Teist gelenek zatî/kişisel olan bir Tanrı tasavvuruna dayanır. Bu geleneğe dair literatür göz önüne alındığında birçok zatî niteliğin Tanrı’ya atfedildiği görülmektedir. Öte yandan, teist geleneğin Tanrı için onayladığı öğretilerden biri O’nun zamanın ötesinde olduğunu söyleyen zamansızlık görüşüdür. Ancak günümüzde zamansızlık karşısında rağbet görmeye başlayan zamansallık görüşü, zamansızlık ve zatî niteliklere sahip olma düşüncelerinin birbiriyle tutarsız olduğunu ileri sürer. Zamansızlığa bu itirazı yöneltenler, zatî niteliklerin zamansal olmayı gerektirdiğini varsayarak zatî olduğu onaylandığında Tanrı’nın zamansal olmasının da kaçınılmaz bir sonuç olacağını ifade eder. Bu çalışmada, ilk olarak, zamansızlığa yönelik bu itiraz eleştirel bir tarzda ele alınarak onun zamansızlığı terk etmemiz için yeterli bir argüman olmadığı iki farklı (anlaşılabilirlik/ilişki kurulabilirlik ile mükemmelliği önceleyen) Tanrı tasavvurundan gelen cevaplar bağlamında müzakere edilecektir. İkinci olarak, bu itiraza verilen cevaplarda, mükemmelliği önceleyen yaklaşımların teistik Tanrı tasavvuru göz önüne alındığında, antropomorfizm tehlikesine karşı daha kabul edilebilir bir yaklaşım sergilediği, aksi durumda günümüz düşüncesinden örneklerin de gösterdiği üzere, oldukça insan benzeri bir Tanrı tasavvuruna doğru gidildiği iddia edilecektir.
Din Felsefesi Tanrı’nın Doğası İlahi Zamansızlık İlahi Zamansallık
The theistic tradition is based on the conception of a personal deity. Considering the sources of this tradition, many individual properties are attributed to God. On the other hand, one of the doctrines this tradition affirms is the view of timelessness, which states that He is beyond time. However, the view of temporality, which has become popular today in opposition to timelessness, argues that the ideas of timelessness and personal being are inconsistent since personal properties entail temporality. In this study, firstly, I will critically analyze the objection and argue that it is not a sufficient argument for abandoning timelessness in the context of responses from two different conceptions of God that prioritize perfection and understandability/relatability. Second, I will claim that approaches that prioritize perfection are more acceptable against the danger of anthropomorphism, given the theistic conception of God. Otherwise, as examples from contemporary thought show, we move towards a human-like conception of deity.
Philosophy of Religion The Nature of God Divine Timelessness Divine Temporality
يعتمد التقليد التوحيدي بشكل أساسي على مفهوم الإله الشخصي، أي الإله الذي يمكن أن تُنسب إليه الخصائص الشخصية. وبالنظر إلى نصوص هذا التقليد والفكر الذي ظهر فيه، يبدو أن العديد من الخصائص الشخصية مثل المعرفة والإرادة والاستجابة والعفو والعقاب وما إلى ذلك تنسب إلى الله. ومن ناحية أخرى، فإن إحدى المذاهب التي يؤكدها هذا التقليد كلاسيكيًا حول طبيعة الله هي وجهة نظر الخلود. يشير الخلود إلى أن الله يتجاوز الزمن تمامًا وأنه لا يمكن تطبيق أي فئة زمنية عليه. ومع ذلك، فإن وجهة النظر الزمنية، التي أصبحت شائعة في الفكر المعاصر، تقول بأن أفكار الخلود والإله الشخصي غير متسقة. يفترض أنصار هذا الاعتراض على الخلود أن الخصائص الشخصية المنسوبة إلى الله تستلزم الزمانية، وبالتالي، عندما يتم التأكيد على أن الله شخصي، فإن ذلك نتيجة حتمية أنه زمني. في هذه الدراسة، سأقوم أولاً بفحص نقدي لهذا الاعتراض على الخلود وأجادل بأنه ليس حجة كافية للتخلي عن الخلود في سياق الاستجابات من مفهومين مختلفين عن الله. ثانيًا، سأزعم أن المقاربات التي تعطي الأولوية للكمال في الرد على الاعتراض هي أكثر اتساقًا في مقاربتها لخطر التجسيم في سياق المفهوم الإيماني للإله. بخلاف ذلك، كما تظهر الأمثلة من الفكر المعاصر، فإننا نتحرك نحو مفهوم يشبه الإنسان في مفهوم الإله.
فلسفة الدين، طبيعة الله، الخلود الإلهي، الزمانية الإلهية، الخصائص الشخصية.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Karşılaştırmalı Dini Araştırmalar, Dini Araştırmalar (Diğer) |
Bölüm | Araştırma Makaleleri |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 31 Mart 2024 |
Gönderilme Tarihi | 30 Kasım 2023 |
Kabul Tarihi | 24 Mart 2024 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2024 |