Religious Education of the Child in the Family with the Eyes of Acade-mician Mothers

Yıl 2022, , 483 - 511, 31.03.2022

Ayşe İnan Kılıç

https://doi.org/10.33415/daad.1040056

Öz

The family is the first place where human beings' knowledge, skills, attitudes, and behavior schemes, who came to the world as ignorant of almost nothing, are formed. Children, who interact with their environment from the moment they open their eyes to life, internalize the family’s culture by observing and experiencing. Almost everything, such as the language spoken in the family, communication style, values , and religious life, is learned by children through imitation. In this regard, when it comes to child education, it would be a right start by looking at the family.
Providing religious education for children within the family is essential both for the continuity of culture and meeting people’s spiritual needs. Because religion, the subject of education, can answer the most fundamental problems of human beings and the search for meaning. Giving religious education in parallel with the age and religious development of children from birth contributes to the maintenance of cognitive and spiritual growth in a balanced way. Children need to grow up as mentally healthy individuals, both individually and socially. In this context, determining the attitudes and behaviors of families towards religious education towards children will shed light on the issue of religious education in the family.
This research aims to reveal the views of academician mothers on the religious education of their children in the family. The study sample consists of volunteers selected from academician mothers working at Sinop University. The interview was used as a data collection tool in the study, and a descriptive analysis technique was used in data analysis.

Anahtar Kelimeler

Family, Religious Education, Religious Development, Academician Mother

AKADEMİSYEN ANNELERİN GÖZÜYLE AİLEDE ÇOCUĞUN DİN EĞİTİMİ

Öz

Dünyaya neredeyse hiçbir şey bilmez olarak gelen insanın her konuda bilgi, beceri, tutum ve davranış şemalarının oluştuğu ilk yer ailedir. Hayata gözlerini açtığı andan itibaren çevresi ile etkileşime geçen çocuklar, gözlemleyerek ve tecrübe ederek ailenin sahip olduğu kültürü içselleştirirler. Aile içinde konuşulan dil, iletişim biçimi, değerler ve dinî yaşantı gibi hemen her şey çocuklar tarafından taklit yoluyla öğrenilir. Bu bakımdan çocuk eğitimi söz konusu olduğunda aileye bakarak işe başlamak doğru bir başlangıç olacaktır.
Çocuklara yönelik aile içinde din eğitimi vermek hem kültürün devamlılığı hem de insandaki manevi ihtiyaçların karşılanması adına önemlidir. Zira eğitime konu edilen dinin insanın en temel problemlerine ve anlam arayışına cevap verebilme potansiyeli vardır. Doğumdan itibaren çocukların yaşına ve dinî gelişim seyrine paralel şekilde din eğitimi vermek, bilişsel ve ruhsal gelişimin dengeli bir şekilde sürdürülmesine katkı sağlar. Çocukların ruhsal açıdan sağlıklı kişiler olarak yetişmeleri ise hem bireysel hem de toplumsal açıdan son derece mühimdir. Bu bağlamda ailelerin çocuklara yönelik din eğitimi konusundaki tutum ve davranışlarını tespit etmek, ailede din eğitimi konusuna ışık tutacaktır.
Bu araştırmanın amacı, akademisyen annelerin ailede çocuğun din eğitimi konusundaki görüşlerinin neler olduğunu ortaya koymaktır. Araştırmanın örneklemini Sinop Üniversitesinde görev yapan akademisyen annelerden seçilen gönüllüler oluşturmaktadır. Çalışmada veri toplama aracı olarak mülakat, verilerin çözümlenmesinde ise betimsel analiz tekniği kullanılmıştır.

Anahtar Kelimeler

Aile, Din Eğitimi, Dinî Gelişim, Akademisyen Anne

Kaynakça

• Abanoz, Süleyman. “6-12 Yaş Arası Çocukların Dinî ve Ahlaki Gelişimlerinde Anne ve Babaların Rolü”. Türk Din Psikolojisi Dergisi 1 (2020), 111–138. https://dergipark.org.tr/tr/pub/tdpd/issue/55547/726104
• Akto, Semra - Akto, Akif. “Okul Öncesi Öğretmenleri̇ni̇n Din Eği̇ti̇mi̇ Hakkindaki Görüşleri̇ni̇ Araştırma)”. e- Şarkiyat İlmi Araştırmaları Dergisi/Journal of Oriental Scientific Research (JOSR) 2/2 (2017), 1096–1121. https://doi.org/10.26791/sarkiat.342147
• Alpaydın, Yusuf vd. Çocukların Di̇ni Geli̇şi̇mi̇nde Ebeveynleri̇n Rolü: Beklenti̇ler ve Zorlanma Alanları. ed. Süleyman Güder. İstanbul: İlke Yayınları, 2015.
• Altaş, Nurullah - Arıcı, İsmail. “Din Eğitiminin Bilimselleşme Süreci”. Din Eğitimi. ed. Mustafa Köylü & Nurullah Altaş. İstanbul: Ensar Neşriyat, 6. Baskı., 2016.
• Apaydın, Halil Yunus. “İslam Hukukunda Aile”. Günümüzde Aile. 135–150. İSAV Yayınları, 2007.
• Arıcı, İsmail. “Çocukluk Dönemi Din Eğitimi”. Din Eğitimi. ed. İbrahim Turan & Bayramali Nazıroğlu. 221–234. Ankara, Bilay Yayı., 2018.
• Armaner, Neda. “Din Eğitiminde Psikolojinin Önemi”. Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 23/ (1978), 215–220.
• Baker, Cynthia vd. “Method Slurring: The Grounded Theory/ Phenomenology Example”. Journal of Advanced Nursing 17/ (1992), 1355–1360.
• Baltacı, Ali. “Nitel Araştırma Süreci: Nitel Bir Araştırma Nasıl Yapılır?” Ahi Evran Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi 5/2 (2019), 368–388.
• Başkale, Hatice. “Nitel Araştırmalarda Geçerlik, Güvenirlik ve Örneklem Büyüklüğünün Belirlenmesi”. Dokuz Eylül Üniversitesi Hemşirelik Fakültesi Elektronik Dergisi 9/1 (2016), 23–28.
• Creswell, John W. Nitel Araştırma Yöntemleri, Beş Yaklaşıma Göre Nitel Araştırma ve Araştırma Deseni. Ankara: Siyasal Kitabevi, 2018.
• Dam, Hasan. “Çocukluk Dönemi Din Eğitimi”. Gelişimsel Basamaklara Göre Din Eğitimi. ed. Mustafa Köylü. 13–64. Ankara: Nobel Yayıncılık, 2010.
• Dodurgalı, Abdurrahman. Ailede Din Eğitimi. İstanbul: Timaş Yayınları, 4. Baskı., 2011.
• Ege, Remziye. “Ailede Din Eğitimi”. Din Eğitimi El Kitabı. ed. Recai Doğan & Remziye Ege. 359–374. Ankara: Grafiker Yayınları, 4. Baskı., 2016.
• Gümrükçüoğlu, Süleyman. “Çocuğun Din Eğitiminde Ailenin Rolü”. KADEM: Kadın Araştırmaları Dergisi III/1 (2017), 39–60.
• Hacıkeleşoğlu, Hızır - Karaca, Faruk. “Ebeveyn Tutumlarının Tanrı Tasavvuru ile İlişkisi Üzerine Bir Araştırma”. DEUIFD, 195–236.
• Işık, Ece - Semerci, Çetin. “Eğitim Alanı Nitel Araştırmalarında Veri Üçgenlemesi Olarak Odak Grup Görüşmesi, Bireysel Görüşme ve Gözlem”. Turkish Journal of Educational Studies 3/6 (2019), 53–66.
• Karasar, Niyazi. Bilimsel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Nobel Yayın, 17. Baskı., 2007.
• Kimter, Nurten - Kelimeler, Anahtar. “İlgili- Seven Anne- Baba Tutumları ile Din ve Dindarlık Arasındaki İlişki Üzerine”. Dinî Araştırmalar Dergisi 18/46 (2015), 9–44.
• Kılavuz, Mehmet Akif. “Çocukluk Döneminde Dinî Sorular”. Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 1998.
• Kocabıyık, Oya Onat. “Olgu Bilim ve Gömülü Kuram: Bazı Özellikler Açısından Karşılaştırma”. Trakya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi 1/6 (2016), 55–66.
• Köylü, Mustafa - Oruç, Cemil. Çocukluk Dönemi Din Eğitimi,. Ankara: Nobel Yayıncılık, 2017.
• Merriam, Sharan B. Nitel Araştırma Desen ve Uygulama İçin Bir Rehber. ed. Selahattin Turan. Ankara: Nobel Yayıncılık, 2013.
• Özdemir, Ömer. “Ebeveynlere Göre Ailede Çocuğun Din Eğitimi”. Necmettin Erbakan Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 47/47 (2019), 313–344. https://dergipark.org.tr/tr/pub/neuifd/issue/50273/544142
• Özen, Muhyettin. “İlkokul Dönemi Çocuklarının İnanç Tutumlarının oluşmasında Anne ve Babaların Rolü”. Kırıkkale İslami İlimler Fakültesi Dergisi 3/5 (2018), 117–140.
• Selçuk, Mualla. Çocuğun Eğitiminde Dinî Motifler. Ankara: TDV Yayınları, 1990.
• Tetik, Hayati. “Anne Baba Tutumları ve Ailede Çocuğun Dinî Gelişimi”. Universal Journal of Theology 5/ (2020), 135–171. http://orcid.org/0000-0002-6131-0272
• Tunçeli, Hilal İlknur - Zembat, Rengin. “Erken Çocukluk Döneminde Gelişimin Değerlendirilmesi ve Önemi”. Eğitim Kuram ve Uygulama Araştırmaları Dergisi 3/3 (2017), 1–12.
• Yavuzer, Haluk. Çocuk Psikolojisi. İstanbul: Remzi Kitabevi, 32. Basım., 2010.