Dunbulîler,
XIII. yüzyıldan XVIII. yüzyılın sonlarına kadar, Şam, Musul, Cebel Sincar,
Cizre, Hakkâri, Van ve aynı hat üzerindeki günümüz İran coğrafyasının batısında
yer alan Hoy, Çors, Selmas, Urumiye, Tebriz ve dahi Nahcıvan, Gence ve Şeki’ye
kadar uzanan bölgelerde varlık göstermiş, tarihin farklı evrelerinde ise pek
çok kola ayrılarak gerek inanç gerekse etnik anlamda farklı kimlikler edinmiş son
derece komplike bir Kürt kabilesidir. Bu kabilenin Eyyubiler döneminden
başlamak suretiyle söz konusu bölgelerde çeşitli iktidarları olmuştur.
Akkoyunlular döneminde bir süre Hakkâri Emirliğini de elinde bulunduran
Dunbulîler, Safeviler döneminde Hoy merkezli tesis ettikleri beyliği 1799
yılına kadar ayakta tutmayı başarmışlardır. Gâh bağımsız gâh muhtariyete dayalı
sistem esaslı yönetilen bu beylik, yeri gelmiş kendi adına sikke kestirmiş,
yeri gelmiş Tebriz kale surlarının onarımı dâhil olmak üzere adı geçen bölgelerde
büyük imaretler inşa etmiştir. Dunbulî Beyliği ile ilgili çeşitli tarihi
kaynaklarda bilgiler olsa da beyliğin tarihine odaklanmış birçoğu hala el
yazması olarak duran Farsça eser ve kronikler de mevcuttur. Bu makalede beyliğin
tarihçesinin yanı sıra, matbu ve el yazması olarak iki kategoriye ayırdığımız beylik
tarihine odaklanmış kronik ve eserlerin tanıtılması amaçlanmıştır. Söz konusu kroniklerden
özellikle el yazması olanlar, beyliğin yerel tarih yazıcılığını da gözler önüne
serdiğinden, makalede söz konusu yazma kroniklerin başlıca özellikleri de sıralanmıştır
ayrıca bu eserler tarih yazıcılığı kapsamında değerlendirilmiş olup, bunlardan
bazılarının görsel varakları da paylaşılmıştır.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Araştırma Makalesi |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 27 Aralık 2019 |
Gönderilme Tarihi | 12 Kasım 2019 |
Kabul Tarihi | 9 Aralık 2019 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2019 Cilt: 3 Sayı: 2 |
Kadim Akademi SBD Creative Commons Atıf-GayrıTicari 4.0 Uluslararası (CC BY-NC 4.0) ile lisanslanmıştır.