Türkiye’de ilahiyat fakülteleri felsefe ve din
bilimleri bölümlerinde okutulan din sosyolojisi, din psikolojisi, dinler tarihi,
din eğitimi vb. dersler, ilgili bilim dallarının bir alt dalı olarak
konumlanmaktadır. Örneğin din sosyolojisi, hem genel sosyoloji ve metodolojiye
(nesnellik) hem de ilahiyat alanına (normatiflik) bağlı bir disiplindir. Bu
ikili durum birtakım sorunlara yol açmaktadır. Birincisi, bu öğrencilerin
lisans düzeyinde ana disiplinlerin kuramsal ve metodolojik eğitimini yeterli
düzeyde alamayışıdır. İkinci sorun ise öğrenci ya da araştırmacı rolünde ortaya
çıkmaktadır. Lisansüstü eğitim, bu rolün kazanıldığı ve pratik edildiği süreçle
ilişkilidir. Bu süreçte temel ilgi alanı da yöntem bilgisidir. Sosyal
bilimlerde yöntem tartışmalarının doğası gereği, doğa bilimlerine bağımlılıktan
kaynaklanan ikircikli bir yapısı vardır. Genelde bu, iki epistemolojiye dayanır:
Pozitivist paradigma ve uzantısı nicel yöntem ile anlayıcı/yorumcu kuram ve
buna dayalı nitel yöntem. Bu çalışmanın temel problemi, ana hatlarıyla ele
alınan sosyal bilimlerde yöntembilimsel uygulamaların ilahiyat fakülteleri
öğrencilerinin sosyal bilimler enstitüleri bünyesinde yaptıkları lisansüstü
eğitim çalışmalarında nasıl bir karşılık bulduğu ve burada yapılan tezlerde
karşılaşılan bazı yöntemsel sorunların ne olduğu ile ilgilidir. Bu çalışmada,
Erciyes Üniversitesi İlahiyat Fakültesi mezunu öğrencilerinin Sosyal Bilimler Enstitüsü
bünyesinde din sosyoloji alanında yapmış olduğu tezlerden hareketle,
nicel-nitel araştırma modellerinin uygulanması ve objektif-normatif bakış
açılarının uzlaştırılmasına/aşılmasına yönelik bulguların tartışılması
amaçlanmıştır.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 30 Nisan 2018 |
Gönderilme Tarihi | 22 Şubat 2018 |
Kabul Tarihi | 9 Nisan 2018 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2018 Cilt: 2018 Sayı: 35 |