The Influences of Non-Governmental Organizations on Education Policy in Turkey

Yıl 2019, , 709 - 722, 31.12.2019

Hilal Kahraman , Emin Karip

https://doi.org/10.17679/inuefd.575850

Öz

The purpose of
this study is to describe influences of the non-governmental organizations on
education policies and practices in Republic of Turkey. The study group
consists of 13 leading non-governmental organizations. Non-governmental
organizations included in the working group were DES, ERG, EĞİTİM-SEN,
EĞİTİM-İŞ, EĞİTİM-BİR-SEN, LDT, SETA, TOBB Türkiye Eğitim Meclisi, TED, TÜRK
EĞİTİM-SEN, TEGV, TİSK and TÖZOK. Face-to-face interviews were conducted with
the representatives of non-governmental organizations by using a four item semi-structured
interview form developed by the researcher. Interview questions were designed
ideas and opinions of non-governmental organization about their influences on educational
policies and practices. Interviews were recorded and transcribed. Content
analysis technique was used to identify themes and to describe influences of
the non-governmental organizations on education policies and practices. Results
can be summarized as follows: non-governmental organizations, in general,
think that they have limited or partial influences on educational policies.
While non-governmental organizations have adopted an approach based on
personal and institutional relations in their relations with decision makers
in the field of education, in their answers they generally emphasize such
approaches based on personal relationships as one-to-one meetings, visits,
expressing their thoughts, establishing good relations, advocating their certain
policies or principles. Public administrators are expected to be open to
communication, participatory and shared decision making, democratic
participation, encouraging participation and evidence based policy making.
Finally, they stated that in their relations in the field of education, they
have a general influence on decision-makers and that they had influences on educational
policies and practices in the past.

Anahtar Kelimeler

non-governmental organisations, educational policies, decision makers

Türkiye’de Sivil Toplum Kuruluşlarının Eğitim Politikalarına Etkileri

Öz

Bu araştırmanın amacı Türkiye’de sivil toplum
kuruluşlarının eğitim politikaları ve uygulamaları üzerindeki etkilerinin belirlenmesine
katkı sağlamaktır. Nitel araştırma modeline göre tasarlanan bu çalışmanın
örneklemi, araştırma konusuna dair zengin veri kaynağı sunacağı düşünülen 13
sivil toplum kuruluşundan oluşmaktadır. 
Bu çalışma grubunu oluşturan sivil toplum kuruluşları; DES, ERG,
EĞİTİM-SEN, EĞİTİM-İŞ, EĞİTİM-BİR-SEN, LDT, SETA, TOBB Türkiye Eğitim Meclisi,
TED, TÜRK EĞİTİM-SEN, TEGV, TİSK ve TÖZOK olarak belirlenmiştir. Çalışmada
veri toplamak amacıyla araştırmacılar tarafından oluşturulan yarı
yapılandırılmış görüşme formu kullanılarak, sivil toplum kuruluşları
temsilcileriyle yüz yüze görüşmeler gerçekleştirilmiş ve kendi görüşleri
doğrultusunda eğitim politikalarına dair etkilerinin ayrıntılı bir biçimde
değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Görüşmeler sonucunda toplanan verilerin
analizinde içerik analizi tekniği kullanılmıştır. Araştırmadan elde edilen
sonuçları şu şekilde özetlemek mümkündür: STK’lar genel olarak eğitim
politikalarını sınırlı oranda ya da zaman zaman etkilediklerini
düşünmektedirler. STK’lar karar alıcılarla eğitim alanındaki ilişkilerinde
kişisel ve kurumsal ilişkilere dayalı yaklaşımı benimserken; cevaplarında
genel olarak birebir görüşmeler, ziyaretler, düşüncelerini ifade etme, iyi
ilişkiler kurma, kendi doğrularını savunma gibi kişisel ilişkilere dayalı
yaklaşıma vurgu yapmaktadırlar. Kamu yöneticilerinden iletişime açık,
katılımcı ve paylaşımcı olmalarını, demokratik olmalarını, cesur
davranmalarını ve veri temelli politika geliştirmelerini beklemektedirler. Son
olarak da karar alıcılarla eğitim alanındaki ilişkilerinde genel olarak etki
güçlerinin olduğunu ve geçmişte bazı kararların alınmasında etkili olduklarını
dile getirmektedirler.

Anahtar Kelimeler

Sivil toplum kuruluşları, eğitim politikaları, karar alıcılar

Kaynakça

• Akatay, A. ve Sevinç, İ. (2004). Cumhuriyetten günümüze sivil toplum kuruluşlarının gelişim süreci. I. Ulusal Sivil Toplum Kuruluşları Kongresi Bildiriler Kitabı, 91-118. Çanakkale.
• Aksay, E. (2009). Türkiye’de eğitim alanındaki sivil toplum kuruluşları. CIVICUS Uluslararası sivil toplum endeksi projesi (STEP) II Türkiye Yan Raporları. İstanbul.
• Apple, M. W. (2004). Ideology and curriculum. (3.b.). New York: Routledge
• Apple, M. W. (2012). Eğitim ve iktidar (E. Bulut, Çev.).(2.b.). İstanbul: Kalkedon Yayınları.
• Aydın, M. (2005). Eğitim yönetimi. (7.b.). Ankara: Hatiboğlu.
• Bogdan, R. C. ve Biklen, S. K. (1998). Qualitative research for education: An introduction to theory and methods. (3.b.). Needham Heights, MA: Allyn & Bacon.
• Bursalıoğlu, Z. (2005). Okul yönetiminde yeni yapı ve davranış.(13.b.). Ankara: Pegem Akademi.
• Creswell, J. W. (2012). Educational research: planning, conducting, and evaluating quantitative and qualitative research. (4.b.). Boston: Pearson.
• Çakır, M. (2006). Sivil toplum kuruluşları ile eğitim kurumları ilişkisi. Yüksek Lisans Tezi, Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Çanakkale.
• Çankaya, İ. (2005). Sivil toplum örgütlerinin eğitim amaçlı faaliyetleri (Elazığ ili sendika örneği). Yüksek Lisans Tezi, Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Elazığ.
• Çetin, H. (2001). Devlet, ideoloji ve eğitim. C.Ü. Sosyal Bilimler Dergisi.25(2). 201-211.
• Deniz, L. ve Güvendi, F. M. (2017). Eğitim alanında faaliyet gösteren yerel derneklerin sorunlarının incelenmesi. K. Budak ve S. Eğe (Ed.), 6. Türkiye Lisansüstü Çalışmalar Kongresi Bildiriler Kitabı – I (Edebiyat-Eğitim-Felsefe) içinde (s. 165-180). Muş.
• Emini, F.T. (2013). Sivil toplum kuruluşlarının politika belirleme sürecindeki rolü: TÜSİAD örneği. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 36, 43-56.
• Eraslan, L. (2011). Sivil toplum ve eğitim. Ankara: Maya Akademi.
• Erözden, O. (1998). STK’lar ve hukukî çerçevede yenilik talepleri üzerine notlar. T. Ulaş (Der.). Merhaba sivil toplum içinde (s. 13-23). İstanbul: Helsinki Yurttaşlar Derneği.
• Fraenkel, J. R. ve Wallen, N. E. (2006). How to design and evaluate research in education. (6.b.). Boston: McGraw-Hill.
• Gökçe, F. (2009). Değişme sürecinde devlet ve eğitim.(5.b.). Ankara: Tekağaç Eylül.
• Gutek, G. (2006). Eğitime felsefi ve ideolojik yaklaşımlar (N. Kale, Çev.). (3.b.). Ankara: Ütopya.
• Güneş, M. ve Güneş, H. (2003). Türkiye’de eğitim politikaları ve sivil toplum. Ankara: Anı.
• Güven, İ. (2000). Türkiye’de devlet, eğitim ve ideoloji. Ankara: Siyasal.
• Güvendi, F. M. (2017). Eğitim alanında faaliyet gösteren yerel sivil toplum kuruluşlarının çalışmalarının ve sorunlarının incelenmesi. Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
• Harber, C. (1991). International contexts for political-education. Educational Review, 43(3), 245-255.
• Hoy, W. K. ve Miskel, C. G. (2010). Eğitim yönetimi teori, araştırma ve uygulama. (S. Turan, Çev.). Ankara: Nobel.
• İnal, K. (2008). Eğitim ve ideoloji. İstanbul: Kalkedon Yayınları.
• Karataş, İ. H. (2008). Türk eğitim sisteminde sivil toplum kuruluşları: konumları ve işlevleri. Doktora Tezi, Marmara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
• Kılıç, N. P (2012). Türkiye'de eğitim alanında faaliyet gösteren sivil toplum kuruluşlarının halkla ilişkiler uygulamaları. Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Sönmez, V. (2005). Eğitim felsefesi. (7.b.). Ankara: Anı Yayıncılık.
• Şirin, H. (2008). Eğitimin siyasal işlevleri ve Türkiye’deki sivil toplum örgütlerinin bu işlevlere ilişkin görüşlerinin analizi. Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Şirin, H. (2009). Sivil toplum örgütlerinin eğitime ilişkin karar alma süreçlerine katılımları üzerine bir araştırma. Eğitim ve Bilim, 34(153), 169-182.
• Şişman, M. (2010). Eğitim bilimine giriş.(6.b.). Ankara: Pegem Akademi.
• Tayşir, E. A. & Pazarcık, Y. (2011). Türkiye’nin önde gelen sivil toplum kuruluşlarının yönetsel ve örgütsel analizi. İstanbul: Beta.
• YADA (2015a). Türkiye’de sivil toplumun gelişimi ve sivil toplum kamu işbirliğinin güçlendirilmesi projesi verilerle sivil toplum kuruluşları. http://en.yada.org.tr/pdf/c9b3f2a6d1595bde1124f6df6e830903.pdf sayfasından erişilmiştir.
• YADA (2015b). Türkiye’de sivil toplumun gelişimi ve sivil toplum kamu işbirliğinin güçlendirilmesi projesi sivil toplum kuruluşlarına yönelik algı ve yaklaşımlar. http://en.yada.org.tr/pdf/b4402e8f14173672f0d783253efcc9db.pdf sayfasından erişilmiştir.
• Yapıcı, M. (2006). Eğitim politikaları ve etkileri. Üniversite ve Toplum Bilim, Eğitim ve Düşünce Dergisi, 6(2). http://www.universite-toplum.org/text.php3?id=270 sayfasından erişilmiştir.
• Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2005). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin.