EDUCATION AND CIVIL SOCIETY INSTITUTIONS AS SOCIAL CAPITAL: THE EFFECTS OF CIVIL SOCIETY INSTITUTIONS IN NATIONAL EDUCATION POLICIES IN TURKEY AFTER 1980

Yıl 2019, Cilt: 11 Sayı: 1, 1 - 17, 01.01.2019

Canan Çakır

Öz

Education is a social phenomenon. Education is all of the activities and works carried out in order to gain new behaviors, abilities and knowledge in order to gain some achievements to the persons or to develop them in the beneficial direction of body, emotional, mental, social skills and behaviors. Education is the most effective way to improve and change human behavior. Along with globalization, societies have become more intertwined, more organized and collective structures that have become organized. The non-governmental organization (NGO) can be defined as an informal organization based on voluntary membership and influencing collective service and politics. In this study, education and non-governmental organizations will be considered as a social capital and the effect of non-governmental organizations on national education policies in Turkey after 1980 will be evaluated. Content analysis has been used from qualitative research methods while civil society organizations after 1980 are being examined. 21 concepts related to educational policies in Turkey have been identified. Within the framework of civil society organizations, the most discussion topics from the concepts of examination are; Teachers, vocational and technical education, pre-school education, primary education, secondary education, non-formal education, private sector, compulsory education, foreign language, secularism and religious education.

Anahtar Kelimeler

Social Capital, Education, Non-Governmental Organizations

SOSYAL SERMAYE OLARAK EĞİTİM VE SİVİL TOPLUM KURULUŞLARI: 1980 SONRASI TÜRKİYE'DE SİVİL TOPLUM KURULUŞLARININ MİLLİ EĞİTİM POLİTİKALARINA ETKİLERİ

Öz

Eğitim toplumsal bir olgudur. Eğitim, kişilere bir takım kazanımlar sağlamak için yeni davranışlar, yetenekler ve bilgiler kazandırılması amacıyla veya onlara bedeni, duygusal, zihinsel, toplumsal yeteneklerin ve davranışların faydalı doğrultuda geliştirilmesi yönünde yürütülen faaliyetlerin ve yapılan çalışmaların tamamıdır. Eğitim insan davranışlarını geliştirme ve değiştirme yolunda kullanılabilecek en etkin yoldur. Küreselleşme ile birlikte, toplumlar daha çok iç içe geçmiş, daha örgütlü ve organize hale dönüşmüş kollektif yapılar haline gelmiştir. Sivil toplum kuruluşu (STK), gönüllü üyeliğe dayalı ve topluma hizmete ve siyaseti etkilemeye yönelik resmi olmayan örgütlenmeler olarak belirtilebilir. Bu çalışmada, eğitim ve sivil toplum kuruluşları bir sosyal sermaye olarak ele alınacak ve 1980 sonrası Türkiye’de sivil toplum kuruluşlarının milli eğitim politikalarına etkisi değerlendirilecektir. 1980 sonrası sivil toplum kuruluşları incelenirken nitel araştırma yöntemlerinden içerik analizi kullanılmıştır. Türkiye’de eğitim politikaları ile ilgili olarak 21 kavram tespit edilmiştir. Sivil toplum kuruluşları içinde inceleme konusu yapılan kavramlardan en fazla tartışma konusu yapılanların sırasıyla; öğretmen, mesleki ve teknik eğitim, okul öncesi eğitim, ilköğretim, ortaöğretim, yaygın eğitim, özel sektör, zorunlu eğitim, yabancı dil, laiklik ve din eğitimi konularının olduğu görülmüştür.

Anahtar Kelimeler

Sosyal Sermaye, Eğitim, Sivil Toplum Kuruluşları

Kaynakça

• AKTAN Coşkun Can, Sosyal Sermaye, <http://www.canaktan.net/canaktan_personal/aktan-seyyah/hayat_hakikat/sosyal-sermaye.html>, Erişim Tarihi: 10.07.2017.
• AKTAN Coşkun Can ve YAY Serdar (2016), Türkiye’de Değişime Direnç ve Statüko, Organizasyon ve Yönetim Bilimleri Dergisi, Cilt: 8, Sayı:1, ss. 49-71.
• AKTAN Coşkun Can ve YAY Serdar (2016), Organizasyonel Değişimde İki Farklı Kültür: Değişim Kültürü ve Değişime Direnç Kültürü, Organizasyon ve Yönetim Bilimleri Dergisi, Cilt: 8, Sayı:2, ss. 1-16.
• BEKMAN Sevda ve GÜRLESEL Fuat Can (2005), Doğru Başlangıç: Türkiye’de Okul Öncesi Eğitim, TÜSİAD Raporu, TÜSİAD-T/2005-05/396, İstanbul.
• CELKAN Hikmet Yıldırım (1990), Ziya Gökalp’in Eğitim Sosyolojisi, Milli Eğitim Yayınevi, İstanbul.
• Eğitim-Bir-Sen (2013), 4+4+4 Eğitim Reformunu İzleme Raporu, Hermes Ofset Ltd. Şti, Ankara.
• EĞİTİM-İŞ (2015), 2002-2015 AKP Dönemi Eğitim Politikaları ve Eğitim Emekçilerini Bekleyen Tehlikeler, Eğitim Broşürü Dizisi: 5.
• EKİNCİ Abdurrahman, & KARAKUŞ Mehmet (2011), Okul Müdürlerinin Sosyal Sermaye Liderliği Davranışlarının Öğretmenler Arasındaki Sosyal Sermaye Düzeyine Etkisi, Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi Dergisi, 17(4), 527-553.
• ERTÜRK Selahattin (1988), Türkiye’de Eğitim Felsefesi Sorunu, Hacettepe Eğitim Fakültesi Dergisi, 3, 11-16.
• GERÇEK Haluk, GÜLERSOY Nuran Zeren, CILIZ Nilgün ve OCAKVERDİ Hale Altan (2011), Vizyon 2050 Türkiye, TÜSİAD Raporu, TÜSİAD-T/2011-09/518, İstanbul.
• GÖK Maide (2015), Türkiye’de Sivil Toplum Kuruluşları ve Sosyal Sermaye, Sosyoloji Konferansları No: 52 (2015-2)/655-683, DO1: 10.18368/IU/sk.09040
• GÜNGÖR Gündüz (2011), İlköğretim Okullarının Öğretmen Görüşlerine Göre Sosyal Sermaye Düzeyleri ve Dezavantajlılıkları İle İlgili Değişkenler Arasındaki İlişki: Mersin İli Mezitli İlçesi Örneği, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Mersin Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Mersin.
• ÖZDEMİR Pınar, & YAMANOĞLU Melike (2010), Türkiye’deki Sivil Toplum Kuruluşları Web Sitelerinin Diyalojik iletişim Kapasiteleri Üzerine Bir İnceleme, Ankara Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 1(2), 3-36.
• ÖZGEREN Özge (2014), Sosyal Sermaye Eğitim ve Sivil Toplum İlişkisi, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• PUTNAM Robert D. (1993), Making Democracy Work: Civic Traditions in Modern Italy, Princeton, Princeton University Press.
• PUTNAM Robert D. (2000), Bowling Alone. New York, Simon and Schuster.
• SEYFETTİN Aslan (2010), Sivil Toplum ve Demokrasi, Süleyman Demirel İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 15(2), 357-374.
• ŞENCAN Hüner (2008), Türkiye’de Mesleki ve Teknik Eğitim Sorunlar-Öneriler, MÜSİAD Araştırma Raporu: 55, Tavaslı Matbaacılık.
• ŞİMŞEK Ali (1999), Türkiye’de Mesleki ve Teknik Eğitimin Yeniden Yapılandırılması, TÜSİAD Raporu, TÜSİAD-T/99-2/252, İstanbul.
• ŞİRİN Hüseyin (2009) Sivil Toplum Örgütlerinin Eğitime İlişkin Karar Alma Süreçlerine Katılımları Üzerine Bir Analiz, Eğitim ve Bilim Dergisi, Cilt: 34, Sayı: 153.
• Türk Eğitim Derneği (TED) (2009), Öğretmen Yeterlikleri Özet Rapor, Adım Okan Matbaacılık, Ankara.
• ULUÇ Vahap (2013), “Türkiye’de Sivil Toplum ve Demokrasi İlişkisi, Cumhuriyet İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 14(1), 399-418.
• USTA Ertuğrul ve KORKMAZ Özgen (2010), Öğretmen Adaylarının Bilgisayar Yeterlikleri Ve Teknoloji Kullanımına İlişkin Algıları İle Öğretmenlik Mesleğine Yönelik Tutumları, Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, Cilt: 7, Sayı: 1.
• ÖZEN Yener, GÜLERYÜZ Kübra, ÖZEN Hülya (2012), “İlköğretim 1-3 Sınıf Hayat Bilgisi, 4-5 Sınıf Sosyal Bilgiler Dersindeki Değerler ve Değerler Eğitiminin İncelenmesi”, Eğitim ve Öğretim Araştırma Dergisi, Kasım, Cilt: 1, Sayı: 4, ISSN: 2146-9199.