TÜRK BEŞERİ COĞRAFYASINDA YENİLEŞME EĞİLİMLERİ: DEĞİŞİM AKTÖRLERİNİN PERSPEKTİFİNDEN BİR DEĞERLENDİRME

Yıl 2018, Sayı: 38, 142 - 170, 09.07.2018

Ertuğrul Murat Özgür

https://doi.org/10.32003/iggei.440888

Cited By: 20

Öz

Türk coğrafyası, akademik kurumsallaşmasının yüzüncü yılını geride
bıraktı. Bu güne kadar onun akademik gelişimine ve performansına ilişkin çok
sayıda inceleme yapıldı. Ancak Türk coğrafyasının kendi güncel durumunun ve
geleceğinin topluluk üyelerinin perspektifinden nasıl görüldüğü üzerinde çok az
duruldu. Bu makale, Türk Beşeri Coğrafya alt disiplininde, son yıllarda ortaya çıkan yenileşme
çabalarını ele alıyor. Bunu yaparken önceki çalışmalardan farklı olarak
disipliner değişimi, içerden birilerinin bakışıyla, aktör deneyimlerinden yola
çıkarak anlamaya çalışıyor. Bu makale, nitel bir araştırma olarak tasarlandı. Araştırmada iki temel
veri kaynağı kullanıldı. Birincisi, 16 akademisyenin düşüncelerini içeren
yazılı söyleşilerdir. İkincisi, 5 genç akademisyenle gerçekleştirilen odak grup
görüşmesidir. MAXQDA 11 nitel veri analizi yazılımı yardımıyla toplanan verilerin içerik ve betimsel
analizi yapıldı. Türkiye'de beşeri coğrafyanın mevcut genel görünümü katılımcılar
tarafından, geç kalmışlık, aktör
bağımlılık, yüzeysellik, sınırlılık, sıradanlık ve yetersizlik kavramlarıyla
tanımlandı. Fakat aynı zamanda onlar, son yıllarda disiplinde bilimsel
yaklaşım, metodolojik, teorik ve tematik açıdan geçmiştekinden bazı olumlu
ilerlemeler yaşandığına da işaret etti. Bununla birlikte araştırmanın bulguları
gösteriyor ki yenileşme sürecinin en önemli kazanımlarından birisi, bazı beşeri
coğrafyacıların çok paradigmalı bir coğrafyayı keşfetmesidir. Yine Türk beşeri
coğrafyasındaki araştırma konularının değişen toplumsal dinamiklere duyarsızlık
nedeniyle büyük ölçüde toplumsal bağlamın dışında kaldığı da belirleniyor. Yenileşme sürecinin genç akademisyenlerin performansıyla zamanla asıl rengini bulacağı ve kuşkulu iyimserlik halinin geride bırakılacağı düşünülüyor. 

Anahtar Kelimeler

Türk Beşeri Coğrafyası, Türk Coğrafya Tarihi, Organizasyonel Yenileşme, Yenileşmenin Yayılması, Değişim Aktörü

INNOVATION TRENDS IN TURKISH HUMAN GEOGRAPHY: AN ASSESSMENT FROM THE PERSPECTIVE OF AGENTS OF CHANGE

Öz

Turkish geography has left behind the
hundredth year of its academic institutionalization. Numerous reviews have been
conducted on its academic development and performance to date. However, little
focus has been put on how Turkish geography views its current situation and
future from the perspective of community members. This article examines the
recently emerging efforts of innovation in the sub-discipline of Turkish Human
Geography. In doing so, it tries to understand the disciplinary change from an
insider perspective departing from the actor experiences unlike the previous
studies. This article was designed as a qualitative research. Two basic data
sources were used in the research. The first one is written interviews that
depict ideas of 16 academicians. The second one is a focus group interviews
performed with 5 young academicians. Current overview of the human geography in
Turkey has been defined by the participants with the concepts of belatedness, actor addiction, shallowness,
limitations, ordinariness and inadequacy. However, they also pointed out
that there have been some positive developments in their discipline from
scientific approach, methodological, theoretical and thematic perspectives in
recent years. The findings of the research show that one of the most important
achievements of the innovation process is that some human geographers have
discovered the multi-paradigmatic geography. Again it is also determined that
research topics in the Turkish human geography are largely out of social context
due to insensitivity to changing social dynamics. It is thought that the
innovation process will find its true colour in time with the efforts of young
academicians and the doubtful optimism will be left behind. 

Anahtar Kelimeler

Turkish Human Geography, History of the Turkish Geography, Organisational Innovation, Diffusion of Innovation, Change

Kaynakça

• Akkan, E. (1972). Cumhuriyetin 50. yıldönümünde coğrafya. Coğrafya Araştırmaları Dergisi, 5-6, 1-5.
• Akkan, E. (1998). Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi’nin kuruluşunun 60. yıl dönümünde coğrafya bölümü. Türkiye’de sosyal bilimlerin gelişmesi ve Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Sempozyumu bildiriler kitabı içinde (s.295-313). Ankara: Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih- Coğrafya Fakültesi Yayınları.
• Aksoy, H.H. (1999). Değişme ve yenileşme. T.C. Milli Eğitim Bakanlığı personeli için Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi tarafından 3-21 Temmuz 2000 tarihleri arasında düzenlenen yönetici adaylarının eğitim semineri ders notları. 12.02.2015 tarihinde http://80.251.40.59/education.ankara.edu.tr/aksoy/seminer_1.htm adresinden edinilmiştir..
• Akyol, İ. H. (1943a). Son yarım asırda Türkiye’de coğrafya I: Mutlakiyet devrinde coğrafya. Türk Coğrafya Dergisi, 1, 3-15.
• Akyol, İ. H. (1943b). Son yarım asırda Türkiye’de coğrafya II: Meşrutiyet devrinde coğrafya. Türk Coğrafya Dergisi, 2, 121-136.
• Akyol, İ. H. (1943c). Son yarım asırda Türkiye’de coğrafya III: Cumhuriyet devrinde coğrafya. Türk Coğrafya Dergisi, 3-4, 247-276.
• Arı, Y. & Kaya, İ. (Eds.) (2014). Coğrafya Araştırma Yöntemleri. Balıkesir: Coğrafyacılar Derneği Yayınları.
• Arı, Y. & Köse, A. (2005). İnsan-çevre etkileşimini yorumlamada yeni bir alternatif: Kültürel coğrafya. Ulusal coğrafya kongresi 2005 (Prof. Dr. İsmail Yalçınlar Anısına) bildiriler kitabı içinde (s.51-59). İstanbul: Türk Coğrafya Kurumu Yayınları.
• Arı, Y. (2001). Visions of a wetland: Linking culture and conservation at Lake Manyas, Turkey. (Ph.D. Dissertation, The University of Texas at Austin, Austin, Texas).
• Arı, Y. (2002). Amerika Birleşik Devletleri'nde coğrafya eğitimi reformu: Türkiye için dersler. Türk Coğrafya Kurumu, coğrafya kurultayı bildiriler kitabı içinde (s.140-147). Ankara: Gazi Üniversitesi Yayınları.
• Arı, Y. (2017). Çevresel determinizmden politik ekolojiye: Son 100 yılda Dünya’da ve Türkiye’de insan-çevre coğrafyasındaki yaklaşımlar. Doğu Coğrafya Dergisi, 22(37), 1-34.
• Arı, Y. (Ed.) (2005). 20. Yüzyılda Amerikan Coğrafyasının Gelişimi. Konya: Çizgi.
• Aydoğmuş, Y. (2015). Akademisyenlerin Türkiye’deki lisansüstü coğrafya eğitimine yönelik görüşleri. Coğrafya Eğitimi Dergisi, 1 (2), 31- 42.
• Balcı, A. (1995). Örgütsel Gelişme. Ankara: Pegem Akademi.
• Basım, H. N., Şeşen, H. ve Çetin, F. (2009). Değişim ve örgütler. A.K. Varoğlu ve H.N.Basım (Eds.). Örgütlerde Değişim ve Öğrenme içinde (s.13-43). Ankara: Siyasal Yayınları.
• Baş, T. & Akturan, U. (2008). Nitel araştırma Yöntemleri: NVivo 7.0 İle Nitel Veri Analizi. Ankara: Seçkin.
• Başaran, İ.E. (1982). Örgütsel Davranışın Yönetimi. Ankara: Ankara Üniversitesi Eğitim Fakültesi Yayınları.
• Bekaroğlu, E. & Özdemir A. R. (Eds.). (2014). Bir disiplinin iç dünyası: Modern Türk coğrafyası üzerine söyleşiler. İstanbul: İdil.
• Bekaroğlu, E. & Sarış, F. (2017). Türkiye’de fiziki coğrafya: Değişen disiplinler pratiğin ampirik bir analizi. Marmara Coğrafya Dergisi, 35, 40-54.
• Bekaroğlu, E. & Yavan, N. (2013). Modern Türk coğrafyasının tarihsel gelişiminde Batılı coğrafya okullarının etkisi: Ampirik bir analiz. Beşeri Coğrafya Dergisi, 1 (1), 51-66.
• Bekaroğlu, E. & Yavan, N. (2018). Türk coğrafyacılığında dört gelenek: Ampirik bir analiz. Marmara Coğrafya Dergisi, 37, 79-93.
• Bekaroğlu, E. (2014). Modern Türk coğrafyası geleneği. E. Bekaroğlu, A. R. Özdemir (Eds.). Bir Disiplinin İç Dünyası: Modern Türk Coğrafyası Üzerine Söyleşiler içinde (s.53-69). İstanbul: İdil.
• Bekaroğlu, E. (2016). Modern dünya-sisteminin bilgi yapıları bağlamında coğrafya için bir dışsal tarih okuması. Toplum ve Bilim, 136, 117-146.
• Bilgili, M. (2017). Coğrafyanın bilimsel kimliğine postyapısalcı bir yaklaşım. Marmara Coğrafya Dergisi, 35, 101-109.
• Bilgin, N. (2006). Sosyal bilimlerde içerik analizi: Teknikler ve örnek çalışmalar. (2.Baskı). Ankara: Siyasal Kitabevi.
• Bilgin, T. (1961). İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Coğrafya Enstitüsü Faaliyeti 1950-1960. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Coğrafya Enstitüsü Yayınları.
• Caldwell, R. (2003). Models of change agency: A fourtfold classification. British Journal of Management, 14, 131-142.
• Çaycı, B. & Karagülle, A.E. (2014). Mobil iletişim teknolojileriyle değişen örgütlenme biçimleri: Ağlarda örgütlenen toplumsal hareketler. Journal of Yasar University, 9 (36), 6261-6380.
• Darkot, B. (1951). Türkiye coğrafyasının kuruluşuna bir bakış. İstanbul Üniversitesi Coğrafya Enstitüsü Dergisi, 1, 59-62.
• Doğanay, H. (1995). Cumhuriyetin 70. yılında Atatürk Üniversitesi’nde coğrafya araştırmaları ve eğitimi. Doğu Coğrafya Dergisi, 1, 28- 66.
• Duran, C. & Saraçoğlu, M. (2009). Yeniliğin yaratıcılıkla olan ilişkisi ve yeniliği geliştirme süreci. Yönetim ve Ekonomi, 16 (1), 57-71.
• Durgun, S. (2011). Memalik - i Şahane’den Vatan’a. İstanbul: İletişim.
• Erdoğan, İ. (2011). İletişimi Anlamak. (4.Baskı). Ankara: Pozitif.
• Erinç, S. (1973). Cumhuriyetin 50. yılında Türkiye’de coğrafya. Ankara: Başbakanlık Kültür Müsteşarlığı Cumhuriyetin 50. Yıldönümü Yayınları.
• Erinç, S. (1997). Coğrafya. Cumhuriyet döneminde Türkiye’de bilim içinde (s. 51-55). Ankara: TÜBA.
• Erol, O. (1993). Türkiye’de jeomorfoloji. Cumhuriyetin 70. Yılında Türkiye’de Bilim II içinde (s.112-118). Bilim ve Teknik Dergisi Özel Eki.
• Ford, J.D., Ford, L.W. & D’amelio, A. (2008). Resistance to change: The rest of the story. Academy of Management Review, 33 (2), 362–377.
• Gertler, M.S. & Levitte, Y. (2005). Local nodes in global networks: The geography of knowledge flows in biotechnology innovation. Industry and Innovation, 12 (4), 487-507.
• Giddens, A. (2006). Sociology. (5th Edition). Cambridge: Polity Press.
• Gümüşçü, O. (2012). Kâtip Çelebi’den günümüze Türkiye’de coğrafyanın tarihi serüveni. TÜCAUM VII. coğrafya sempozyumu bildiriler kitabı içinde (s.355-389). Ankara: TÜCAUM.
• Gürsoy, C.R. (1975). Cumhuriyetimizin 50.yılında coğrafya ve Türk Coğrafya Kurumu. Türk Coğrafya Dergisi, 26, 1-3.
• Hägerstrand, T. (1967). Innovation Diffusion as a Spatial Process. Chicago: University of Chicago Press.
• Hütteroth, W. (1992). Cumhuriyet döneminde coğrafya biliminin gelişmesine dışarıdan bir bakış. Selçuk Üniversitesi Ata Dergisi, 2, 21- 28.
• Işık, O. (1994). Değişen toplum/mekân kavrayışları: Mekânın politikleşmesi, politikanın mekânsallaşması. Toplum ve Bilim, 64-65, 7-38.
• Jones, G. R. (1998). Organizational Theory: Text and Cases. MA: Addison-Wesley.
• Kara, H. (1998). Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi’nin kuruluşunun 60. yıldönümünde coğrafya eğitimi. Türkiye’de sosyal bilimlerin gelişmesi ve Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Sempozyumu bildiriler kitabı içinde (s.315-324). Ankara: Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih- Coğrafya Fakültesi Yayını.
• Karabulut, M. (2012). 20. yüzyılda coğrafi düşüncede meydana gelen değişimler. TÜCAUM VI. Coğrafya Sempozyumu bildiriler kitabı içinde (s.413-417). Ankara: TÜCAUM.
• Kaya, İ. (2003). Shifting Turkish American identity formations in the United States. (Ph.D. Dissertation, The Florida State University College of Social Sciences,Tallahassee, Florida).
• Kaya, İ. (2005). Sosyal teori ve beşeri coğrafya. Ulusal Coğrafya Kongresi 2005 bildiri kitabı içinde (s.257-266). İstanbul.
• Kaya, İ. (2010a). Eleştirel düşünce, sosyal teori ve coğrafya eğitimi. R. Özey ve A. Demirci (Eds.). Coğrafya öğretiminde yöntem ve yaklaşımlar içinde (s.337-356). Erzurum: Aktif Yayınevi.
• Kaya, İ. (2010b). Değişen sosyal ve bilimsel bağlam ve coğrafyanın sorumlulukları. R.Özey ve S.İncekara (Eds.). Coğrafya eğitiminde kavram ve değişimler içinde (s.227-242). Ankara: Pegem Akademi.
• Kaya, İ. (2014a). Nitel araştırma yöntemleri. Y.Arı ve İ.Kaya (Eds.). Coğrafya araştırma yöntemleri içinde (s.267-301). Balıkesir: Coğrafyacılar Derneği Yayınları.
• Kaya, İ. (2014b). Coğrafi düşüncede mekân tartışmaları. Posseible, Düşünce Dergisi, 4, 1-13.
• Kayan, İ. (2000). Türkiye üniversitelerinde coğrafya eğitimi: amaç, yeni hedefler, sorunlar ve öneriler. Ege Coğrafya Dergisi, 11, 7-22.
• Kaygalak, İ. (2011). Postmodern eleştirilerin coğrafi düşünce ve yeni mekân kavrayışları üzerine yansımaları. Coğrafi Bilimler Dergisi, 9(1), 1-10.
• Kaygalak, İ. (2013). Kurumsal ekonomik coğrafya yaklaşımı: Tanımı, kavramsal çerçevesi ve içeriği. E.Öner (Ed.), Prof. Dr. Asaf Koçman’a Armağan içinde (s.347-360). İzmir: Ege Üniversitesi Yayınları.
• King, R. (2000). Generalizations from the history of return migration. In B. Ghosh (ed.). Return Migration: Journey of Hope or Despair? (pp.7-55). Geneva: International Organization for Migration.
• Koçman, A. (1999). Cumhuriyet döneminde yükseköğretim kurumlarında coğrafya öğretimi ve sorunları. Ege Coğrafya Dergisi, 10, 1- 14.
• Kuhn, T.S. (2008). Bilimsel Devrimlerin Yapısı. (Çev. N.Kuyaş). (8.Baskı). İstanbul: Kırmızı.
• Levitt, P. (1998). Social remittances: Migration driven local-level forms of cultural diffusion. International Migration Review, 32 (4), 926- 948.
• Lewin, K. (1951). Field theory in Social Science: Selected Theoretical Papers. New York: Harper and Row.
• Lowell B. L. & Findlay, A. (2002). Migration of highly skilled from developing countries: Impact and policy responses. International Migration Papers No: 44, Geneva: International Labour Office.
• McKenzie, J. & Koening W. (1998). Kültürel yenilenme. Executive Excellence, Mayıs, 18-19.
• Merriam, S.B. (2013). Nitel Araştırma: Desen ve Uygulama İçin Bir Rehber. Selahattin Turan (çeviri editörü) Ankara: Nobel.
• Meyer, A.D. & Goes, J. B. (1988). Organizational assimilation of innovations: A multilevel contextual analysis. Academy of Management Journal, 31 (4), 897-923.
• Neuman, W.L. (2010). Toplumsal Araştırma Yöntemleri: Nitel ve Nicel Yaklaşımlar I. (4.Basım). İstanbul: Yayın Odası.
• Olsson, G. (1969). Innovation diffusion as a spatial process by Torsten Hagerstrand. Geographical Review, 59 (2), 309-311.
• Özçağlar, A. (1998). A.Ü.Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Türkiye Coğrafyası Anabilim Dalının kuruluşu, gelişmesi ve faaliyetleri. Türkiye’de sosyal bilimlerin gelişmesi ve Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi sempozyumu bildiriler kitabı içinde (s.343-351). Ankara: Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Yayını.
• Özdemir, S. (1998). Eğitimde Örgütsel Yenileşme. (3.Baskı). Ankara: Pegem Akademi.
• Özey, R. (1998). Türkiye Üniversitelerinde Coğrafya Eğitimi ve Öğretimi. Konya: Öz Eğitim Yayınları.
• Özgen, N. (2010). Bilim olarak coğrafya ve evrimsel paradigmaları. Ege Coğrafya Dergisi, 19 (2), 1-26.
• Özgüç, N. & Tümertekin, E. (2000). Coğrafya: Geçmiş, Kavramlar, Coğrafyacılar. İstanbul: Çantay Kitabevi.
• Özgür, E.M. & Yavan, N. (2013). Türk coğrafyacılarının iç hesaplaşması: Neden başaramadık? Nasıl başarabiliriz? Beşeri Coğrafya Dergisi, 1 (1), 14-38.
• Özgür, E.M. (2014). Beşeri coğrafya üzerine. E. Bekaroğlu, A. R. Özdemir (Eds.). Bir Disiplinin İç Dünyası: Modern Türk Coğrafyası Üzerine Söyleşiler içinde (s.143-161). İstanbul: İdil.
• Pérouse, J.F. (2012). Türkiye’de coğrafyanın yansımaları. (Çev. N. Yavan ve S. Acar). Coğrafi Bilimler Dergisi, 10 (1), 1-8.
• Rogers , E. M. (1983). Diffusion of Innovations. (3rd edition). New York: The Free Press.
• Sabuncuoğlu, Z. & Tüz, M. (1998). Örgütsel Psikoloji. Bursa: Alfa.
• Schermerhorn, J.R. (1989). Management for Productivity. (3rd edition). New York: John Wiley and Sons.
• Sevgi, C. (1984). Coğrafyanın günümüzdeki bilgikuramsal görünümü nedir? Ege Coğrafya Dergisi, 2 (1), 48-56.
• Strauss, A.L. & Corbin, J. (1990). Basics of Qualitative Research: Grounded Theory Procedures and Techniques. Newbury Park,CA: Sage.
• Südaş, İ. (2012). Avrupa ülkelerinden Türkiye'nin batı kıyılarına yönelik göçler: Marmaris, Kuşadası ve Ayvalık ilçelerinde karşılaştırmalı bir araştırma. (Doktora Tezi, Ege Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İzmir).
• Şimşek, M.Ş., Akgemci, T. & Çelik, A. (1998). Davranış Bilimlerine Giriş ve Örgütlerde Davranış. Konya: Nobel Yayın Dağıtım.
• Tekeli, İ. (2010) Mekânsal ve Toplumsal Olanın Bilgibilimi Yazıları. İstanbul: Tarih Vakfı Yurt Yayınları.
• Tekeli, İ. (2012). Türkiye’de coğrafyacıların çok paradigmalı bir coğrafya dünyasında yaşamayı öğrenmesi gerekiyor. TÜCAUM VII. coğrafya sempozyumu bildiriler kitabı içinde (s.348-354). Ankara: TÜCAUM.
• Thomas, R. & Hardy, C. (2011). Reframing resistance to organizational change. Scandinavian Journal of Management, 27 (3), 322-331.
• Thompson, J.L. (2002). The world of the social entrepreneur. The International Journal of Public Sector Management, 15 (5), 412-431.
• Tolay-Sabuncuoğlu E. (2008). Liderlik, değişim ve yenilik. C. Serinkan (Ed.). Liderlik ve motivasyon içinde (s.63-82). Ankara: Nobel.
• Töremen, F. (2002). Eğitim örgütlerinde değişimin engel ve nedenleri. Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 12 (1), 185-202.
• Tunçel, H., Yiğit, A. & Çelikbağ, S. (2010). Türkiye Coğrafya Bibliyografyası: Kitaplar ve Makaleler. Ankara: Bilecik Şeyh Edebali Üniversitesi Yayınları.
• Tunçer, P. (2013). Değişim yönetimi sürecinde değişime direnme. Ondokuz Mayıs Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 32 (1), 373-406.
• Tuysuz, S. & Yavan, N. (2012). Bölgesel coğrafya yaklaşımı ve Türk coğrafyasındaki etkileri üzerine kritik bir değerlendirme. TÜCAUM VII. coğrafya sempozyumu bildiriler kitabı içinde (s.390-405). Ankara: TÜCAUM.
• Tümertekin, E. (1971). Türkiye’de beşeri coğrafyanın gelişmesi. E. Tümertekin, F. Mansur ve P. Benedict (Eds). Türkiye: Coğrafi ve sosyal araştırmalar içinde (s.1-16). İstanbul: İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yayınları.
• Tümertekin, E. (1978). Beşeri Coğrafyaya Giriş. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Yayınları.
• Tümertekin, E. (1990). Çağdaş Coğrafi Düşüncenin Oluşumu ve Paul Vidal de la Blache. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Yayınları.
• Tümertekin, E. (2001). Beşeri coğrafya. Cumhuriyet döneminde Türkiye’de bilim: “Sosyal Bilimler II” içinde (s.187-215). Ankara: TÜBA.
• Uysal, A. & Güngör, Ş. (2016). Postyapısalcı ve ilişkisel coğrafyalarda bir tarz olarak temsil ötesi teori(ler). İstanbul Üniversitesi Coğrafya Dergisi, 33, 83-93.
• Uysal, A. (2014). Londra’da Türk varlığı: Mekân ve aidiyet. (Doktora Tezi, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul).
• Varış, F. (1982). Eğitimde yenileşme kavramı. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 15 (1), 56-60.
• Varnacı-Uzun, F. (2012). Ihlara Vadisi kültürel peyzaj alanında sürdürülebilir turizm. (Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara).
• Winchester, H.P.M. (2005). Qualitative research and its place in human geography. In I. Hay (Ed.). Qualitative Research Methods in Human Geography (pp.3-18). (2nd ed.). Oxford: Oxford University Press.
• Wolcott, H. F. (1994). Transforming Qualitative Data: Description, Analysis and Interpretation. London: Sage.
• Yavan, N. & Kaya, İ. (Eds.) (2012). International perspectives on postgraduate education and training in geography. Diyarbakır: Turkish Association of Geographers Publications.
• Yavan, N. (2005a). SCI ve SSCI bağlamında Türkiye’nin coğrafya biliminde uluslararası yayın performansının karşılaştırmalı analizi: 1945-2005. Coğrafi Bilimler Dergisi, 3 (1), 27-55.
• Yavan, N. (2005b). Bilim felsefesi bakımından coğrafyada pozitivist yaklaşım. Ulusal coğrafya kongresi 2005 bildiri kitabı içinde (s.405- 414). İstanbul.
• Yavan, N. (2007). Bölge Bilimi’nin gelişiminde coğrafyacıların rolü. Bölge biliminde yeni yaklaşımlar bildiriler kitabı içinde (s.109-126). İstanbul.
• Yavan, N. (2012). Postgraduate geography education in Turkey. In N. Yavan ve İ. Kaya (Eds.). International perspectives on postgraduate education and training in geography (pp.111-157). Diyarbakır: Turkish Association of Geographers Publications.
• Yavan, N. (2014). Batı coğrafyası geleneği üzerine. E. Bekaroğlu ve A.R. Özdemir (Eds.). Bir Disiplinin İç Dünyası: Modern Türk Coğrafyası Üzerine Söyleşiler içinde (s.17-51). İstanbul: İdil Yayıncılık.
• Yıldırım, A. & Şimşek, H. (2006). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. (6.Baskı). Ankara: Seçkin.
• Yiğit, A. (1996). Kuruluşundan günümüze Fırat Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Coğrafya Bolümü. Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 8, 379-388.