Old Anatolian Turkish, which was founded and developed on the basis of Oghuz dialect and can be investigated only through written sources, has been a subject of study for countless researches due to the linguistic features it possesses. However, an increase in linguistic studies and in texts that have been published scientifically has brought about various new topics that need to be addressed. This phenomenon has made it necessary to investigate especially certain suffixes. The 1st person singular suffix {+vAnIn}, which was seldom used in the cited period, is one of the suffixes that need to be dealt with in this context, because the usage and origin of the suffix has not been investigated before. In this study, the usage and origin of the suffix {+vAnIn} was explored. It was stated through various examples that the said suffix was not used in prose, that it was unique only to poetry, and that it was highly likely that it was a non-standard suffix created by poets of the period (especially the 14th century) in the face of challenges posed by prosody and rhyme. However, it was also presented to attention via several examples that the suffix could be a morph that took a fixed form when the 1st person singular suffix {+vAn} combined with the instrumental suffix {+(I)n}, which had lost its function, or the 1st person singular suffix {+(y)In}.
Oğuz lehçesi temelinde kurulup gelişen ve sadece yazılı kaynaklarla takip edilebilen Eski Anadolu Türkçesi, sahip olduğu dil özellikleriyle pek çok incelemenin konusu olmuştur. Buna karşılık dil incelemelerinin ve bilimsel neşri yapılan metinlerin artması, ele alınması gereken pek çok yeni konuyu da beraberinde getirmiştir. Bu durum özellikle bir kısım eklerin incelenmesini zaruri kılmıştır. Adı geçen dönemde oldukça seyrek olan {+vAnIn} teklik 1. kişi eki, bu kapsamda ele alınması gereken eklerden biridir. Zira ekin kullanımı ve yapısı herhangi bir müstakil incelemeye konu olmuş değildir. Bu çalışmada, {+vAnIn} ekinin kullanımı ve yapısı değerlendirilmiştir. Mensur eserlerde kullanılmamış olan ekin sadece manzum eserlere özgü olduğu ve dolayısıyla vezin ve uyağın zorlayıcı etkisi karşısında dönemin (özellikle 14. yüzyıl) şairleri tarafından meydana getirilmiş standart dışı bir ek olmasının kuvvetle muhtemel olduğu örneklerle ifade edilmiştir. Bununla birlikte ekin {+vAn} teklik 1. kişi ekiyle işlevini kaybetmiş olan vasıta kökenli {+(I)n} ekinin veya {+(y)In} teklik 1. kişi ekinin birleşip kalıplaşmış şekli olabileceği çeşitli örneklerden hareketle dikkatlere sunulmuştur
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Sanat ve Edebiyat |
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 15 Eylül 2019 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2019 Sayı: 66 |