Öz
Bu çalışmada etimolojileri sorunlu iki sözcük üzerinde durulacak ve tarihi ve çağdaş Türk lehçelerinden
yola çıkılarak sözcüklerin yapı ve kazandıkları anlamlar verilmeye çalışılacaktır. Kutadgu Bilig’de iki yerde çıça
sözcüğü geçmektedir. (KB:6483), (KB:5018) Sözcük, Kutadgu Bilig Dizini’nde “yeter, kâfi” şeklinde
anlamlandırılmaktadır. Clauson sadece çiçe biçimini vermiş ve tek örnekli bu sözcüğü hapax legemennon kabul
etmiştir. Clauson sözcüğün belki bir zarf olabileceğini, ancak keşfedilemeyeceğini söylemiştir.
(EDPT1972:400a) Tarihi ve çağdaş Türk lehçelerine ait kaynaklardaki çıçalak/çımçılak/çıpalak/çıpanak/çeçele
“küçük parmak” ve çıçamuk “yüzük parmağı” (EDPT1972:401) örnekleriyle ilişkilendirilebilir mi?
Çalışmada ele alınacak ikinci sözcük DLT’de tutaşı/tutçı/tutşı biçimleri görülen
(DLT213/183;189/161)”sık sık devamlı””sürekli” şeklinde anlamlandırılan sözcüktür. Bu sözcük Kutadgu
Bilig’de de tutçı /tutşı (KB:324;345) ve tutaşı (KB:434) biçiminde yaygın bir kullanıma sahiptir. Sözcüğün seyrini
Harezm Türkçesi ve Eski Anadolu Türkçesinde takip edebilmekteyiz. Yalnız Harezm Türkçesinde tutuş biçimiyle
karşımıza çıkmaktadır. Sözcüğün Kutadgu Bilig’de ulam, kesüksüz ve evren sözcükleriyle birlikte ikilemeli
kullanımından yola çıkarak tarihi seyri takip edilerek etimolojisine ulaşılmaya çalışılacaktır.