ATSIZ’IN “BOZKURTLAR” ROMANINDAKİ KAHRAMANLARIN ADLARI ÜZERİNE

Yıl 2020, Cilt: 6 Sayı: 13, 319 - 351, 30.04.2020

Mehmet Bulut

Öz

Tüm toplumların kendi kültürel kimliğini aktaran bir ad verme usulü vardır. Ad verme geleneği çeşitli usullerle karşımıza çıkmaktadır. Bunların nasıl verildiği, neden o adın seçildiği, veriliş zamanı ve üslubu üzerinde çokça araştırma yapılmıştır. Bizim amacımız bu çalışmada bunları tartışmak, değiştirmek, bunlara yeni bir şeyler eklemek olmayacaktır. Adlar insanların karakterini, zevklerini, hayata bakışlarını, ailenin veya büyük ölçekte toplumun sosyal yapısını yansıtır. Bozkurtların Ölümü ve Bozkurtlar Diriliyor (Bozkurtlar) romanlarında Hüseyin Nihal Atsız’ın kahramanlarına ad verirken araştırmacıların ortaya koyduğu yöntemlere bakılarak kahramanlarına ad verirken Türk ad verme geleneklerini nasıl yansıttığı veya yansıtmadığı, bu adların kahramanların kişilikleriyle uyumlu olup olmadığı konusu ve karakterlerine ad verirken nasıl bir düzen kullandığı veya kullanmadığı üzerinde durulmuştur. Çalışmamızda romanda geçen tüm Türkçe adların (Çince adların anlamları orijinal yazılışlarını kaynaktan tespit edemediğimiz için bulunamadı.) bahsedilen durumlara göre mi seçildiği konusu işlendi.

Anahtar Kelimeler

Bozkurtlar, Ad verme, Hüseyin Nihal Atsız

Kaynakça

• (2019). https://sozluk.gov.tr/?kelime= adresinden alındı
• Atalay, K. M. (2013). Divanü lûgat-it-Türk . Ankara : TDK.
• Caferoğlu, A. (1968). Eski Uygur Türkçesi Sözlüğü. İstanbul: Edebiyat Fakültesi Basımevi.
• Clauson, G. (1972). An Etymological Dictionary of pre-thirteenth-century Turkish. Oxford: Clarendon Press.
• Eren, H. (1999). Türk Dilinin Etimolojik Sözlüğü. Ankara: Bizim Büro Basımevi.
• Ergin, M. (2009). Orhun Abideleri. İstanbul: Boğaziçi Yay.
• Erol, A. (1992). Adlarımız. Ankara : TKAE yay.
• Eyüboğlu, İ. Z. (1991). Türk Dilinin Etimolojik Sözlüğü. İstanbul: Sosyal Yayınlar.
• Gülensoy, T. (2007). Türkiye Türkçesindeki Türkçe Sözcüklerin Köken Bilgisi Sözlüğü. Ankara: TDK.
• Karahan, L. (2009). TÜRKÇEDE DİNÎ ANLAMLI BAZI KİŞİ ADLARINIEKLE DEĞİŞTİRME GELENEĞİ. Dil Araştırmaları, 17-24.
• Kibar, O. (2005). Türk Dillerinde Ad Verme, . İstanbul: Akçağ Yay.
• Komisyon. (2012). Türkçe Sözlük. Ankara: Türk Dil Kurumu.
• Korkmaz, Z. (2003). Türkiye Türkçesi Grameri. Ankara: TDK.
• Kutalmış, O. G. (2003). Türkçe Kişi Adları. . İstanbul: Karabudun Yayınları.
• Rahmeti, W. B. (1936). Oğuz Kağan Destanı . İstanbul: Burhaneddin Basımevi.
• Rasonyi, L. (2007). Tarihte Türklük. İstanbul: Örgün Yayınları / Yayınevi Genel Dizisi.
• Sepetçioğlu, m. N. (1998). DEdem Korkut'un Kitabı. İstanbul: İrfan Yayımcılık.
• SERTKAYA, O. F. (2012). GÖKTÜRKÇEDEKİ (ny) RUNASI ÜZERİNE. TEKE, 1-10.
• sozluk.gov.tr. (2019, 12 4). https://sozluk.gov.tr/ adresinden alındı
• Sümer, F. (1999). Türk Devletleri Tarihinde Şahıs Adları,. İstanbul: TDAV.
• TDK. (2011). Türkçe Sözlük. Ankara: TDK. 11 10, 2015 tarihinde http://tdk.gov.tr/index.php?option=com_bts&arama=kelime&guid=TDK.GTS.561a8c29d488d1.79021731 adresinden alındı
• TDK. (2015, 10 11). Türk Dil Kurumu Büyük Türkçe Sözlük. 10 11, 2015 tarihinde tdk: http://tdk.gov.tr/index.php?
• option=com_bts&arama=kelime&guid=TDK.GTS.561a8c242aba61.70505209 adresinden alındı
• Tietze, A. (2002). Tarihi ve Etimolojik Türkiye Türkçesi Lügatı 1.cilt. İstanbul-Wien: Simurg.
• Tietze, A. (2002). Tarihi ve Etimolojik Türkiye Türkçesi Lügati,. İstanbul: Simurg Yay.
• wikizeroo. (2019, 12 7). https://www.wikizeroo.org/index.php?q=aHR0cHM6Ly90ci53aWtpcGVkaWEub3JnL3dpa2kvTWlocmFjZQ adresinden alındı
• Yurtsever, E. (1997). Türkçe Adlar Derlemesi. İstanbul: Türk Dünyası Araştırma Vakfı.