Oyunun Değişen Yüzü: Yetişkinlerin Çocukluk Oyunları İle Günümüz Çocuklarının Oyunlarının Karşılaştırmalı Olarak İncelenmesi

Yıl 2018, , 237 - 259, 28.02.2018

Sevcan Yağan Güder , Erhan Alabay

https://doi.org/10.14686/buefad.325627

Öz

Bu araştırmanın amacı, 60 yaş ve üzeri yetişkinlerin çocuklukta oynamayı en sevdiği oyunlar ile 6-10 yaş arasındaki çocukların oynamayı en sevdiği oyunların karşılaştırılmasıdır. Araştırma temel nitel araştırma modeli ile tasarlanmıştır. Araştırmanın katılımcılarını, İstanbul ilinde yaşayan 60 yaş ve üzeri 99 yetişkin ve 6-10 yaş arası 99 çocuk oluşturmaktadır. Çalışmada katılımcılara ait demografik bilgi formu ve yarı yapılandırılmış görüşme formu kullanılmıştır. Ham veriler içerik analizi ile analiz edilmiştir. Bulgular sonucunda, yetişkinlerin %85,86’sı çocukken dış alanda oynanan oyunları sevdiklerini belirtirken, günümüz çocuklarının ise %36,37’sinin dış alanda oynanan oyunları sevdiği sonucuna ulaşılmıştır. Ayrıca yetişkinlerin %91,92’si grup oyunlarını, %75,76’sının araçlı oyunları ve %63,64’ünün ise hareketli oyunları sevdiklerini belirtirken; çocukların %56,57’sinin hareket gerektirmeyen oyunları, %49,50’sinin bireysel oyunları ve %31,32’sinin araçlı oyunları tercih ettiği sonucuna ulaşılmıştır. Ayrıca günümüz çocuklarının %34,34’ünün en çok teknoloji ile ilgili oyunları sevdiği ve tercih ettiği tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Oyun, Çocuk, Oyun tercihleri

Changing Face of Plays: A Comparative Research of Childhood Plays of Older Adults and Plays of Today’s

Öz

The aim of this research is to compare favourite childhood plays of adults aged 60 plus and favourite plays of children between 6 to 10 years old. The research is structured in basic qualitative research methods. Participants of the research, living in İstanbul Province, are composed of 99 adults aged 60 plus and 99 children aged between 6 and 10. In this study, demographic information form and structured interview form for participants were used. Data were analysed through content analysis method. In the wake of findings, while 85.86% of the adults have stated that when they were children, they loved outdoor plays, it is seen that 36.37% of today’s children love outdoor plays. Additionally, 91.92% of adults loved group plays, 75.76% of them loved plays with vehicles and 63.64% loved plays that require movement whereas 56.57% of children prefer plays that do not require movement, 49.50% of them prefer individual plays and 31.32% prefer plays with vehicles. Besides, it has been detected that 34.34% of today’s children primarily love and prefer plays related with technology.

Anahtar Kelimeler

Play, Child, Play preferences

Kaynakça

• Akçay, D. ve Özcebe, H. (2012). Okul öncesi eğitim alan çocukların ve ailelerinin bilgisayar oyunu oynama alışkanlıklarının değerlendirilmesi. Çocuk Dergisi, 12(2), 66-71.
• Alat, Z., Akgümüş, Ö. ve Cavalı, D. (2012). Okul öncesi eğitimde açık hava etkinliklerine yönelik öğretmen görüş ve uygulamaları. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 8(3), 47-62.
• Başal, H. A. (2007). Geçmiş yıllarda Türkiye’de çocuklar tarafından oynanan çocuk oyunları. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 20(2), 243-266.
• Cevher-Kalburan, N. (2014). Okul öncesi dönem çocuklarının dış mekanda oyun fırsatları ve ebeveyn görüşleri. Sosyal Politika Çalışmaları Dergisi, 32, 113-135.
• Çelik, A. (2012). Okul öncesi eğitim kurumlarında açık alan kullanımı: Kocaeli Örneği. Atatürk Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 43(1), 79-88.
• Deretarla-Gül, E. (2012). Ailelerin çocuk bahçelerine ve çocuk bahçelerindeki materyallere bakış açılarının incelenmesi. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 21(3), 261-274.
• Durualp, E. ve Aral, N. (2010). Altı yaşındaki çocukların sosyal becerilerine oyun temelli sosyal beceri eğitiminin etkisinin incelenmesi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 39, 160-172.
• Erbay, F. ve Durmuşoğlu Saltalı, N. (2012). Altı yaş çocuklarının günlük yaşantılarında oyunun yeri ve annelerin oyun algısı. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi, 13(2), 249-264.
• Gönen, M. ve Saranlı, A. G. (2014). Okul öncesinde kapalı ve açık hareket alanlarının yeterliliğinin değerlendirilmesi: Başkent Ankara Örneği. Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi, 3(3), 409-419.
• Gözalan, E. ve Koçak, N. (2014). Oyun temelli dikkat eğitim programının 5-6 yaş çocukların kelime bilgi düzeylerine etkisinin incelenmesi. KMÜ Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi 16, 2, 115-121.
• Gündoğdu, Z., Seytepe, Ö., Pelit, B. M., Doğru, H., Güner, B., Arıkız, E., Akçomak, Z., Kale, B., Moran, İ., Aydoğdu, G. ve Kaya, E. (2016). Okul öncesi çocuklarda medya kullanımı. Kocaeli Üniversitesi Sağlık Bilimleri Dergisi, 2(2), 6-10.
• Hirsh-Pasek, K., Golinkoff, R. M., Berk, L. E. ve Singer, D. G. (2009). A mandate for playful learning ın preschool. Oxford University Press. Jones, E. ve Cooper, R. M. (2006). Playing to get smart. Teachers College Press.
• Kaya, A. (2010). Oyun müdahale programının 3-5 yaş arasındaki özel gereksinimli çocukların bilişsel becerilerinin desteklenmesindeki etkililiğinin incelenmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Ankara Üniversitesi, Ankara.
• Kerkez, F., (2002). Çocuklarını anaokuluna gönderen ailelerin oyun ve spora yönelik tutumları (Trabzon Örneği). Marmara Üniversitesi Spor Araştırmaları Dergisi, 6 (16).
• Koçan, N. (2012). Çocuk oyun alanlarının yeterliliği üzerine bir araştırma: Uşak Kenti Kemal Öz Mahallesi Örneği. Erciyes Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Dergisi, 28(4), 315-321.
• Koçyiğit, S. ve Baydilek-Başara, N. (2015). Okul öncesi dönem çocuklarının oyun algılarının incelenmesi. Yüzüncü Yıl Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 12(1), 1-28.
• Kudaş, S., Ülkar, B., Erdoğan, A. ve Çırçı, E. (2005). Ankara ili 11-12 yaş grubu çocukların fiziksel aktivite ve bazı beslenme alışkanlıkları. Hacettepe Spor Bilimleri Dergisi, 16(1), 19-29.
• Kuru, O. ve Köksalan, B. (2012). 9 yaş çocuklarının psiko-motor gelişimlerinde oyunun etkisi. Cumhuriyet International Journal of Education, 1(2), 37-51.
• Metin-Aslan, Ö. (2013). Anaokuluna devam eden çocukların oyun davranışları ve oyunlarında ortaya çıkan zorbalık davranışlarının incelenmesi. (Yayımlanmamış doktora tezi). Hacettepe Üniversitesi, Ankara.
• Şener, S. M. (2001). İlköğretim okullarında açık alan performansının değerlendirilmesi ve okul oyun alanları için tasarım kriterleri. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). İstanbul Teknik Üniversitesi, İstanbul.
• Taylı, A. (2007). Kardeş sahibi olup olmama durumunun okul öncesi dönemdeki sosyal oyuna etkisi. Abant İzzet Baysal Eğitim Fakültesi Dergisi, 7(1), 103-115.
• Türkiye Beslenme ve Sağlık Araştırması. (2010). Beslenme durumu ve alışkanlıklarının değerlendirilmesi sonuç raporu. Ankara: T.C. Sağlık Bakanlığı Yayınları.
• Türkoğlu, B. ve Uslu, M. (2016). Oyun temelli bilişsel gelişim programının 60-72 aylık çocukların bilişsel gelişimine etkisi. Uluslararası Eğitim Bilimleri Dergisi, 3(6), 50-68.
• Veitch, J., Bagley, S., Ball K., and Salmon, J. (2006). where do children usually play? a qualitative study of parents’ perceptions of ınfluences on children’s active free-play. Health&Place, 12, 383-393.