Eylem Öğrenmenin Okul Yöneticileri ve Yönetici Adaylarının Karar Vermelerine Etkisinin Veri Madenciliği Teknikleri ile İncelenmesi

Yıl 2018, Cilt: 30 Sayı: 2, 327 - 337, 19.09.2018

Dönüş Şengür , Muhammed Turhan Songül Karabatak

Öz

Etkili okul yöneticilerinde olması gereken özelliklerden biri de doğru karar verebilmedir. Yöneticilerin verdiği doğru kararlar, örgütün ayakta kalabilmesi için oldukça önemlidir. Doğru ve rasyonel karar verebilme ise okul yöneticisinin değerleri, bilgi ve becerileri ile yakından ilişkilidir ve okul yöneticilerinin doğru karar verebilmesi için bu konuda iyi yetişmiş olmaları gereklidir. Eylem öğrenme, karmaşık ve gerçek sorunlar üzerinde çalışmak amacıyla bir araya gelmiş bir grup gönüllü meslektaşın sürekli öğrendikleri ve öğrendiklerini yansıttıkları bir süreçtir. Bu çalışmada, eylem öğrenme sürecinin okul yöneticileri ile yönetici adaylarının karar vermelerinde herhangi bir etkisinin olup olmadığı veri madenciliği teknikleri ile incelenmiştir. Bu bağlamda eğiticili veri madenciliği yöntemlerinden karar ağaçları, diskriminant analizi, destek vektör makineleri (DVM), k-en yakın komşu (k-EYK) ve birleştirilmiş öğreniciler yöntemleri kullanılmıştır. Çalışmada verilerin toplanması için Melbourne Karar Verme Ölçeği I-II (MKVÖ) kullanılmıştır. 38 katılımcı ile gerçekleştirilen eylem öğrenme süreci öncesinde ve sonrasında testler katılımcılara uygulanarak veriler toplanmıştır. Gerçekleştirilen deneysel çalışmada, eylem öğrenme sürecine katılan okul yöneticisi ve adaylarının karar vermelerindeki anlamlı değişikliklerin veri madenciliği teknikleri ile yüksek doğrulukla belirlendiği görülmüştür. Ayrıca, DVM tekniklerinin, karar ağaçları, birleştirilmiş sınıflandırıcılar ve k-EYK yöntemlerine oranla daha başarılı sonuçlar ürettiği görülmüştür.

Etkili
okul yöneticilerinde olması gereken özelliklerden biri de doğru karar
verebilmedir. Yöneticilerin verdiği doğru kararlar, örgütün ayakta kalabilmesi
için oldukça önemlidir. Doğru ve rasyonel karar verebilme ise okul
yöneticisinin değerleri, bilgi ve becerileri ile yakından ilişkilidir ve okul
yöneticilerinin doğru karar verebilmesi için bu konuda iyi yetişmiş olmaları
gereklidir. Eylem öğrenme, karmaşık ve gerçek sorunlar üzerinde çalışmak
amacıyla bir araya gelmiş bir grup gönüllü meslektaşın sürekli öğrendikleri ve
öğrendiklerini yansıttıkları bir süreçtir. Bu çalışmada, eylem öğrenme
sürecinin okul yöneticileri ile yönetici adaylarının karar vermelerinde
herhangi bir etkisinin olup olmadığı veri madenciliği teknikleri ile incelenmiştir.
Bu bağlamda eğiticili veri madenciliği yöntemlerinden karar ağaçları,
diskriminant analizi, destek vektör makineleri (DVM), k-en yakın komşu (k-EYK)
ve birleştirilmiş öğreniciler yöntemleri kullanılmıştır. Çalışmada verilerin
toplanması için Melbourne Karar Verme Ölçeği I-II (MKVÖ) kullanılmıştır. 38
katılımcı ile gerçekleştirilen eylem öğrenme süreci öncesinde ve sonrasında
testler katılımcılara uygulanarak veriler toplanmıştır. Gerçekleştirilen
deneysel çalışmada, eylem öğrenme sürecine katılan okul yöneticisi ve
adaylarının karar vermelerindeki anlamlı değişikliklerin veri madenciliği
teknikleri ile yüksek doğrulukla belirlendiği görülmüştür. Ayrıca, DVM
tekniklerinin, karar ağaçları, birleştirilmiş sınıflandırıcılar ve k-EYK
yöntemlerine oranla daha başarılı sonuçlar ürettiği görülmüştür.

Anahtar Kelimeler

Okul yöneticisi yetiştirme, Eylem öğrenme, Karar verme, Veri madenciliği teknikleri, Sınıflandırma

Kaynakça

• 1. Balyer, A. (2014). School principals' role priorities. Journal of Theory and Practice in Education, 10(1), 24-40. 2. Berg, E. E. (2009). Perceived effects of teachers' unions on administrators' and teachers' roles and morale. Ed.D. dissertation, Walden University, United States -- Minnesota. 3. Hallinger, P. (1992). The evolving role of American principals: From managerial to instructional to transformational leaders. Journal of Educational Administration, 30(3). 4. Kincade, E. (2013). The effect of principal leadership and teacher morale on student achievement (Order No. 3642269). Available from ProQuest Dissertations & Theses Global. (1630099753). 5. Education Department (2002). Continuing professional development for school excellence-consultation paper on continuing professional development of principals. Hong Kong: The Printing Department. 6. Yan, W., & Ehrich, L. C. (2009). Principal preparation and training: A look at China and its issues. International Journal of Educational Management, 23, 51–64. 7. Davis, S., Darling-Hammond, L., LaPointe, M., & Meyerson, D. (2005). School leadership study: Developing successful principals (Review of Research). Stanford, CA: Stanford University, Stanford Educational Leadership Institute. 8. Darling-Hammond, L., LaPointe, M., Meyerson, D., Orr. M. T., & Cohen, C. (2007). Preparing school leaders for a changing world: Lessons from exemplary leadership development programs. Stanford, CA: Stanford University, Stanford Educational Leadership Institute. 9. Hallinger, P., Shaobing, T., & Jiafang, L. (2017). Learning to make change happen in Chinese schools: adapting a problem-based computer simulation for developing school leaders. School Leadership & Management, 37(1-2), 162-187. 10. Orr, M. T. (2006). Mapping innovation in leadership preparation in our nation's schools of education. Phi Delta Kappan, 87(7), 492-499. 11. Aykut, C. M. (2006). Türkiye ve ABD'de okul yöneticilerinin yetiştirilmesinin karşılaştırılması, Yayınlanmamış Doktora Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü. 12. Balyer, A., & Gündüz, Y. (2011). Değisik ülkelerde okul müdürlerinin yetiştirilmesi: Türk egitim sistemi için bir model önerisi. Kuramsal Egitimbilim, 4(2), 182-197. 13. Cemaloğlu, N. (2005). Türkiye’de okul yöneticisi yetiştirme ve istihdamı varolan durum, gelecekteki olası gelişmeler ve sorunlar. Gazi Üniversitesi Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 25(2), 249-274. 14. Işık, H. (2003). Okul müdürlerinin yetiştirilmelerinde yeni bir model önerisi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 24, 206-211. 15. Kocabaş, İ., & Yirci, R. (2010). Okul müdüresi yetiştirmede yeni bir model önerisi: Mentorluk. V. Ulusal Eğitim Yönetimi Kongresi Bildiriler Kitabı. 16. Özdemir, T. Y. (2012). İl eğitim denetmen ve yardımcılarının mesleki gelişimlerini devam ettirmede e-mentorluk modeli. Yayınlanmamış Doktora Tezi, Fırat Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü Eğitim Yönetimi Teftişi Planlaması ve Ekonomisi Anabilim Dalı, Elazığ. 17. Turhan, M., & Karabatak, S. (2015). Okul liderlerinin web tabanlı yetiştirilmesinde problem temelli öğrenme: teorik bir model önerisi. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 21(3): 395-424. 18. Weindling, D. (2004). Innovation in headteacher induction. Nottingham: National College for School Leadership. 19. Acker-Hocevar, M., Pisapia, J. R., & Coukos-Semmel, E. D. (2002). Bridging the abyss: Adding value and validity to leadership development through action learning—cases-inpoint. (Report No.EA 031 828). Eugene OR: National Center for Research on Educational Administration. 20. Boulden, G. P., & Laat, R. D. (2005). Peer group learning in Roche Pharma development. Action Learning: Research and Practice, 2(2): 197-204. doi:10.1080/14767330500207043 21. Hicks, S. A. (2000). Action learning: Patterns in the practice of program design. Published Dissertation, North Carolina State University, USA. 22. Lamm, S. (2000). The connection between action reflection learning and transformative learning: An awakening of human qualities in leadership. Unpublished doctoral dissertation, Teachers College, Columbia University, New York, 28. 23. Lee, T. B. (2005). A case study of an action learning program with regard to leadership behaviors and characteristics. Doctoral dissertation, George Washington University. 24. Marquardt, M. (2004). Optimizing the power of action learning. Davies-Black Publishing. 25. Skipton Leonard, H. & Lang, F. (2010). Leadership development via action learning. Advances in Developing Human Resources, 12(2): 225-240. 26. Taylor, T. (2010). Action learning as a vehicle for 21st century alignment in public education. Doctoral dissertation, University of La Verne. 27. Boshyk, Y., & Dilworth, R. (Eds.). (2010). Action learning: History and evolution. Palgrave Macmillan. 28. Dunn, L. (2002). Theories of learning. Learning and Teaching Briefing Papers Series, Oxford Centre for Staff and Learning Development OCSLD, Oxford Brookes University. 29. Marquardt, M. (2003). Developing global leaders via action learning programs: a case study at Boeing. Thai Journal of Public Administration, 3(3): 133-157. 30. Pedler, M. (2008). Action learning for managers. Gower Publishing Ltd. 31. Brockbank, A., & McGill, I. (2003). The action learning handbook: powerful techniques for education, professional development and training. Routledge. 32. Bursalıoğlu, Z. (2002). Okul Yönetiminde Yeni Yapı ve Davranışlar. Ankara: Pegem Akademi. 33. Mann, L., Radford, M., Burnett, P., Ford, S., Bond, M., Leung, K., ... & Yang, K. S. (1998). Cross-cultural differences in self-reported decision-making style and confidence. International Journal of Psychology, 33(5): 325-335. 34. Deniz, M. E. (2004). Investigation of the relation between decision-making self-esteem, decision making styles and problem solving skills of university students. Eurasian Journal of Educational Research, 4(15): 23-35. 35. Büyüköztürk, Ş., Çakmak, E. K., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş., ve Demirel, F. (2014). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi. 36. Christensen, L. B., Johnson, B., & Turner, L. A. (2015). Araştırma yöntemleri: Desen ve analiz. Ankara: Anı Yayıncılık. 37. Luan, J. (2002). Data mining applications in higher education. John Wiley and Sons, New York. 38. Şengür, D. (2013). Öğrencilerin akademik başarılarının veri madenciliği metotları ile tahmini. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Fırat Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Bilgisayar ve Öğretim Teknolojileri Eğitimi. 39. Safavian, S. R., & Landgrebe, D. (1991). A survey of decision tree classifier methodology. IEEE Transactions on Systems Man and Cybernetics, 21: 660-674. 40. Duda, R. O., Hart, P. E., & Stork, D. G. (2012). Pattern classification. John Wiley & Sons. 41. Hearst, M. A., Dumais, S. T., Osuna, E., Platt, J., & Scholkopf, B. (1998). Support vector machines, IEEE Intelligent Systems and their Applications, 13(4): 18–28. 42. Biçer, P. (2002). Veri madenciliği: Sınıflandırma ve tahmin yöntemlerini kullanarak bir uygulama. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Yıldız Teknik Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü. 43. Sengur, A. (2012). Support vector machine ensembles for intelligent diagnosis of valvular heart disease. Journal of Medical Systems, 36(4): 2649-2655.