SÛFÎ VE ŞİİR OSMANLI TASAVVUF ŞİİRİNİN POETİKASI

Yıl 2017, Cilt: 6 Sayı: 12, 260 - 264, 15.07.2017

Süleyman Arif Oran

Öz

Bu çalışmanın temel amaçlarından biri şiire, metafizik düşünce nazariyesinden biri olarak düşünülen tasavvufun zaviyesinden bakmaktır. Şiirle tasavvufun irtibatlandırılması gerekirse, bir manada tasavvuf da tek başına bir şiirdir; dine coşku, anlam, ritim katmak suretiyle onu şiirsel kılmaktadır. Çalışmada tasavvufî metinler ve divanlar münhasıran zikredilmiştir. Mevzu bahis edilen metinler veya dîvanlar genellikle Osmanlı döneminin şiirleridir. Ayrıca yazar çalışmasının bütün sûfî şiir tarihini kapsadığı iddiasında değildir. Arap veya Fars şiirinin zengin irfânî sembolizminden ziyâde konunun fikrî alt yapısını belirlemek, ana ilkelerini ortaya çıkarmak öncelikli hedef olmuştur. Mutasavvıf şairler ile diğer şairlerin ayrımı yapılmış, sûfî şairlerin diğer şairlerden farkının sürekli metafizik temaları işlemiş olmaları belirtilmiştir. Sûfî şairler nâdiren tâlî sayılabilecek şiirler yazmışlardır.

Anahtar Kelimeler

insan-ı kâmil sembolü.

Kaynakça

• “MAHMUD EROL KILIÇ, İNSAN YAYINLARI, İSTANBUL, 2012, 208 s.”