YENİ İLKÖĞRETİM PROGRAMLARININ DAYANDIĞI TEMEL İLKE VE YAKLAŞIMLAR

Yıl 2007, Cilt: 5 Sayı: 2, 60 - 66, 30.03.2007

Mehmet Nuri Gömleksiz , Ayşe Ülkü Kan

Öz

2004-2005 eğitim öğretim
yılında 9 ilde pilot uygulaması başlatılan ve 2005-2006 eğitim öğretim yılında
ülke genelinde uygulanan yeni ilköğretim birinci kademe programların dayandığı bazı
temel ilke ve yakla-şımlar bulunmaktadır. Yeni ilköğretim programları ile
belirlenen amaçlara ulaşma, önemli ölçüde öğretim programlarının üzerine kurulduğu
bu temel yaklaşım ve ilkelerin tanınmasına bağlıdır. Bu çalışmada, yapı-landırmacılık,
tematik yaklaşım, aktivite ilkesi, öğrenci merkezlilik, çoklu zeka kuramı ve
bireysel farklılıkla-ra duyarlık gibi yeni programın dayandığı temel ilke ve
yaklaşımlar ilgili literatüre dayalı olarak tanıtılmak-tadır.

Anahtar Kelimeler

Yapılandırmacılık, Tematiklik, Aktiflik, Öğrenci Merkezli Öğretim, Çoklu Zeka, Bireysel Farklılık

Kaynakça

• 1. Acat, B & Ekinci, A. (2005, Eylül). Yapılandır-macı felsefe ve yeni müfredat programına etkileri. XIV. Ulusal Eğitim Bilimleri Kongresi Bildiriler Kitabı içinde (s. 2-10). Cilt 2. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi, Denizli.
• 2. Açıkgöz, K.Ü.(2003). Aktif öğrenme. (5.Baskı). İzmir: Eğitim Dünyası Yayınları.
• 3. Airasian, P. W. & Walsh, M. E. (1997). Con-structivist cautions. Phi Delta Kapan, 78 (6), 444- 449.
• 4. Akpınar, B. (2004). Öğrenme stili ve stil odaklı öğretim. Yaşadıkça Eğitim, 83/84, 31-37.
• 5. Altun, Y. (2004). Yapılandırıcı öğrenme teorisi-ne dayanan laboratuar aktivitesi: Üniversite öğ-rencilerine suyun otoprotoliz sabiti tayininin öğretilmesi. Gazi Üniversitesi Gazi Eğitim Fa-kültesi Dergisi, 24 (1), 125-134.
• 6. (2000). Constructivism in theory and practice: toward a better understanding. High School Journal, 84 (2), 35-53.
• 7. Arabacı, İ. B. (2005). Öğretme öğrenme süre-cinde öğrencilerin katılımı ve sınıfta demokrasi. Çağdaş Eğitim, 316, 20-27.
• 8. Armstrong, T. (2000). Multiple intellegences in the classroom. VA, USA: Association for Supervision & Curriculum Development.
• 9. Bacanlı, H. (2005). Gelişim ve öğrenme. (10. Baskı). Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• 10. Bodner, G. M. (1986). Constructivisim: a theory of knowledge. Journal of Chemical Education, 63 (10), 873-878.
• 11. Brekelmans, M., Sleegers, P. & Fraser, B. (2000). Teaching for active lerning. New lear-ning. (Robert-Jan Simons). 227-242. Hingham, MA, USA: Kluwer Academik Publishers.
• 12. Brooks, M. G. & Brooks, J. G. (1999). The courage to be constructivist. Educational Leadership, 57 (3), 18-24.
• 13. Bulut, İ. (2006). Yeni ilköğretim birinci kademe programlarının uygulamadaki etkililiğinin de-ğerlendirilmesi. Yayımlanmamış doktora tezi, Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Elazığ.
• 14. Bümen, N. T. (2005). Çoklu zeka kuramı ve eğitim. Eğitimde yeni yönelimler. (Edt. Özcan Demirel). 1-38. Ankara: PegemA Yayıncılık.
• 15. Duman, B. & İkiel, C. (2002). Yapıcı öğrenme kuramına göre sosyal bilgiler öğretimi. Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 12 (2), 245-262.
• 16. Erden, M. & Altun, S. (2006). Öğrenme stilleri. İstanbul: Morpa Kültür Yayınları.
• 17. Gardner, H. (2006). Eğitimli akıl- olayların ve standart testlerin ötesinde, her çocuğun hak ettiği eğitim sistemi. (Çev. Özden Akbaş). İs-tanbul: Morpa Kültür Yayınları.
• 18. Good, T. L. & Brophy, J. E. (2003). Looking in classrooms. (9.Edition). Pearson Education Inc.
• 19. Gürol, M. (2003, Mayıs). Oluşturmacı öğrenme yaklaşımının uzmanlaşmaya etkisi. TOJET In-ternational Educational Technologies Symposi-um and Fair Bildiriler Kitabı içinde (s. 727-731). Cilt 2. Eastern Mediterranean University, Gazimağusa –Turkish Republic of Northern Cyprus.
• 20. Hoerr, T. R. (2000). Becoming a multiple intelligences school. Alexandria, VA, USA: As-sociation for Supervision & Curriculum Development.
• 21. Hrycaj, P. L. (2005). Elements of active learning in the on line tutorials of arl members. Reference Services Review, 33 (2), 210-218.
• 22. İlköğretim Hayat Bilgisi 1, 2, 3. Sınıflar Öğre-tim Programı. (2005). Ankara: Devlet Kitapları Müdürlüğü Basım Evi.
• 23. İşler, A. Ş. (2004). Sanat eğitiminde disiplinler arası-tematik yaklaşım. Milli Eğitim, Yaz (163), 43-53.
• 24. Jonnasen, D. (1999). Designing constructivist learning environments. Instructional design theories and models: a new paradigm of instructional theory, In C. M. Reigeluth, editor, volume 2, pages 215-239. Lawrence Erlbaum Associates, Publishers.
• 25. Kabapınar, F. (2003). Oluşturmacı anlayışı yan-sıtması açısından Türk ve İngiliz fen bilgisi ve kimya ders kitaplarındaki görsel ögeler. Hacet-tepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 25, 119-126.
• 26. Kaptan, F. & Korkmaz, H. (2000). Yapısalcılık (constructivism) kuramı ve fen öğretimi. Çağ-daş Eğitim, 265, 22-27.
• 27. Kılıç, E. (2004). Durumlu öğrenme kuramının eğitimdeki yeri ve önemi. Gazi Üniversitesi Ga-zi Eğitim Fakültesi Dergisi, 24 (3), 307-320.
• 28. Kılıç, G. B. (2001). Oluşturmacı fen öğretimi. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 1(1). 8-22.
• 29. Koç, G. & Demirel, M. (2004). Davranışçılık-tan yapılandırmacılığa: eğitimde yeni bir para-digma. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 27, 174-180.
• 30. Köseoğlu, F. & Kavak, N. (2001). Fen öğreti-minde yapılandırmacı öğretim. Gazi Üniversi-tesi Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 21 (1), 139-148.
• 31. Kuzgun, Y. & Deryakulu, D. (2004). Bireysel farklılıklar ve eğitime yansımaları. Eğitimde bireysel farklılıklar (Edt. Yıldız Kuzgun & Deniz Deryakulu). 1-11, Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• 32. Kuzgun, Y. (2004). Zeka ve yetenekler. Eğitim-de bireysel farklılıklar. (Edt. Yıldız Kuzgun & Deniz Deryakulu). 13-70, Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• 33. Mayer, R. E. (1999). Designing for construc-tivist learning. Instructional-design theories and models: a new paradigm of instructional theory. In C. M. Reigeluth, editor. 2, 141-159. London, Lawrence, Erlbaum Associates, Pub-lishers.
• 34. Michaelis, J. U. & Garcia, J. (1996). Social studies for children: aguide to basic instruction. USA: by Allyn & Bacon A Division of Simon & Schuster, Inc.
• 35. Mvududu, N. (2005). Constructivism in the statistic classroom: from theory to practice. Teaching Statistics, 27 (2). 49-54.
• 36. Oktar, İ. (2005, Eylül). Öğrenci merkezli öğren-me-öğretme yaklaşımlarının öğrenci başarısına etkisi. XIV. Ulusal Eğitim Bilimleri Kongresi Bildiriler Kitabı içinde (s.43-45). Cilt 2. Pa-mukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi, Denizli.
• 37. Özden, Y. (2002). Eğitimde yeni değerler: eği-timde dönüşüm. (5. Baskı). Ankara: PegemA Yayıncılık.
• 38. Özsoy, O. (2003). Etkin eğitim. (2. Baskı). İs-tanbul: Hayat Yayıncılık.
• 39. Perkins, D. (1999). The many faces of construc-tivism. Educational Leadership, 57 (3). 6-11.
• 40. Saban, A. (2004). Çoklu zeka teorisi ve eğitim. (4. Baskı). Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• 41. Semerci, Ç. (2001). Oluşturmacılık kuramına göre ölçme ve değerlendirme. Kuram ve Uygu-lamada Eğitim Bilimleri, 1(1), 429-440.
• 42. Sönmez, F., Bulut, M. & Bilge, O. (2005, Ey-lül). Aktif öğrenme yaklaşımının ilköğretim matematik dersi asal sayılar ve çarpanlara ayır-ma ünitesinin öğretiminde öğrencilerin genel başarısına etkisi. XIV. Ulusal Eğitim Bilimleri Kongresi Bildiriler Kitabı içinde (s.393-395). Cilt 2. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakülte-si, Denizli.
• 43. Talu, N. (1999). Çoklu zeka kuramı ve eğitime yansımaları. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fa-kültesi Dergisi. 15, 164-172.
• 44. Titiz, O. (2005). Yeni öğretim sistemi. İstanbul: Zambak Yayınları.
• 45. Vural, B. (2004). Öğrenci merkezli eğitim ve çoklu zeka. İstanbul: Hayat Yayıncılık.
• 46. Yaşar, Ş. (1998). Yapısalcı kuram ve öğrenme-öğretme süreci. Anadolu Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 8 (1-2), 68-75.
• 47. Yeşildere, S. & Türnüklü, E. (2004). Matematik öğretiminde oluşturmacı değerlendirme. Eğitim Araştırmaları, Yaz (16), 39-49.
• 48. Yıldırım, A. (1996). Disiplinler arası öğretim kavramı ve programlar açısından doğurduğu sorunlar. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakül-tesi Dergisi, 13, 89-94.