2018 CUMHURBAŞKANLIĞI SEÇİMİNDE SOSYAL HAKLARIN YERİ: CUMHURBAŞKANI ADAYLARININ TWİTTER İLETİLERİ ÜZERİNE AMPİRİK BİR ARAŞTIRMA

Yıl 2021, Sayı: 21, 93 - 120, 30.04.2021

Süleyman Aldemir

https://doi.org/10.32952/atauniiletisim.860896

Öz

Çağdaş anlamda 19. yüzyılda kendini göstermeye başlayan sosyal haklar ve buna bağlı olarak gelişen sosyal politika uygulamaları 1945-1973 yılları arasında altın çağını yaşarken, bu dönemden sonra gerileme göstererek gümüş çağına girmiştir. Türkiye gibi gelişmekte olan ülkeler de toplumda dezavantajlı olan kesimlerin yaşadığı sorunları en aza indirmek için sosyal politika uygulamalarına bağlı olarak sosyal hakların geliştirilmesi adına birtakım çalışmalar yapmaktadır. Bu çalışmanın amacı 24 Haziran 2018’de gerçekleştirilen Cumhurbaşkanlığı Seçimine katılan altı Cumhurbaşkanı adayının 25 Mayıs 2018 – 23 Haziran 2018 tarihleri arasındaki Twitter iletilerinde sosyal haklar konusunun ne oranda temsil edildiğini içerik analizi yöntemiyle tespit etmeye çalışmaktır. Ayrıca Cumhurbaşkanı adaylarının sosyal haklar bağlamındaki Twitter iletilerinde benzerlik ve farklılıkların ortaya konması çalışmanın bir diğer amacını oluşturmaktadır. Araştırmada Cumhurbaşkanı adaylarının Twitter iletilerinde sosyal haklar konusuna azımsanmayacak düzeyde yer ayırdıkları, iktidardaki muhafazakâr-liberal partinin adayının sosyal haklar konusunda az; buna karşın muhalefette yer alan sol, sosyal demokrat ve merkez sağda konumlanan partilerin adaylarının ise çok sayıda ileti gönderdiği sonucuna ulaşılmıştır.

Anahtar Kelimeler

Sosyal Politika, Sosyal Haklar, Ekonomik Haklar, Kültürel Haklar, Twitter

Kaynakça

• AKIN, Fehmi (2006). “1924 Anayasasının Modernleşme Açısından Anlamı”, Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi Atatürk Özel Sayısı. Sayı: 3. 1-12.
• ALVER, Füsun (2011). “Basında Siyasal Liderlerin ve Köşe Yazarlarının Sosyal Haklara İlişkin İletilerinin Analizi”, Sosyal Haklar Uluslararası Sempozyumu III. 289-339.
• ANIK, Cengiz (2000). Siyasal İkna. Ankara: Vadi Yayınları.
• ARISTOTALES (2013). Retorik. (Çev. Mehmet H. Doğan). 11. Baskı, İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
• AZİZ, Aysel (2010). İletişime Giriş. 3. Baskı, İstanbul: Hipernik Yayınları.
• AZİZ, Aysel (2007). Siyasal İletişim. 2. Baskı, Ankara: Nobel Dağıtım.
• BAUMAN, Zygmunt (2014). Azınlığın Zenginliği Hepimizin Çıkarına mıdır?. (Çev. Hakan Keser). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• BEKİROĞLU, Onur ve BAL, Enes (2014). Siyasal Reklamcılık. İstanbul: Literatürk Academia.
• BİLGİN, Nuri (2006). Sosyal Bilimlerde İçerik Analizi: Teknikler ve Örnek Çalışmalar. Ankara: Siyasal Kitabevi.
• BONGRAND, Michel (1992). Politikada Pazarlama. (Çev. Fatoş Ersoy). İstanbul: İletişim Yayınları.
• BORATAV, Korkut (2005). “İktisat Tarihi (1981-2002)”, Bugünkü Türkiye. 1980- 2003. Türkiye Tarihi. Cilt 5 içinde. (Der. Sina Akşin). İstanbul: Cem Yayınevi. 187-246.
• BOSTANCI, Mustafa (2015). Sosyal Medya ve Siyaset. Konya: Palet Yayınları.
• BUĞRA, Ayşe (2010). Kapitalizm, Yoksulluk ve Türkiye’de Sosyal Politika. İstanbul: İletişim Yayınları.
• BUĞRA, Ayşe ve KEYDER, Çağlar (2013). “Önsöz”, Sosyal Politika Yazıları içinde. (Ed. Ayşe Buğra ve Çağlar Keyder). İstanbul: İletişim Yayınları. 7-17.
• CANDIR, Hanife ve İSLAMOĞLU, Emel (2014). “Türkiye'de Kadın Çalışanların Sosyal Haklar Açısından Durumu”, Bilgi Sosyal Bilimler Dergisi. Sayı: 2. 39-68.
• CLARKE, John (2004). “Dissolving The Public Realm? The Logics And Limits of NeoLiberalism”, Journal of Social Policy. Issue: 1. 27-48.
• ÇANKAYA, Erol (2015). Siyasal İletişim Dünyada ve Türkiye’de. Ankara: İmge Kitapevi.
• ÇETİN, Halis (2015). Siyaset Bilimi. 5. Baskı, Ankara: Orion Kitabevi.
• ÇOBANOĞLU, Şaban (2007). Suskunluk Sarmalı ve Siyasal İletişim. İstanbul: Fide Yayınları.
• DARREN G. Lilleker (2013). Siyasal İletişim: Temel Kavramlar. (Çev. Abdullah Altın vd.). İstanbul: Kaknüs Yayınları.
• DEAN, Hartley (2008). “Social Policy and Human Rights: Re-thinking the Engagement”, Social Policy & Society. Issue: 1. 1-12.
• DOĞU, Burak., ÖZÇETİN, Burak., BAYRAKTUTAN, Günseli., BİNARK, Mutlu., ÇOMU, Tuğrul., AYDEMİR Aslı Telli ve İSLAMOĞLU, Gözde (2014). Siyasetin Yeni Hali: Vaka-i Sosyal Medya. İstanbul: Kalkedon Yayınları.
• ELDENİZ, Levent ve Sırma, N. Sertaç (2010). Basın ve Sayısal Yayın Teknolojileri. İstanbul: Anahtar Kitaplar Yayınevi.
• ESPING-ANDERSEN, Gøsta (1999). Social Foundations of Post-industrial Economies. New York: Oxford University Press.
• GIDDENS, Anhthony (2000). Üçün Yol Sosyal Demokrasinin Yeniden Dirilişi. (Çev. Mehmet Özay). İstanbul: Birey Yayıncılık.
• GÖKÇE, Orhan (2006). İçerik Analizi: Kuramsal ve Pratik Bilgiler. Ankara: Siyasal Kitabevi.
• GÜNGÖR, Nazife (2016). İletişim Kuramlar ve Yaklaşımlar. 3. Baskı, Ankara: Siyasal Kitabevi.
• HEYWOOD, Andrew (2013). Siyaset. (Çev. Bekir Berat Özipek vd.). 9. Baskı, Ankara: Liberte Yayınları.
• KILIÇASLAN, Emine (2008). Siyasal İletişim: İdeoloji ve Medya İlişkisi. İstanbul: Kriter Yayın Evi.
• KIŞLALI, A. Taner (2002). Siyaset Bilimi. 9. Baskı, İstanbul: İmge Kitabevi.
• KURTULUŞ, Kemal (2010). Araştırma Yöntemleri. İstanbul: Türkmen Kitabevi.
• McNAIR, Brain (2011). An Introduction to Political Communication. 5th Edition, London: Routledghe.
• MUTLU, Erol (1994). İletişim Sözlüğü. Ankara: Ark Yayınları.
• OKTAY, Mahmut (2002). Politikada Halkla İlişkiler. İstanbul: Derin Yayınevi.
• ÖZERDEM, Füsun (2010). “Avrupa Birliği Sosyal Politikası ve Türkiye’nin Uyumu”, Yardım ve Dayanışma. T.C. Başbakanlık Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Genel Müdürlüğü Araştırma Dergisi. Sayı:1. 17-28.
• ÖZKAN, Abdullah (2007). Siyasal İletişim Stratejileri. İstanbul: Tasam Yayınları.
• PIERSON, Christopher (2006). Beyond the Welfare State: The New Political Economy of Welfare. Cambridge: Polity Press.