INVESTIGATION OF THE RELATIONSHIP BETWEEN DIGITAL PARENTING AWARENESS AND PHYSICAL ACTIVITY AMONG SECONDARY SCHOOL STUDENTS' PARENTS

Yıl 2023, Cilt: 17 Sayı: 3, 405 - 418, 01.01.2024

Nimet Korkmaz , Fatma Demir , İnci Ece Öztürk , Selen Uğur Mutlu

Öz

The purpose of this study is to examine the relationship between parents' digital parenting awareness and physical activity level. The sample group of the research consists of 808 parents whose children continue their education at secondary school level in Bursa and Kocaeli. Digital Parenting Awareness Scale, International Physical Activity Survey and a personal information form developed by the researchers were used as data collection tools. Kruskal Wallis H test, Mann Whitney U test and Spearman Correlation analysis were applied to analyze the data. According to the findings of the study, there is no significant relationship between digital parenting awareness subscale scores and parents' weekly total MET values. However, the productive use scores of physically very active parents were found to be significantly higher than inactive parents. As a result, parents' awareness of digital parenting should be raised in order to encourage the correct and efficient use of technology in children. The fact that physically very active parents use digital tools more efficiently than inactive parents indicates that family-based physical activity programs can be an important strategy in increasing digital parenting awareness.

Anahtar Kelimeler

Digital parenting, digital parenting awareness, physical activity

ORTAOKUL ÖĞRENCİ VELİLERİNDE DİJİTAL EBEVEYNLİK FARKINDALIĞI VE FİZİKSEL AKTİVİTE ARASINDAKİ İLİŞKİNİN İNCELENMESİ

Öz

Bu araştırmanın amacı, ebeveynlerin dijital ebeveynlik farkındalığı ve fiziksel aktivite seviyesi arasındaki ilişkiyi incelemektir. Araştırmanın örneklem grubunu, Bursa ve Kocaeli'nde çocuğu ortaokul seviyesinde eğitime devam eden 808 ebeveyn oluşturmaktadır. Veri toplama aracı olarak Dijital Ebeveynlik Farkındalık Ölçeği, Uluslararası Fiziksel Aktivite Anketi ve araştırmacılar tarafından geliştirilen kişisel bilgi formu kullanılmıştır. Verilerin analizinde Kruskal Wallis H testi, Mann Whitney U testi ve Spearman Korelasyon analizi uygulanmıştır. Araştırmanın bulgularına göre dijital ebeveynlik farkındalığı alt boyut puanları ile ebeveynlerin haftalık toplam MET değerleri arasında anlamlı ilişki bulunmamaktadır. Bununla birlikte fiziksel olarak çok aktif ebeveynlerin verimli kullanım puanları, inaktif ebeveynlere göre anlamlı düzeyde daha yüksek bulunmuştur. Sonuç olarak çocuklarda teknolojinin doğru ve verimli kullanımını teşvik etmek adına ebeveynlerin dijital ebeveynlik farkındalığı yükseltilmelidir. Fiziksel olarak çok aktif ebeveynlerin, inaktif ebeveynlere göre dijital araçları daha verimli kullanıyor olması aile tabanlı fiziksel aktivite programlarının dijital ebeveynlik farkındalığını artırmada önemli bir strateji olabileceğine işaret etmektedir.

Anahtar Kelimeler

Dijital ebeveynlik, dijital ebeveynlik farkındalığı, fiziksel aktivite

Kaynakça

• Keleşoğlu F., Adam F. (2020). Covid-19 sürecinde dijital ebeveynlik ile anne-baba stresi arasında yordayıcı ilişkiler. Online Journal of Technology Addiction and Cyberbullying. 7(2), 70-102.
• Elsaesser C., Russell B., Ohannessian CM., Patton D. (2017). Parenting in a digitalage: A review of parents' role in preventing adolescent cyberbullying. Aggression and Violent Behavior. 35, 62-72.
• Yurdakul IK., Dönmez O., Yaman F., Odabaşı HF. (2013). Dijital ebeveynlik ve değişen roller. Gaziantep University Journal of Social Sciences.12(4), 883-889.
• Sayar K., Benli S. (2020). Dijital çocuk. 8.Baskı. Kapı Yayınları. İstanbul, 162-166.
• Tosun N., Mihci C. (2020). An examination of digital parenting behavior in parents with pre school children in the context of lifelong learning. Sustainability.12(18), 7654.
• Huang G., Li X., Chen W., Straubhaar JD. (2018). Fall-behind parents? The influential factors on digital parenting self-efficacy in disadvantaged communities. American Behavioral Scientist. 62(9), 1186-1206.
• Ribble M. (2015). Digital citizenship in schools: Nine elements all students should know. International Society for Technology in Education. 3. Basım. Washington DC: International Society for Technology in Education.
• Karaboğa MT. (2019). Dijital medya okuryazarlığında anne ve baba eğitimi. OPUS Uluslararası Toplum Araştırmaları Dergisi. 14(20), 2040-2073.
• Nicholas H., Ng W. (2019). Mobile digital literacy of australian adolescent students. International Journal Digital Literacy and Digital Competence. 10(3), 32-48.
• Nikken P., Opree SJ. (2018). Guiding young children’s digital mediause: SES-differences in mediation concerns and competence. Journal of Child and Family Studies. 27(6), 1844-1857.
• Livingstone S., Byrne J. (2018). Parenting in the digitalage: The challenges of parental responsibility in comparative perspective. İçinde: Digital Parenting: The Challenges for Families in the Digital Age, Yearbook 2018 / (ed) Mascheroni., Giovanna., Cristina Ponte., Ana Jorge., Gothenburg: Nordicom, University of Gothenburg.
• Padır MA., Ayas T., Horzum MB. (2021). Examining the relationship among Internet parentalstyle, personality, and cyberbullying/victimization. Journal of Theoretical Educational Science. 5(1), 56-69.
• Mesch GS. (2009). Parental mediation, online activities, andcy berbullying. Cyberpsychol Behavior. 12(4), 387-393.
• Yay M. (2019). Dijital ebeveynlik. İstanbul: Gülmat Matbaacılık Yayıncılık San. Tic. Ltd. Şti s. 9-10. Erişim Adresi: https://yesilaymarket.com/Data/EditorFiles/DijitalEbeveynlik. pdf. [Erişim tarihi: 20.09.2023]
• Batoulia SAH., Saba V. (2017). At least eighty percent of brain grey matter is modifiable by physical activity: A review study. Behavioural Brain Research. 332, 204-217.
• Bek N. (2008). Fiziksel aktivite ve sağlığımız. 1.Baskı. Klasmat Matbaacılık. Ankara.
• Hills AP, King NA, Armstrong TP. (2007). The contribution of physical activity and sedentary behaviours to the growth and development of children and adolescents: İmplications for overweight and obesity. Sports Medicine. 37(6), 533-545.
• Demir GT., Cicioğlu Hİ. (2018). Fiziksel aktiviteye katılım motivasyonu ölçeği (FAKMÖ): geçerlik ve güvenirlik çalışması. Journal of Human Sciences. 15(4), 2479-2492.
• Büyüköztürk Ş., Kılıç Çakmak E., Akgün ÖE., Karadeniz Ş., Demirel F. (2019). Eğitimde bilimsel araştırma yöntemleri. 34.Baskı. Pegem Akademi. Ankara. 16-18.
• Craig CL, Marshall AL, Sjostrom M., Bauman AE., Booth ML., Ainsworth BE., Pratt M., Ekelund U., Yngve A., Sallis JF., Oja P. (2003).International physical activity questionnaire: 12–country reliability and validity. Medicine and Science in Sports and Exercise. 35(8), 1381-1395.
• Öztürk M. (2005). Üniversitede eğitim-öğretim gören öğrencilerde uluslararası fiziksel aktivite anketinin geçerliliği ve güvenirliği ve fiziksel aktivite düzeylerinin belirlenmesi. Yüksek Lisans Tezi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü Hacettepe Üniversitesi. Ankara.
• Savcı S., Öztürk M., Arıkan H., İnal İnce D., Tokgözoğlu L. (2006). Physical activity levels of university students. Türk Kardiyoloji Derneği. 34(3), 166-172.
• Manap A., Durmuş E. (2020). Dijital ebeveynlik farkındalık ölçeğinin geliştirilmesi. İnönü Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. 21(2), 978-993.
• Manap A. (2020). Anne babalarda dijital ebeveynlik farkındalığının incelenmesi. Doktora Tezi, İnönü Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü. Malatya.
• Lauricella AR., Wartella E., Rideout VJ. (2015). Young children's screen time: The complex role of parent and child factors. Journal of Applied Developmental Psychology. 36, 11-17.
• Pazarcıkcı F., Ağralı H., Aydınlı A. (2022). Annelerin dijital ebeveynlik farkındalığının sağlık okuryazarlığı ve çeşitli değişkenler ile ilişkisi. Bağımlılık Dergisi. 23(3), 292-301.
• Wu XY., Han LH., Zhang JH., Luo S., Hu JW. (2017). The influence of physical activity, sedentary behavior on health-related quality of life among the general population of children and adolescents: A systematic review. Plos One. 12(11), e0187668.
• Lamboglia CM., da Silva, VT., Vasconcelos Filho JE., Pinheiro MH., Munguba MC., Silva Júnior FV., da Paula F.A., da Silva CA. (2013). Exergaming as a strategic tool in the fight against childhood obesity: a systematic review. Journal of obesity: a systematic review. Journal of Obesity. 2013, 438364.
• Gao Z., Chen S., Pasco D., Pope Z. (2015). A meta‐analysis of active video games on healt houtcomes among children and adolescents. Obesity Reviews. 16(9), 783-794.
• Kadll JH., Kumba BD., Kanamad SJ. (2010). Students perspectives on internet usage: a casestudy. Information Studies. 16(2), 103-112.
• Anderson M., Smith A., Page D. (2016). Parents, teens and digital monitoring. Pew İnternet & American Life Project.
• Yaman F., Dönmez O., Akbulut Y., Yurdakul IK., Çoklar AN., Guyer T. (2019). Ebeveynlerin dijital ebeveynlik yeterliklerinin çeşitli demografik değişkenler açısından incelenmesi. Eğitim ve Bilim. 44(199), 149-172.
• Durkee T., Kaess M., Carli V., Parzer P., Wasserman C., Wasserman D. (2012). Prevalence of pathological internet use among adolescents in Europe: demographic and social factors. Addiction (Abingdon, England). 107(12), 2210-2222.
• Cao H., Sun Y., Wan Y., Hao J., Tao F. (2011). Problematic Internet use in Chinese adolescents andits relation to psychosomatic symptoms and life satisfaction. BMC Public Health. (11) 802.
• Ólafsson K., Green L., Staksrud E. (2017). Is big brother more at risk than little sister? The sibling factor in online risk and opportunity. New Media & Society. 1461444817691531.
• Baker S., Sanders MR., Morawska A. (2017). Who uses online parenting support ? A cross-sectional survey exploring Australian Parent’s internet use for parenting. Journal of Child and Family Studies. 26(3), 916-927.
• Şimşek ZC., Canbeldek M., Işıkoğlu N. (2023). Ebeveynlerin pandemi sürecinde dijital ebeveynliğe yönelik deneyimleri. Dokuz Eylül Üniversitesi Buca Eğitim Fakültesi Dergisi. (55), 250-271.