Bu çalışmada, Osmanlı
Devleti’nin bünyesinde yaşayan engelliler için kullanılan çeşitli lakaplar ve tabirler
hakkında bilgi verilecektir. Osmanlı toplumu, engelli ve engellilik durumunu
anlatmak için çok geniş bir kelime hazinesi kullanmıştır. Kişinin engel
durumunu belirtmek için bazen genel, bazen de özel ifadelere yer verilmiştir.
Hatta bu ifadeler bazen kişinin ve daha sonraki yıllarda sülale adlarıyla
özdeşleşmiştir. Kişinin isminin önüne engel durumu getirilerek adeta ona bir
kimlik kazandırılmıştır. Yani kişi sahip olduğu engel durumuyla toplumda
tanınmıştır.
Osmanlı arşiv belgelerinde,
genel anlamda engellilik durumunu anlatmak için sakat, alîl, ma’lûl, ma’lûlîn, amel-mânde gibi
tabirler kullanılmıştır. Görme, işitme,
konuşma, yürüme ve vücudunun herhangi bir organının olmaması gibi fiziksel
engeli olanlar ile zihinsel engeli bulunan kişiler için ayrı ayrı ve özel
tanımlamalarda bulunulmuştur. Çalışmada bu tanımlamaların neler olduğu ve bu
tabirlerin kökenleri tespit edilip ayrıntılı şekilde bilgi verilmesi
amaçlanmaktadır.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Araştırma Makalesi |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 1 Ocak 2018 |
Gönderilme Tarihi | 18 Ekim 2017 |
Kabul Tarihi | 23 Kasım 2017 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2018 Cilt: 2 Sayı: 15 |