Sağlık Bilimlerinde Transdisipliner Yaklaşım İçerisinde Çocuk Gelişimcinin Rolü

Yıl 2017, II. Ulusal Sağlık Bilimleri Kongre Kitabı, 157 - 168, 13.03.2017

Hülya Tercan , Müdriye Yıldız Bıçakçı

Öz

Sağlık Bilimleri alanında meslek grupları arasında etkili iletişimin arttırılması, interdisipliner ve transdisipliner modellerin oluşturulması ve çalışma politikalarında yapılacak düzenlemeler, son yıllarda sağlık alanında en çok çalışılan konulardan birisini oluşturmaktadır. Birçok disiplinden meslek elemanlarının yer aldığı ekip koordinasyonu, sağlık alanında hizmetlerin etkili bir şekilde gerçekleştirilmesi için oldukça önem taşımaktadır. Bu koordinasyonda ekip üyeleri kendi disiplinlerindeki olanakları ve sınırlılıkları oluşturarak en yüksek düzeyde iletişim, etkileşim ve işbirliği gerçekleştirmektedirler. Bu açıdan değerlendirildiğinde sağlık bilimleri alanında ortak çalışmaların ve konsültasyonların artması ile alanda çalışan meslek elemanlarının transdisipliner çalışmadaki rolleri de önem kazanmaktadır. Ekip üyelerinden biri olan çocuk gelişimcinin, sağlık bilimlerinde transdisipliner çalışma içerisindeki rollerine değinmenin, çocuk ve ailenin bütüncül ve etkileşimli olarak ele alınıp hizmetlerin gerçekleştirilmesi adına oldukça önemli olduğu düşünülmektedir. Bu düşünce ile bu çalışmada, sağlık bilimlerinde transdisipliner yaklaşımda ekip içerisinde çalışmalarını sürdüren meslek elemanlarından, çocuk gelişimcinin tanımı ve yeterliliği, sağlık alanında çalışma yaptığı birimler, ekip içerisindeki yeri, sağlık bilimleri içerisinde yapmış oldukları çalışmalar ve diğer alan uzmanları ile transdisipliner yaklaşım modelinde gerçekleştirdiği koordinasyona yer verilecektir. Ayrıca transdisipliner modelde çocuk gelişimcinin çocuk, aile, kurum ve diğer sağlık personeli üzerindeki etkileri örnek olaylarla açıklanarak bu etkilerin önemi üzerinde durulacaktır.

Anahtar Kelimeler

transdisipliner yaklaşım, çocuk gelişimci

Kaynakça

• Barnett, W. S., & Hustedt, J. T. (2003). Preschool: The Most Important Grade. Educational Leadership, 60(7), 54-57.
• Bordner, G. A., & Berkley, M. T. (1992). Educational play: Meeting everyone's needs in mainstreamed classrooms. Childhood Education, 69(1), 38.
• Bruder, M. B. (2010). Early childhood intervention: A promise to children and families for their future. Exceptional Children, 76(3), 339-355.
• Doğan, A., & Baykoç, N. (2015). Hastanede Çocuk Gelişimi Birimi' ne Yönlendirilen Çocukların Değerlendirilmesi. Hacettepe University Faculty of Health Sciences Journal, 1.
• Ertem, İ. Ö. (2005). İlk üç yaşta gelişimsel sorunları olan çocuklar: üç sorun ve üç çözüm. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 6(02).
• Fishman, J. A. (1991). Reversing language shift: Theoretical and empirical foundations of assistance to threatened languages (Vol. 76). Multilingual matters.
• Guralnick, M. J. (2005). Early intervention for children with intellectual disabilities: Current knowledge and future prospects. Journal of Applied Research in Intellectual Disabilities, 18(4), 313-324.
• Howard, V. F., Williams, B. F., & Lepper, C. (2005). Very young children with special needs. Columbus. OH: Pearson.
• Kagitcibasi, C., Sunar, D., Bekman, S., Baydar, N., & Cemalcilar, Z. (2009). Continuing effects of early enrichment in adult life: The Turkish Early Enrichment Project 22 years later. Journal of Applied Developmental Psychology, 30(6), 764-779.
• Lunenburg, F. C. (2000). Early childhood education programs can make a difference in academic, economic, and social arenas. Education, 120(3), 519.
• Madan, R., & Tekin, D. (2015). " 0-6 Yaş Grubu Çocukların Gelişim Takipleri" Programı. Hacettepe University Faculty of Health Sciences Journal, 1.
• Mc William, R., (2016). Erken Çocuklukta Müdahalede Rutin-Temelli Değerlendirme ve Müdahale Süreci. 3. Ulusal Disiplinler Arası Erken Çocuklukta Müdahale Kongresi Özet Kitabı. Eskişehir.
• Meraki. Z. &Yıldız Bıçakcı M. (2015). Bebeklik ve İlk Çocukluk Döneminde Erken Müdahale. Duyuların Gelişimi ve Desteklenmesi. Eğiten Kitap.Ankara.
• Oden, S., Schweinhart, L. J., & Weikart, D. P. (2000). Into Adulthood: A Study of the Effects of Head Start. High/Scope Press, 600 North River Street, Ypsilanti, MI 48198-2898.
• Reynolds, A. J., & Ou, S. R. (2004). Alterable predictors of child well-being in the Chicago longitudinal study. Children and Youth Services Review, 26(1), 1-14.
• Reynolds, A. J., Temple, J. A., Robertson, D. L., & Mann, E. A. (2001, June). Age 21 cost–benefit analysis of the Title I Chicago child–parent center program. Executive summary. June 2001. In Report presented at the Annual Meeting of the Society for Prevention Research in Washington, DC.
• Rosenfield, P. L. (1992). The potential of transdisciplinary research for sustaining and extending linkages between the health and social sciences. Social science & medicine, 35(11), 1343-1357.
• Sağlam, M., Ulutaş, A., & Çalışkan, Z. (2015). Bebeklik Döneminde Çocuk Hakları. Hacettepe University Faculty of Health Sciences Journal, 1.
• Schwarz, R.M. (1994). The Skilled Facilitator: A Compherensive Resource for
• Consultants, Facilitators, Managers, Trainers and Coaches. San Francisco: Jossey-Bass.
• Schweinhart, L. J. (2003). The three types of early childhood programs in the United States. Early childhood programs for a new century, 241-254.
• Sola, C., Diken, İ. H. (2008). Gelişimsel Gerilik Riski Altındaki Prematüre ve Düşük Doğum Ağırlıklı Çocuğa Sahip Annelerin Gereksinimlerinin Belirlenmesi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 9(2), 21-36.
• Steiner, I. D. (2007). Group Process and Productivity (Social Psychological Monograph).