The children participated with social adjustment disorders fused extracurricular movement education and game activities monitoring of children's social adaptation process next two years

Yıl 2015, Cilt: 1 Sayı: 1, 88 - 100, 02.03.2015

Hulusi Alp , Hüseyin Çamlıyer

https://doi.org/10.24289/ijsser.106402

Öz

In this study; aimed to examine the effects two years after the implementation of social adaptation of children movement education applied fused extracurricular activities and games program. Who attend primary school of the 7-8 age range of children's social adjustment disorder showing. The research group was created with child 25 social cohesion and behavioral disorders, determined by the school counselor. As determined by the school guidance counselor 25 children from,  was formed by the researchers a simple random randomly selected, 14 social cohesion and behavioral problems of children in the experimental group, 11 social cohesion and behavior problems of children in the control group. Measurement as a means Social Adaptive and Behavior Scale is used who developed by the Adaptive Behavior Scale for Elementary School Children Epirus (1974) . Social adaptation process were compared 9-10 years of age in the 7-8 age range of with social adaptation in children. In analyzing the data, Mann-Whitney-U test and Wilcoxon Signed Ranks Test was used. As the results; The children in the experimental group tracking test scores of the children in the control group applied to the high rise in tracking test scores and game fused extracurricular activities, movement education has been shown to maintain the effects of the program after two years. In addition to, with social adjustment disorder in participating in the experimental group children's adaptive process monitoring scores of the children in the control group according to the adaptive process monitoring points statistically significant (* p <0.05) and (* p <0.01) was significant at the significance level respectively.

Anahtar Kelimeler

Primary School, Social Cohesion, Movement Education, Games

Kaynaştırılmış ders dışı hareket eğitimi ve oyun etkinliğine katılmış sosyal uyum bozukluğu olan çocukların iki yıl sonraki sosyal uyum süreçlerinin izlenmesi

Öz

Bu araştırmada; ilkokula devam eden, 7-8 yaş aralığındaki sosyal uyum bozukluğu gösteren çocuklara
uygulanan kaynaştırılmış ders dışı hareket eğitimi ve oyun etkinlikleri programının uygulanmasından
iki yıl sonra, çocukların sosyal uyum süreçlerine etkisini incelemek amaçlanmıştır. Araştırma grubu, okul rehber öğretmeni tarafından belirlenen 25 sosyal uyum ve davranış bozukluğu
olan çocukla oluşturulmuştur. Okul rehber öğretmeni tarafından belirlenen 25 çocuk arasından,
araştırmacı tarafından basit tesadüfi yöntemle seçilen 14 sosyal uyum ve davranış problemi olan
çocukla deney grubu, 11 sosyal uyum ve davranış problemi olan çocukla da kontrol grubu oluşturulmuştur.
Ölçme aracı olarak, Epir (1974) tarafından geliştirilen; İlk Okul Çocukları İçin Uyumsal
Davranış Ölçeği (Adaptive Behavior Scale) kullanılmıştır. Çocukların 7-8 yaş aralığındaki sosyal
uyum süreçleri ile 9-10 yaş aralığındaki sosyal uyum süreçleri karşılaştırılmıştır. Verilerin analizinde,
Mann Whitney-U Testi ve Wilcoxon İşaretli Sıralar Testi kullanılmıştır. Sonuçlara olarak;
deney grubundaki çocukların izleme test puanlarının kontrol grubundaki çocukların izleme test
puanlarından yüksek çıkmasında uygulanan kaynaştırılmış ders dışı hareket eğitimi ve oyun etkinlikleri
programının iki yıl sonrada etkisinin sürdürdüğü görülmüştür. Ayrıca; deney grubundaki
sosyal uyum bozukluğu olan çocukların uyumsal süreç izleme puanlarının, kontrol grubundaki
çocukların uyumsal süreç izleme puanlarına göre istatistiksel olarak (*p < 0.05) ve (*p < 0.01) önem
düzeyinde anlamlı olduğu saptanmıştır.

Anahtar Kelimeler

İlkokul, Sosyal Uyum, Hareket Eğitimi, Oyun

Kaynakça

• Ağrı Rehberlik ve Araştırma Merkezi, (2003). Özel Eğitim ve Kaynaştırma Uygula- maları. www. agrıram. org .tr, web adresi, 2007, pp: 98-103.
• Akandere, M., (2003). Eğitici Okul Oyunları. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım, pp: 1-2, 8, 12-13, 15.
• Aksoy, R., Bakış, M. & Ünveren, M., (2012). Spor sosyolojisi. Ankara, Milli Eğitim Ba- kanlığı, Devlet Kitapları, Üçüncü Baskı, , ISBN 978-975-11-3334-2.
• Arslan, Ü., (2007). Okul Öncesi Eğitimde Temel Becerilerin ve Sosyal Davranışların Kazandırılması. Gülengül Haktanır (Ed.), Okul Öncesi Eğitime Giriş, Ankara: Anı Yayıncılık, pp:205-230.
• Azaula, M., Msall, M.E., & Buck, G., (2000). Measuring functional status and family support in older school-aged children with Cerebral Palsy, Comparison of three instruments. Arch Phys Med, 81: 307- 311.
• Bayhan, P.S., & Diğerleri., (2005). Engelli Ergenlerin Sosyalleşmelerini Etkileyen Etmenler. Çağdaş Eğitim Dergisi, Yıl: 30, sayı 319, pp: 11.
• Baltacı, G., (2008). Çocuk ve Spor. Ankara: Hacettepe Üniversitesi - Sağlık Bilimleri Fakültesi, Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon Bölümü, Birinci Basım, Sağlık Ba- kanlığı Yayın No: 730, ISBN: 978-975-590-246-3, pp:3.
• Batu, S., (2011). 0-6 Yaş Arası Down Sendromlu Çocuklar ve Gelişimleri. Ankara: Kök Yayıncılık, 2. Baskı, pp:285.
• Bıyıklı, L., (1987). Yetiştirme yurtlarındaki çocukların zihinsel ve psiko-sosyal gelişimlerinin incelenmesi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Der- gisi, Cilt: 20, Sayı: 1
• Bilen, M., (1994). Ailede Toplumsallaşma, Aile ve Eğitim. Türk Eğitim Derneği XVIII. Eğitim Toplantısı, 20–21 Ekim, Ankara: Şafak Matbaacılık, s. 62-74. ISBN 975 • 7583-04-9.
• Çağlar, D., (1981). Uyumsuz Çocuklar – Eğitim. Ankara: Ankara Üniversitesi Bası- mevi, 1981.
• Çamlıyer, H., & Çamlıyer, H., (2011). Çocuk Hareket Eğitimi ve Oyun, Manisa, Can Ofset, pp: 116–117–122.
• Çamlıyer, H., (1994). Eğitilebilir Zeka Düzeyindeki Çocuklarda Hareket Eğitiminin Algısal Gelişim Düzeylerine Etkileri. İzmir, Yayınlanmamış Doktora Tezi, pp: 1.
• Çavdar, B., (2011). Öğretilebilir Zihinsel Engelli Öğrencilerde Beden Eğitimi Ve Spor Aktivitelerinin Toplumsallaşma Düzeylerine Etkisi. İzmir, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, pp: 60.
• Connor, J., French, R., & Henderson, H., (2000). Use of physical activity to improve behaviour of children with autism- Two for one benefits. Palaestra, 16(3):22.
• Demirdağ, M., (2010). Sporun Öğretilebilir Zihinsel Engelli Çocukların Sosyalleşmeleri Üzerine Etkisi. Kütahya: Dumlupınar Üniversitesi Sağlık Bilim- leri Enstitüsü Yüksek Lisans Tezi, pp: 127.
• Gallahue L.D, (1976). Motor Development and Movement Experiences for Young Children. Newyork, John Wiley and Sons, Inc, 1976, pp: 261 Indiana, ISBN 0– 471–29042–4.
• Gürün, O. A., (1984). Çocuğumuzu Tanıyalım, İstanbul, İnkılâp Yayınevi.
• Karakaya N., (2007). İlköğretimde Drama ve Örnek Bir Uygulama. Gazi Eğitim Fa- kültesi Dergisi, Cilt 27, Sayı: 1, pp: 103-139.
• Kocayörük, A., (2000). İlköğretim Öğrencilerinin Sosyal Becerilerini Geliştirmede Dramanın Etkisi. Ankara, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, 2000, pp:1.
• Kirkcaldy, B.D., Shephard, R.J. & Siefen, R.G., (2002). The relationship between physi- cal activity and selfimage and problem behaviour among adolescents. Soc Psy- chiatry Psychiatr Epidemiol, 37(11): 544-50.
• Kuz, T., (2001). Kaynaştırma Eğitimine Yönelik Tutumların İncelenmesi. Ankara, Özürlüler İdaresi Başkanlığı Yayınları / 17, pp:1, 9-10, 15-20, 30-35, 42.
• Küçük H., & Koç H., (2014). Psiko-Sosyal Gelişim Süreci İçerisinde İnsan ve Spor İlişkisi. birimler.dpu.edu.tr/app/views/panel/137-141.pdf.
• Mark W., & Jan S. W., (1995). Including Children With Special Needs in Early Childhood Programs. Editor: Mark Wolary ve Jan S. Wilbers. (Second Edition). NAEYC, Washington, ,pp:8-9.
• Metin, N., (1992). Okul Öncesi Dönemde Özürlü Çocuklar İçin Kaynaştırma Pro- gramları. Özel Eğitim Dergisi. 1992- 112, pp: 34 -36.
• Milli Eğitim Bakanlığı (MEB) (2006). Eğitsel Oyunlar Dairesi Öğretim Programı. An- kara, 2006, pp:5-7.
• Nancy, D. B., (1986). The Effects of Classroom Organization on Mainstreamed Preschool Children. Exceptional Children. Cilt:52, Sayı:5, , pp.425-434.
• Özdemir, S., (2014). Özel Eğitime Gereksinimi Olan Öğrenciler ve Özel Eğitim. Editör; Diken, İ.H., Ankara - 9. Baskı: Pegem Akademi, pp:382.
• Özlü-Fazlıoğlu, Y. & Baran, G., (2004). Duyusal Entegrasyon Programının Duyusal ve Davranış Problemleri Üzerine Etkisi. Ankara Üniversitesi Basımevi.
• Özer S. & Özer K., (2002). Çocuklarda Motor Gelişim. İstanbul, Atlas yayın dağıtım, 2.Basım, 2002, pp 21, 225-227.
• Parfitt, G. & Eston, R.G., (2005). The relationship between children’s habitual activi- ty level and psychological well-being. Acta Paediatr, 94(12):1699-701.
• Penedo, F.J. & Dahn, J.R., (2005). Exercise and well-being: A review of mental and physical health benefits associated with physical activity. Curr Opin Psychiat- ry, 18(2): 189-93.
• Rubin, K.H., Fein, G.G, & Vanderbeg,B.,(1983). Handbook of child Psychology. NevYork:,Willey, pp: 79-86.
• Strong, W.B., Malina, R.M., Blimkie, C.J., Daniels, S.R., Dishman, R.K., Gutin, B., Her- genroeder, A.C., Must, A., Nixon, P.A., Pivarnik, J.M., Rowland, T., Trost, S., Trudeau, F., (2005). Evidence based physical activity for school-age youth. Journal Pediatrics, 146(6), 732-737.
• Suitor, C.W. & Kraak, V.I., (2007). Adequacy of evidence for physical activity guide- lines development: workshop summary. Institute of Medicine. Washington, DC: National Academies Press.
• Taşkıran C., Selçuk, M., H., & Doğar, Y., (2014). Beden Eğitimi Dersinin Sosyalleşmeye Olan Etkisine İlişkin İlköğretim Öğrenci Velilerinin Görüşleri. The Journal of Academic Social Science Studies, Number: 26, pp: 159-166, Summer II 2014.
• Taylor, C.B., Sallis, J.F. & Needle, R., (1985). The relation of physical activity and exercise to mental health. Public Health Rep, 100(2): 195-211.
• Temür, E. (2007). Polimetrik Ve Direnç Egzersizlerinin, Zihinsel Engelli Çocukların (10-15 Yaş) Kol ve Bacak Güç-Kuvvet Gelişimlerine Etkisinin İncelenmesi. Kırıkkale Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü Beden Eğitimi ve Spor Anabilim Dalı Yüksek Lisans Tezi, Kırıkkale, pp: 21-22.
• Tolan B., (1996). Toplum Bilimlerine Giriş. Ankara, Adım Yayıncılık.
• Tony B., (1987). Integrating Special Education. Editor: Tony Booth ve Patricia Potts. (Third Edition). Basil Blackwell Ltd., Oxford, pp:3.
• Uslu, A. & Hasırcı, S., (1999). Lise ve Dengi Okullarda Öğrenim Gören Öğrencilerin Beden Eğitimi Derslerinin Sosyal Uyum Düzeyine Etkilerinin Araştırılması. Manisa: Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, pp:3-4.
• Yanardağ, M., (2007). Otistik Çocuklarda Farklı Egzersiz Uygulamalarının Motor Performans ve Sterotip Davranışlar Üzerine Etkileri. Ankara: Hacettepe Üni- versitesi, Spor Fizyoterapistliği Programı Doktora Tezi.
• Yavuzer, H., (2005). Çocuğu Tanımak ve Anlamak. İstanbul, Remzi Kitabevi, pp:64,69.
• ond stage; children constitute the group of research in the first phase, within the 9
• 10 age two years later, social cohesion and the experimental group behavior disor
• der which 14 children and social harmony and conduct disorder than the control
• group of 11 children for a total of 25 children (7 girls, 18 boys) reached and data
• relating to children form the research group was evaluated. Measurement as a
• means social adaptive and behavior scale is used who developed by the adaptive
• behavior scale for elementary school children Epirus (1974). Social adaptation
• process were compared 9-10 years of age in the 7-8 age range of with social adap
• tation in children. In analyzing the data, Mann-Whitney-U test and Wilcoxon Signed
• Ranks Test was used. According to the scale of the experimental group behavior, social cohesion