BOZKIR KÜLTÜR ÇEVRESİNDE TÜRK KİŞİLİĞİNİN OLUŞUMU VE GELİŞİMİ

Yıl 2023, Cilt: 7 Sayı: Cumhuriyet’in 100. Yılına Armağan Özel Sayısı, 7 - 18, 31.12.2023

İlhami Durmuş

https://doi.org/10.58640/asyar.1401482

Öz

Bozkırlarda Türklerin hayatı tarih öncesi devirlere kadar uzanır. Türklerin hayatı bozkırlarda uzun zaman sürmüştür. Türkler atı binek hayvanı olarak kullanmıştır. Demirden büyük ölçüde yararlanmışlardır. Bu gelişmeler sonucunda bozkırlarda büyük devlet kurmak için şartlar oluşmuştur. İskitler, Hunlar ve Gök Türkler ilk büyük bozkır devletlerini kurmuşlardır. Türk toplumu bu dönemlerde sosyal, siyasi, iktisadi, dini, hukuki ve askeri açıdan önemli gelişmeler göstermiştir. Türklerin kişilik oluşum ve gelişimleri de bu dönemdedir. Onlarda bilgelik, kahramanlık, disiplin, istiklal anlayışı, millet sevgisi ve ülke sevgisi gelişmiştir. Yazılı kaynaklarda bu hususta oldukça fazla bilgi bulunmaktadır. Bu çalışmada Türk kişiliğinde önemli yeri olan hususlar ortaya çıkarılmaya çalışılmıştır.

Anahtar Kelimeler

Türk, Bozkır, Kültür, İstiklal, Bilgelik, Kahramanlık

Kaynakça

• Ammianus Marcellinus. (1964). Rerum Gestarum Libri. Ed., John C. Rolfe. London: The Loeb Classical Library.
• Deer, Jozsef. (1954). “İstep Kültürü”. A.Ü. Dil ve Tarih- Coğrafya Fakültesi Dergisi. 12 (1-2), 159- 176.
• De Groot, Johan Jacob Maria. (1921). Die Hunnen der vorchristlichen Zeit-I. Berlin: Walter de Gruyter.
• Diodorus Sicilius. (1935). The Library of History. Çev., C. H. Oldfather. London: Harvard University Press.
• Doblhoffer, Ernst. (1955). Byzantinische Diplomaten ud Östliche Barbaren. Graz- Wien- Köln: Verlag Styria.
• Durmuş, İlhami. (2005). “Eski Türklerde Askeri Kültür”. Silahlı Kuvvetler Dergisi. (385), 4- 25.
• Frontinus. (1997). Stratagems. Çev., Charles E. Bennett. Cambridge: The Loeb Classical Library.
• Grousset, Rene. (1980). Bozkır İmparatorluğu. Çev., Reşat Uzmen. İstanbul: Ötüken Neşriyat A.Ş.
• Herodotos. (1973). Herodot Tarihi. Çev., M. Ökmen. İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Herrmann, Albert. (1930). “Massagetai”. Paulys Real Encyclopaedie der Classischen Altertumswissenschaft. 14 (2), 2123- 2129.
• Hİppokrates. (1995). Airs, Water, Places. Cambridge, Massachusetts. London: Harvard University Press.
• Jordanes. (2007). The Origin and Deeds of the Goths. Çev., Charles Christopher Mierow. England: Dodo Press.
• Justinus. (1997). Epitome of Philippic History of Pompeius Trogus. Çev., John Yardley. Oxford, New York: Clarendon Pres.
• Kafesoğlu, İbrahim. (1989). Türk Milli Kültürü. İstanbul: Boğaziçi Yayınları.
• Kaşgarlı Mahmud. (1992). Divanü Lûgat-it Türk Tercümesi I- IV. Çev., Besim Atalay. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• Koca, Salim. (2003). Türk Kültürünün Temelleri-II. Ankara: ODES Ltd Şti, Kültür Yayınları.
• Köprülü, M. Fuad. (1986). “Alp”. İslam Ansiklopedisi. İstanbul: Milli Eğitim Basımevi, 1/ 379-384.
• Ligeti, Lajos. (1986). Bilinmeyen İç Asya. Çev., S. Karatay. Ankara: Türk Tarih Kurumu Yayınları.
• Liu Mau-Tsai. (1958). Die Chinesischen Nachrichten der Ost-Türken I. Wiesbaden: Otto Harrassowitz.
• Orhun Abideleri. (1991). Haz. Muharrem Ergin. İstanbul: Boğaziçi Yayınları.
• Orkun, Hüseyin Namık. (1987). Eski Türk Yazıtları. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• Ögel, Bahaeddin. (1981). Büyük Hun İmparatorluğu Tarihi I- II. Ankara: Kültür Bakanlığı Yayınları.
• Ögel, Bahaeddin. (1982). Türkler’de Devlet Anlayışı (13. Yüzyıl Sonlarına Kadar). Ankara: Başbakanlık Basımevi. Pritsak, Omeljan. (1954). “Orientierung und Farbsymbolik”. Saeculum. (5), 376-383.
• Rolle, Renate. (1980). Die Welt der Skythen. Frankfurt: Verlag C.J. Bucher.
• Sümer, Faruk. (1999). Türk Devletleri Tarihinde Şahıs Adları I- II. İstanbul: Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı.