Öz
Kaynakça
- 1. Aile Hekimliği / Genel Pratisyenlik Avrupa Tanımı. WONCA. 2002. Erişim tarihi: 15/08/2016. (http://www.woncaeurope.org/sites/ default/files/documents/WONCA%20definition%20Turkish% 20version.pdf) 2. Aile Hekimliğinde Kavramlar, Görev Tanımı ve Disiplininin Tarihçesi. Dikici M.F. el al. Turkiye Klinikleri Journal of Medical Sciences 27.3 (2007): 412-418. 3. Türkiye’de birinci basamağın gücü. Akman, M. Türkiye Aile Hekimliği Dergisi 18.2 (2014): 70-78. 4. Balcı Y., Eryuruk M. Adli rapor hazırlanmasında temel kurallar, kavramlar. Koç S., Can M. Birinci Basamakta Adli Tıp İstanbul Tabip Odası Yayınları. 2009 93-106 5. Türk Ceza Kanunu 5237 (2004). 6. Çocuk Hakları Sözleşmesi. Birleşmiş Milletler Genel Kurulu. 1990. Erişim tarihi: 15/08/2016. (http://www.unicef.org/turkey/ pdf/_cr23.pdf) 7. Vatansever Ü. Çocuk Acil Tıp Kitabı. Çocuk Acil Tıp ve Yoğun Bakım Derneği Yayını. 2004. Bölüm:22 8. Mitolojide çocuk istismarı olguları. Özer E. et al. Cumhuriyet Medical Journal 36.1 (2014): 111-115. 9. Çocuk istismarı. Kara B., Biçer Ü., Gökalp A. S. Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Dergisi 47.2 (2004): 140-51. 10. Evalution of Femicide Cases Committed Between the Years 1996–2005 in Antalya. Akın T., OMEGA-Journal of death and dying 2015: Vol. 71(2) 198–210 11. Acil servise başvuran adli olguların ve düzenlenen adli raporların değerlendirilmesi. Tanzer K. Haseki Tıp Bülteni 50.1 (2012): 14-20. 12. Hekimin Adli Ve Tıbbi Rapor Hazırlama Sorumluluğu. Tugcu H., et al. TAF Preventive Medicine Bulletin 5.6 (2006). 13. Türk Ceza Kanunu’nda Tanımlanan Yaralama Suçlarının Adli Tıp Açısından Değerlendirilmesi. Erişim tarihi: 15/08/2016 (http://www.atk.gov.tr/pdf/tckyaralama24-11-15.pdf)
Öz
Aile hekimleri, esas olarak yaş, cinsiyet ve hastalık ayrımı yapmaksızın, tıbbi bakım
arayan her bireye kapsamlı ve sürekli hizmet sunmaktan sorumlu kişisel hekimlerdir ve
kişilerin sağlık sistemine ilk tıbbi temas noktasını oluştururlar.
Aile hekimliğinin diğer klinik branşlarla karşılaştırıldığında kendine özgü̈ bir hastayla
görüşme süreci vardır. Bu süreç̧, zaman içinde gelişen karşılıklı güven duygusuna
dayalı bir ilişki kurulmasını sağlar.
Ülkemizdeki aile hekimliği ve birinci basamak sağlık hizmetleri sistemi dikkate alındığında;
belli bir popülasyona hitap eden hekimlerin bireyleri, aile ilişkilerini, çocuk ve
yaşlı bakımlarını ve hatta çevre ilişkilerini gözlemleme şansı vardır.
Ülkemizdeki hukuk sisteminin işleyişine göre aslında bir olgunun adli olup olmadığına
adli makamlar (savcılık veya hâkimlik) karar verir. Hekimlerin görevi adli vaka olduğundan
şüphe ettiği vakaları ya da tespit ettiği doğal olmayan durumları bildirmektir.
Bu yükümlülüğün yasal karşılığı da mevcuttur.
Bu çalışmamızla özellikle aile hekimlerinin adli olgular ve bildirimlerle ilgili bilgi
düzeyini artırmayı amaçladık.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- 1. Aile Hekimliği / Genel Pratisyenlik Avrupa Tanımı. WONCA. 2002. Erişim tarihi: 15/08/2016. (http://www.woncaeurope.org/sites/ default/files/documents/WONCA%20definition%20Turkish% 20version.pdf) 2. Aile Hekimliğinde Kavramlar, Görev Tanımı ve Disiplininin Tarihçesi. Dikici M.F. el al. Turkiye Klinikleri Journal of Medical Sciences 27.3 (2007): 412-418. 3. Türkiye’de birinci basamağın gücü. Akman, M. Türkiye Aile Hekimliği Dergisi 18.2 (2014): 70-78. 4. Balcı Y., Eryuruk M. Adli rapor hazırlanmasında temel kurallar, kavramlar. Koç S., Can M. Birinci Basamakta Adli Tıp İstanbul Tabip Odası Yayınları. 2009 93-106 5. Türk Ceza Kanunu 5237 (2004). 6. Çocuk Hakları Sözleşmesi. Birleşmiş Milletler Genel Kurulu. 1990. Erişim tarihi: 15/08/2016. (http://www.unicef.org/turkey/ pdf/_cr23.pdf) 7. Vatansever Ü. Çocuk Acil Tıp Kitabı. Çocuk Acil Tıp ve Yoğun Bakım Derneği Yayını. 2004. Bölüm:22 8. Mitolojide çocuk istismarı olguları. Özer E. et al. Cumhuriyet Medical Journal 36.1 (2014): 111-115. 9. Çocuk istismarı. Kara B., Biçer Ü., Gökalp A. S. Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Dergisi 47.2 (2004): 140-51. 10. Evalution of Femicide Cases Committed Between the Years 1996–2005 in Antalya. Akın T., OMEGA-Journal of death and dying 2015: Vol. 71(2) 198–210 11. Acil servise başvuran adli olguların ve düzenlenen adli raporların değerlendirilmesi. Tanzer K. Haseki Tıp Bülteni 50.1 (2012): 14-20. 12. Hekimin Adli Ve Tıbbi Rapor Hazırlama Sorumluluğu. Tugcu H., et al. TAF Preventive Medicine Bulletin 5.6 (2006). 13. Türk Ceza Kanunu’nda Tanımlanan Yaralama Suçlarının Adli Tıp Açısından Değerlendirilmesi. Erişim tarihi: 15/08/2016 (http://www.atk.gov.tr/pdf/tckyaralama24-11-15.pdf)
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Konular | İç Hastalıkları |
| Bölüm | makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 1 Aralık 2016 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2016 Cilt: 8 Sayı: 6 |
