G. (2015). Göç ve İnsan. Birey ve Toplum Sosyal Bilimler Dergisi, 5(1), 9-22.
• Er, A. R. ve Bayındır, N. (2015). İlkokula Giden Yabancı Uyruklu Çocuklara Yönelik Sınıf Öğretmenlerinin Pedagojik Yaklaşımları. Uluslararası Sosyal ve Eğitim Bilimleri Dergisi, 2(4), 175-185.
• Gökşen, C. (2014). Oyunların Çocukların Gelişimine Katkıları ve Gaziantep Çocuk Oyunları. Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, 0(52), 229-259.
• Karagözoğlu, N. (2017). Ortaokul Öğrencilerine Göre “Mülteci”. (Ed. O. N. Akfırat, D. F. Staub ve G. Yavaş). Current Debates in Education İçinde (s. 507-527).Londra: IJOPEC Publication.
• Karasar, N. (2005). Bilimsel Araştırma Yöntemi, (15. Baskı). Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• Kırmızı, F. (2014). 4. Sınıf Türkçe Ders Kitabı Metinlerinde Yer Alan Değerler. Değerler Eğitimi Dergisi, 12(27), 217-259.
• Malouf, D. (1986). 12 Edmondstone Street. Ringwood, Victoria, Australia: Penguin Books.
• Öymen Özak, N. ve Pulat Gökmen, G. (2009). Bellek ve Mekan İlişkisi Üzerine Bir Model Önerisi. İTÜ Dergisi, 8(2), 145-155.
• Özer, İ. (2004). Kentleşme, Kentlileşme ve Kentsel Değişme. Bursa: Ekin Kitabevi.
• Özer, S.; Şirin, S. R. ve Oppedal, B. (2016). Bahçeşehir, Türkiye'deki Suriyeli Yabancı Uyruklu Çocukların İncelenmesi. İstanbul: Bahçeşehir Üniversitesi. https://www.fhi.no/globalassets/dokumenterfiler/studier/ungkul/bahcesehir-study-report.pdf adresinden 22.10.2021 tarihinde erişildi.
• Sakız, H. (2016). Göçmen Çocuklar ve Okul Kültürleri: Bir Bütünleştirme Çalışması. Göç Dergisi, 3(1), 65-81.
• Sümbüllü, Y. Z. ve Altınışık, M. E. (2016). Geleneksel Çocuk Oyunlarının Değerler Eğitimi Açısından Önemi. Erzurum Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 1(2), 2016, 73-85.
• Şeker, B. D. ve Aslan, Z. (2015). Eğitim Sürecinde Yabancı Uyruklu Çocuklar: Sosyal Psikolojik Bir Değerlendirme. Kuramsal Eğitimbilim Dergisi, 8(1), 86-105.
• Türkan, H. K. (2018). İşlevsel Teori Bağlamında İskenderun Çocuk Oyunları. The Journal of Academic Social Science Studies, 0(65), 225-240.
• UNESCO (2005). Guidelines for İnclusion: Ensuring Access to Education For All. Paris: UNESCO.