Üniversite Öğrencilerinin Dindarlık Düzeyleri ve Adil Davranış Gösterme Arasındaki İlişki

Yıl 2018, Cilt: 18 Sayı: 1, 329 - 359, 30.06.2018

Yasemin Güleç

https://doi.org/10.30627/cuilah.440705

Öz

Bu araştırma, üniversite öğrencilerinin adil olma ve
dindarlık düzeylerini esas alarak, öğrencilerin adil davranışlar gösterme
düzeylerini çeşitli değişkenler açısından incelemektedir. Bu çalışmada,
araştırmacı tarafından hazırlanan "Adil Davranışlar Gösterme Ölçeği
(ADGÖ)" ile Asım Yapıcı tarafından hazırlanan, "Dinin Etkisini
Hissetme (Dindarlık)" ölçekleri kullanılmıştır. Araştırmaya 2013-2014
eğitim-öğretim yılı sonbahar döneminde İstanbul Üniversitesi bünyesinde;
Astronomi, Çevre Mühendisliği, Elektrik-Elektronik Mühendisliği, Hukuk,
İlahiyat, Makine Mühendisliği, Rehberlik ve Psikolojik Danışmanlık, Tıp, Türk
Dili ve Edebiyatı fakülte ve bölümlerinde, 1 ve 4. sınıflarda öğrenimlerine
devam eden 919 öğrenci katılmıştır. 
Veriler anket tekniği kullanılarak toplanmıştır. Fakülte ve bölümlere
göre adil davranışların "inanç-ibadet," "farkındalık ve
"önyargıdan uzak olma" boyutlarında, gruplar arasında anlamlı
farklılıklar görülmektedir. Dinin etkisini hissetme düzeyi (dindarlık) en
yüksek olanlar, İlahiyat Öğrencileri, en düşük olanlar ise Makine Mühendisliği
öğrencileridir. Dinin etkisini hissetme ile "inanç-ibadet,"
"farkındalık," "emanet-doğruluk," "israftan
kaçınma" yönelimlerinde, pozitif bir ilişki görülmektedir. Yani gençlerin
dinin etkisini hissetme düzeyleri arttıkça, "inanç-ibadet,"
"farkındalık," "emanet-doğruluk," "israftan
kaçınma" düzeyleri de artmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Adalet Erdemi, Adil olma, Din Eğitimi, Adil Davranışlar Gösterme Ölçeği, Dinin Etkisini Hissetme Ölçeği

Kaynakça

• Allport, G. W., & Ross, J. M. (1967). Personal religious orientation and preju-dice. Journal of Personality and Social Psychology, 5 (4), 432-443.
• Altınışık, R., Coşkun, R., Bayraktaroğlu, S. ve Yıldırım, E. (2010). Sosyal bi-limlerde araştırma yöntemleri. Sakarya: Sakarya Yayıncılık.
• Alusi. (1997). Ruhu’l-meani. Beyrut: Daru’l-Fikr.
• Aristoteles. (2007). Nikomakhos’a etik. ( Çev. Saffet Babür). Ankara: Bilgesu.
• Arıtan, A. S. (2003). Din adamları ve din eğitimcilerinin yetişmesinde kültür-sanat eğitiminin önemi. Türkiye'de Yüksek Din Eğitiminin Sorunları Yeniden Yapılanması ve Geleceği Sempozyumu, Süleyman Demirel Üniversitesi, Isparta.
• Ay, M. E. (2000). İlahiyat Fakültesi öğrencilerinin öğretim elamanlarından bek-lentileri (Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi öğrencileri üzerine bir araştırma)", Gençlik dönemi ve eğitim. İ. Kurt, ve S. Kurt (Ed.) içinde, İstanbul: Ensar Neşriyat.
• Aydın, C. (2008). Dinsel fundamentalizm ile yeni çağ inançlarına yönelik tutum-lar arasındaki ilişkiler. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. İz-mir:Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Ayhan, H., Hökelekli, H., Mehmedoğlu, Y., Öcal, M. ve Ekşi, H. (2004). Din ve ahlak eğitim-öğretimine yeni yaklaşımlar. İstanbul: Dem Yayınları.
• Ayten, A. (2010). 'Sahip olma’mı ? ‘emanet görme’ mi? çevre bilinci ve dindar-lık ilişkisi üzerine bir araştırma. Dinbilimleri Akademik Araştırma Dergi-si, 10 (2), 203-233.