Suç İşleyen Ve İşlemeyen Genç Erkeklerin Benlik Algıları: Pozitif Ve Psikopatolojik Benlik Kurguları

Yıl 2018, , 479 - 506, 30.06.2018

Ali Eryılmaz

https://doi.org/10.14686/buefad.380384

Cited By: 1

Öz

Bu çalışmanın amacı,
suç işleyen ve işlemeyen gençlerin benlik algılarının fenomonolojik açıdan
incelenmesidir. Çalışma, nitel araştırma yöntemlerinden olan fenomonolojik
araştırma yöntemiyle gerçekleştirilmiştir. Çalışma, Ankara’da yaşayan suç
işlemiş (40 genç erkek)  ve işlememiş (40
genç erkek) 20-25 yaş aralığında yer alan gençler üzerinde
gerçekleştirilmiştir. Çalışmada verilerin toplanmasında görüşme tekniğinden
faydalanılmıştır. Görüşmeye başlamadan önce içerisinde demografik bilgilerin ve
görüşme sorularının yer aldığı bir protokol oluşturulmuştur. Araştırma sorusu
olarak; “Kendinizi nasıl bir insan olarak değerlendiriyorsunuz?” sorusu
sorulmuştur. Verilerin analizine cümle bazında içerik analizi tekniğine başvurulmuştur.
Araştırma sonuçlarına göre suç işleyen gençlerin benliklerini olumlu, iyi ama
olumsuza gidebilen,  olumsuz ve
insanlıktan uzak görme olmak üzere dört önemli benlik tanımı sınıfı içerisinde
algıladıkları bulunmuştur. Suç işlemeyen gençlerin ise benliklerini önleyici
faktörlere sahip olma, geliştirici faktörlere sahip olma ve gelişimsel ürünlere
sahip olma üzere üç önemli benlik sınıfı içerisinde algıladıkları bulunmuştur. Araştırma
sonuçlarından yola çıkarak suça yönelme ve yönelmeme bağlamında patolojik ve
pozitif olmak üzere iki önemli benlik kurgusu önerisinde bulunulmuştur. Risk
grubundaki çocuklara pozitif benlik kurgusu gelişiminin uygulanması koruyucu ve
geliştirici bir işleve görebilir. Bunların yanında suçlu bireylere, pozitif
benlik kurgusu gelişiminin uygulanması onlar için tedavi edici bir işlev
görebilir.

Anahtar Kelimeler

Suclu, Offender

Kaynakça

• Bahrick, L. E. (1995). Intermodal origins of self-perception. In P. Rochat (Ed.), The self in infancy: Theory and research (pp. 349-373). New York: Elsevier. Bannister, D., & Mair, J.M.M. (1968). The evaluation of personal constructs. Academy Press, London. Buckingham, J. T., & Alicke, M. D. (2002). The influence of individual versus aggregate social comparison and the presence of others on self-evaluations. Journal of Personality and Social Psychology, 83, 1117-1130. Catalano, R. F., & Hawkins, J. D. (1996). The social development model: a theory of antisocial behavior. In J. D.Hawkins (Ed.), Delinquency and crime: current theories (pp. 149–197). New York: Cambridge University Press. Christensen, L. B., Johnson, R. B., & Turner, L. A. (2015). Araştırma yöntemleri desen ve analiz [Research methods: Design and analysis] (Trans. Ed. A. Aypay). Ankara, Turkey: Anı Cohen, M.A., & Piquero, A.R. (2009). New evidence on the monetary value of saving a high risk youth. Journal of Quantitative Criminology, 25, 25-49. Creswell, J. W. (2007). Qualitative inquiry and research design. London, UK: Sage. Deutsch, A. R., Crockett, L. J., Wolff, J. M., & Russell, S. T. (2012). Parent and peer pathways to adolescent delinquency: Variations by ethnicity and neighborhood context. Journal of Youth and Adolescence, 41, 1078-1094. Farrington, D. P. (1996) Understanding and Preventing Youth Crime. York: Joseph Rowntree Foundation. Farrington, D.P., & Welsh, B.C. (2007). Improved Street Lighting and Crime Prevention: A Systematic Review. Stockholm, Sweden: National Council for Crime Prevention. Feldman, R. (2006). From biological rhythms to social rhythms: Physiological precursors of mother-infant synchrony. Developmental Psychology. 42, 175-188. Fergusson, D.M., Horwood, L.J., & Nagin, D.S. (2000). Offending Trajectories in a New Zealand Birth Cohort. Criminology, 38, 525-552. Harter, S. (1999). The construction of the self: A developmental perspective. New York: Guilford Press. Kclly, G. A. (1955) 1hc Psychology qf Personal C01lJtrurLI, New York. Kline, R. B. (2005). Principles and practice of structural equation modelling (2nd ed.). New York: The Guilford Press. Landfield, A.W., & Leitner, L.M. (1980). Personal construct psychology. In A.W. Landfield & L.M. Leitner, (Eds.), Personal construct psychology: Psychotherapy and personality (pp. 3-17). New York: John Wiley. Linville, P. W. (1987). Self-complexity as a cognitive buffer against stress-related illness and depression. Journal of Personality and Social Psychology, 52, 663-676. Matthews, S. K. (2011). Self-complexity and crime: Extending general strain theory. Justice Quarterly, 28(6), 863-902. Meltzoff, A. N., & Moore, M. K. (1993). Newborn infants imitate adult facial gestures. Child Development, 54, 265-301. Miller, P. H. (2002). Theories of developmental psychology, 4th ed. New York: Worth. Publishers. Miller, J. D., & Lynam, D. R. (2001). Structural models of personality and their relation to antisocial behavior: A meta-analytic review. Criminology, 39, 765–792. Moffitt, T. E. (1993). Adolescence-limited and life-course persistent antisocial behavior: A developmental taxonomy. Psychological Review, 100, 674–701. Patterson, G. R. (1996). Performance models for antisocial boys. American Psychologist, 41, 432–444. Peseschkian, N. (2000). Positive Psychotherapy. New Delhi: Sterling Publishers. Piquero, A. R., David, P. Farrington, Blumstein, A. (2007). Key ıssues in criminal career Research: new analyses of the cambridge study in delinquent development. Cambridge: Cambridge University Press. Ravenette, T. (1999). Personal construct theory in educational psychology: a practitioners view. Asking questions within a personal construct framework. Ch. 15. Whurr, London. Rochat, P. (2003). Five levels of self-awareness as they unfold early in life. Consciousness and Cognition, 12, 717-731. Rogers, C. R. (1951). Client-centred therapy: its current practice, implications, and theory. Boston, MA, Houghton Mifflin. Ryan, R. M., La Guardia, J. G., & Rawsthorne, L. J. (2005). Self-complexity and the authenticity of self-aspects: Effects on well being and resilience to stressful events. North American Journal of Psychology, 3, 431-447. Santrock, J. W. (2011). Life-span development (14th ed.). New York, NY: McGraw-Hill. Snyder,H. N., Sickmund, M.,&Bilchik, S. (1999). Juvenile offenders and victims: 1999 national report.Washington, DC: Office of Juvenile Justice and Delinquency Prevention. Stouthamer-Loeber, M., Wei, E., Loeber, R., & Masten, A. S. (2004). Desistance from persistent serious delinquency in the transition to adulthood. Development and Psychopathology, 16, 897- 918. Strauss A., & Corbin J. (1998). Basics of qualitative research. California: Sage Publications. Uluğtekin, S. (1991). Hükümlü çocuk ve yeniden toplumsallaşma. Ankara: Bizim Büro. Watson, J. S. (1972). Smiling, cooing, and 'The Game.' Merrill-Palmer Quarterly, 18, 323 339. Wiesner, M. & Windle, M. (2004). Assessing covariates of adolescent delinquency trajectories. Journal of Youth and Adolescence. 33 (5), 431-442. Yaman, M., & Arslan, S. (2009). Çocuk ve gençlik suçlarının önlenmesinde rekreatif sporlar. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, 6,1, 445-458. Yavuzer, H. (1996). Çocuk ve suç. İstanbul: Remzi Kitabevi. Yıldırım, A. (2014). Sosyo-Kültürel Yapı ve Suç Olgusu Arasındaki ilişki: Malatya ili Örnegi. KMÜ Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi 16,